ସୋର୍ ପଡୁଥିସି ସେ ଅଭୁଲା ପିରତି, ଏକେଲା ଥିଲେ ଖାଲି ରହି ନାଇଁ ହେସି….୧

ମନ୍ ଟା ଭି ଗୁଟେ ଅଜବ୍ ଜିନିଷ୍ ଆଏ । କେନ୍ ଟାକେ ଯେତେ ପସନ୍ କରୁଥିଲେ ବି ନେଇଁ ମିଲେ ଆର୍ କେନ୍ ଜିନିଷ୍ ଯେ ମୋର୍ ଜୀବନେ ନେଇଁ ଆସୁ ବଲୁଥିଲେ ବି ଇ ମନ୍ ଯେ କେତେବେଲେ ସେଥିର୍ ଲାଗି ବାଇ ହେଇଯିବା ଜାନି ନେଇଁ ହୁଏ । ମୋର୍ ନାଁ ବାସନ୍ତି । ଆମର୍ ଘରର୍ ପାଁଚ୍ ଟା ଟୁକେଲ୍ ଆର୍ ତିନ୍ ଟା ପିଲା । ସବ୍ କିରର୍ ନୁଁ ମୁଇଁ ସାନ୍ । ଇହାଦେ ପ୍ରାଇଭେଟ୍ ସ୍କୁଲ୍ ନ ଟିଚରସିପ୍ କରୁଛେଁ । ଆଗୋ ସେ କଥା ପଦେ କହେବାର୍ ମାନେ ହେଲା, ମୋର୍ ଉପରର୍ ନାନୀ ମାନେ, ସତେ ସେ ପିଲା ମାନକୁ ଲଭ୍ କରୁ ଥାଉନ୍ କି ନିଜର୍ ଦେହର୍ ଭୋକ୍ ମେଟାବାର୍ କେ ମସ୍ତି କରୁନ୍, ଝନେ ହେଲେ ଏକ୍ସିଡେଣ୍ଟାଲି ହେଇଗଲା ଭାବ୍’ତ; ସଭେକେ ସଭେ ଘେ ଘେ ପ୍ରେଗନାଂଟ ହେଇ ସାରିକରି, ଲୁକ୍’କର୍ କେତେ କଥା ଶୁନଲା ପରେ ଘର୍ ଗୁଟେ ଗୁଟେ କରିଛନ୍ ଯେନ୍ ଟା ସବୁ ମୁଇଁ ଛୁଆଦିନୁ ଦେଖି ବୁଝି ଆର୍ କେନ୍ ପିଲାର୍ ସାଙ୍ଗେ ହେନ୍ତା ନେଇଁ ହେବାର୍ କେ କିରିଆ କରି ଦେଇଥିଲିଁ । ହେଲେ କାଁ କରମା, ବିଧିର୍ ବିଧାନ୍ ପାଖେ ଆର୍ କରମ୍ କପାଲ୍ ପାଖେ ନେଇଁ କହେସନ୍ କେଁ ?

ଆମର୍ ଘରର୍ ସବୁ ବହନି ମାନେ ଏକ୍ ସେ ଏକ୍ ହିରୋଇନ୍ ମାନକର୍ ବାଗିର୍ ସୁନ୍ଦରୀ । ଗୁଟେ ଚଉଲେ ଗଢଲା ବାଗିର୍ । ରଙ୍ଗ୍ ଯେନ୍ତା ଗୁରା ତକ୍ ତକ୍ ମୁହୁଁ ମାନେ ହେନ୍ତା ଚକା ଜନ୍ ବାଗିର୍ । ଆଗ୍ ଆଡୁ ଦେଖଲେ ଯେନ୍ତା, ଆର୍ ପଛ୍ ଆଡୁ ଦେଖଲେ ହେନ୍ତା । ଭୁସ୍କି ନେଇଁ ହେଲେ ବି ପିଛା ମାନେ ଯେନ୍ତା ପିଚକି ପଡୁଥିସି, ଛାତିର୍ ସେ’ଟା ମାନେ ଭି ପନ୍ଦର ଷୁଲ ବଛର୍ ହେଇଗଲେ କି କାହାରିର୍ ୩୬ ସାଇଜ୍ ନୁ କମ୍ ନେଇଁ ହୁଏ । ଆର୍ ଏନ୍ତା ଫୁଲ୍ ମାନକେ ଗାଁ ଗଅଁଲି ଥି ଦେଖି, ଭଅଁର ମାନେ ମାତବେ ହିଁ ମାତବେ । ତେହିର୍ ଭିତରେ କାଣା ହେବା କିଏ ଜାନିଛେ ? ମୋର୍ ଦଦା ମାନେ ବି କେନ୍ ସାଉଥ୍ ହିରୋ ମାନକର୍ ନୁ କମ୍ ନାଇଁ । ନାନୀ ମାନକର୍ ଛାଡ, ଦାଦା ମାନକର୍ ଭି କାହାର୍ କେତେ ଗର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ଯେ ଗନି ନାଇଁ ହୁଏ । କେନ୍ କେ ଯିବାର୍ ତ ଅଲଗା କଥା ମୋର୍ ଦାଦା ମାନକର୍ ନ ଶୁଇବାର୍ କେ ଗାଁ ଭିତରୁ ଭି ଟୁକେଲ୍ ମାନେ ଆମର୍ ଘର୍ କେ ଢୁକି ଆଏସନ୍ । ସେ ଫଲ୍ ସବୁ ତ ବହନି ମାନକର୍ ନ ଭି ପାଚ୍’ବା ହିଁ ପାଚ୍’ବା ।

ହେନ୍ତା ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ପଢୁଥେଁ । ନଅ ପଢଲିଁ କି ତ ମୋର୍ ଭି ଆଗ୍ ଆଡୁ ପଛ୍ ଆଡୁ ଧାଙ୍ଗିରୀ ପାଏନ୍ ପିଚକି ପଡଲା । ହେଲେ ନାନୀ ମାନକର୍ ଚାଲ୍ ଚଲନ୍ ଲାଗି ପରା ପାଟକର୍ ଲୁକର୍ ଯେନ୍ କଥା ବାର୍ତ୍ତା ଶୁନି କେନ୍ ପିଲାର୍ ସାଙ୍ଗେ ମତେ କଥା ହ’ ବାଗିର୍ ନେଇଁ ଲାଗେ । ମୁଇଁ ହେନ୍ତା ନଅ ପଢଲା ଵେଲେ ମୋର୍ ଉପରର୍ ଟା କେନ୍ତା କରି ସେ ଭି ହେନ୍ତା ହେଇ ଯାଇଥେ ଯେ, ମତେ ଆର୍ ବାଏରି ଜଖେଇ ବାଗିର୍ ଲାଗି ପିଲା ମାନକୁ ବଏଲେ ଆଏଁଖ୍ ନେଇଁ ପଡୁଥେଇ । ହେଲେ ମେଟ୍ରିକ୍ ପରୀକ୍ଷା ଦେଲା ବେଲେ ମୋର୍ ସାନ୍ ଦାଦା ଆମର୍ ପରାର୍ ଆର୍ ଝନେ ପିଲାକେ ସାଙ୍ଗେ ନଉଥେ, ମତେ କପି ଧରେଇ ଯିଵାର୍ ଲାଗି । ବୁପରା ପହେଲା ଦିନୁ ମୋର୍ ଲାଗି ବହୁତ୍ ମେହେନତ୍ କରି କପି ଧରେଇ ଲାଗୁଥେ । ଏନ୍ତା ଦୁଇ ଦିନ୍ କଟିଗଲା । ତିନ୍ ନମ୍ବର୍ ଦିନ ଥିଲା ଇଂଲିଶ୍ । ମତେ ହେଲା ବିପଦ୍ । ସାନ୍ ଦାଦା କେ କହେଲିଁ, “ମୁଇଁ ତ ଇଂଲିଶ୍ ନେଇଁ ଯାନେ, କେନ୍ତା କରମି ?” ସାନ୍ ଦାଦା ତେହେରୁ ସେ ପିଲା କେ କହିଦେଲେ ମୋର୍ ନିକେ, ଦୁଇ ପହରିଆ ଟିକେ ଇଂଲିଶ୍ ବତେଇ ଦେବାର୍ କେ । ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ପରୀକ୍ଷା ଦଉଥେଁ ବଲି ମତେ ଏକ୍ସଟ୍ରା ଗୁଟେ କ୍ୱାଟର୍ ଛାଡି ଦେଇ ଥାଆନ୍ ପଢାପଢି କର୍ବାର୍ କେ । ମୁଇଁ ବଡ୍ ଭାଉଜ ଆନି ଥିବାର୍ ପଲଙ୍କ୍ ଉପୁରେ ପଢୁଥେଁ । ସେ ଯାଇକରି ପାଶେ ବସଲେ । ମୋର୍ ଦେହେ ଟିକେ ଥରିଗଲା । କେଁ ହେଲା ଯେ ବଏଲେ, ଆଏଜ୍ ଦିନ୍ ତକ୍ କେହେନି ପିଲାର୍ ପାଖେ ମୁଇଁ ନେଇଁ ବସିଥେଇ । ସାନ୍ ଦାଦା ଆମକୁ ଦୁହିଝନକେ ବାହାର୍ ଆଡୁ ଟେଟ୍ ଗୁଡିଦେଇ ତାହାକୁ କହେଲେ, “ଆଏଜ୍ ଇଂଲିଶ୍ ଟିକେ କହି ଦେ ବୋ, ଆର୍ ନାଇଁ ଜାନଲେ, କାନ୍ ପଚେଇ ପଚେଇ ଠୁକ୍ !” ମୁଇଁ ବି ହେନ୍ତା ଡରି ଡରି ଟିକେ ହଁସିଦେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ନୁ ପାଁଚ୍ ଛ’ ବଛରର୍ ବଡ୍ ହେବେ । କଲେଜ୍ ସାରିକରି ବି.ଏଡ୍ କରୁ ଥାଆନ୍ କେଁ ହେଲେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସାନ୍ ଦାଦା ତାହାକୁ କହି ଥାଆନ୍ । ନି ମୁହିଁ ଇନ୍ଦିରା ଆବାସ୍ ଘର୍ । ଝରକା ଫରକା କିଛି ନାଇଁ । ଲାଇଟ୍ ଲାଗି ମୁଡ୍ ଉପୁରେ ବଲ୍ ଟେ ଖାଲି ଜଲୁଛେ । ଭିତରେ ଦୁହିଝନ । ସେଦିନେ ବଲ୍’ବାର୍ କେ ମୁଇଁ ମୁଡ୍ ଧୁଇକରି ଗାଧିଛେଁ, ଆର୍ ଭିତରେ ବ୍ରା ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ । ଲାଲ୍ ରଙ୍ଗର ଜୁହ୍ନା ଟୁ ପିସ୍ ସାରେ ଗଲେଇ ହେଇଥେଁ । ସବୁଦିନେ ତ ଏକେଲା ପଢସିଁ, ମୁଇଁ କେଁ ଜାନେ ଆଏଜ୍ କିଏ ମତେ ପଢେଇ ଆଏବା ? ଜୁହ୍ନା ଡ୍ରେସ୍ ଲାଗି ଛାତିର୍ ଉପରର୍ ବଟନ୍ ଟେ ବି ଛିଡି ଯେଇକରି ଛାତିର୍ ଉପରର୍ ଫାଲେ ଫାଲେ ପିଚକି ପଡୁଥେ । ଯେନ୍ ଟାକେ ମୁଇଁ ଗୁଟେ ହାତେ ଧରି ରହେଲିଁ । ତଥାପି ବଢେ ବଢେ ଭୁଗାଲା ଦୁଧ୍ ମାନେ ମୋର୍ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ ଯେ ଟିକେ ଇଆଡ୍ ସିଆଡ୍ ହେଲେ ଯେନ୍ତା ଥଲଥଲେଇ ଯାଇ ହଲି ଉଠୁଥାଆନ୍ ଯେ ମତେ ଲାଏଜ୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଛନେ ମତେ ଗ୍ରାମାର୍ ପଢାଲା ପରେ ଟାସ୍କ ଦେଲେ । ଆର୍ ଟାସ୍କ କରଲା ସୁରେ ମୁଇଁ ପାସରି ଦେଲିଁ ମୋର୍ ଛାତିର୍ ବଟନ୍ ଟେ ଛିଡିକରି ଫାଲେ ଲେଖା ଦିଶୁଛେ । ଏନ୍ତା ବନେ ଥର୍ ଦୁ ସେ ମତେ ଟାସ୍କ ମାନେ ଦେଲାପରେ ଏତକର୍ ଟିକେ ଟିକେ କଡା କଡା ଟା ମାନେ ଦେଲେ ଆର୍ ମୁଇଁ ନାଇଁ ଜାନଲେ, କେତେବେଲେ ମୋର୍ କାନ୍ କେ ଟିକେ ପଚେଇ ଦଉ ଥାଆନ୍ ତ କେତେବେଲେ ଗାଲ୍ କେ ଟିକେ ବି ଚିପି ଦଉ ଥାଆନ୍ । ଏନ୍ତା ମତେ ତାକର୍ ହାତ୍ ବାଜଲେ କି ମତେ କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଏନ୍ତା ଧୀରେ ଧୀରେ ଆମର୍ ଭିତରେ କ୍ଲୋଜନେସ୍ ବଢି ବଢି ଶେଷ୍ କେ ମୋର୍ ପିଠି ଥପଡେଇ ଥପଡେଇ କରି ଘେ ଘେ ସୁଆଁଲି ଦଉଥାଆନ୍ ବି, ଯେନ୍ ଥି ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ପୁରା ଶୀତେଇ ଉଠି ମତେ ବି ଅଜବ୍ ଅଜବ୍ ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉ ଥେ । ସେଦିନ ସେ ମତେ ପଢାବାର୍ ବାହାନା ଥି ମୋର୍ ଦେହ ଯାକିର୍ ସବୁଆଡେ ଟାମିଡି ଆନଲେ । ଘାଏ ଘାଏ ମତେ ତାହାକୁ ରିଶ୍ମି ଲାଗଲେ ବି ପଛେ ଫେର୍ କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗେ ଯେ ହେନ୍ତା ମତେ ଛିଁ ଦେଖ୍ ତେ କେଁ ଗା ? ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ କେ ଟିକେ ଚିପି ଦେ ଦେ ତେ କେଁ ଗା ? ପିଠ୍ କେ ଘାଏ ସୁଆଁରି ଦେ ତେ କେଁ ଗା ବାଗିର୍ । ଆର୍ ସେ ସୁଯୋଗ ଥି ମତେ କେତେବେଲେ ଯେ ତାକର୍ କୁଲେ ବସେଇକରି ଦୁହି ହାତେ ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ବସଲେ ଜନା ନାଇଁ । ସେ ତ ଖାଲି ଗାମଛା ଟେ ପିନ୍ଧି ଥାଆନ୍ । ତାକର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ଉପୁରେ ବନେ ମେର୍ହା ଟେ ମୋର୍ ଗିଜେ ଟଲ୍ ମଲେଇ ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ପହେଲା ପହେଲା ଘାଏ କଲେ କଲେ ସୁଆଁଲି ସୁଆଁଲି ଚିପଲେ କି ମୋର୍ ସୁଗବୁଗେଇ ଯଉଥିବାର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଭଲ୍ ଲାଗଲା । ହେନ୍ତା ଘାଏ ଚିପେଇ ହେଲା ପରେ ପଛେ ବନେ ରିସୁ ଚିଟକି ଦେଲେ କି ଜଲିଗଲା ଆର୍ ମତେ ଛାଡ ବୁଆ, ଏନ୍ତା କରବ ବଏଲେ ମତେ ଭଲ୍ ନେଇଁ ଲାଗେ, ମୁଇଁ ଆର୍ ନାଇଁ ପଢେଁ, ପଲଉ ଛେଁ ବଲି ଉଠି ଆସୁଥିଲିଁ । ସେ ତେହେରୁ ମତେ ଫେର୍ ଖଟେ ବସେଇକରି କହେଲେ, “ଆର୍ ହେନ୍ତା ନାଇଁ କରେଁ ବୋ, ବସ୍ କଲେ କଲେ, ପାଠ୍ ପଢ୍ !” ମୁଇଁ ତେହେରୁ କଲେ କଲେ ଫେର୍ ବସଲିଁ । ତେହେରୁ ଫେର୍ ଛନେ ପଢାଲା ପରେ ବି ମୋର୍ ମନ୍ ଆର୍ ପାଠ୍ ପଢାଥି ନାଇଁ ଲାଗୁଥେଇ ନ, ମତେ ଧଏଲା ଧଏଲା ବାଗିର୍, ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପଲା ଚିପଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥେ ଯେ ମୁଇଁ ଚମକି ଚମକି ତାହାକୁ ଦେଖୁ ଥେଁ । ଛନେ ପରେ ତେହେରୁ ସେ କହେଲେ, “ରିଶ୍ମି ହେଲୁ ଭେଲ୍ ?” ମୁଇଁ ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କହେଲିଁ । ହେନ୍ତା ମୁଡ୍ ଗାଡି ଦେଇ ଥେଁ । ସେ ଫେର୍ କହେଲେ, “ଭିତରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧୁ କେଁ ?” ମୁଇଁ ଟିକେ ରିଶ୍ମି ହେଲା ବାଗିର୍ ତାହାକୁ ଅଁର୍ରେଇକରି ଦେଖଲିଁ କି ସେ ଫେର୍ କହେଲେ, “ସରି ବୋ, ତୋର୍ ଭିତରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧି, ଆର୍ ହେ ବଟମ୍ ନାଇଁ ନ ବଲି ତୋର୍ ବଡ୍ ବଡ୍ ଟା ଦେଖି ସହି ନାଇଁ ହେଲା ତ ଟିକେ ଧରି ଦେଲିଁ । ସତ୍ କହୁଛେଁ, ମୋର୍ ହେନ୍ତା କିଛି ଖରାପ ଇରାଦା ନାଇଁ ଥେଇ କି ମୁଇଁ ବି ତତେ ହେନ୍ତା ଖରାପ ନଜର୍ ରେ କେଭେ ନାଇଁ ଦେଖି ।“ “ସବୁ ମରଦ୍ ସମାନ୍ । ଟୁକେଲ୍ କେ ଏକଲା ପାଏଲେ କି ହୁଁଡାର୍ ଲେଖେଁ ଝପଟି ପଡସନ୍”- ମୁଇଁ ପୁଟପୁଟେଇ ହେଇକରି କହେଲିଁ । ସେ ତେହେରୁ ଟିକେ ହଁସିଦେଲେ ଆର୍ କହେଲେ, “ହୁଁଡାର୍ ନେଇଁ ବୋ, ମରଦ୍ ଆଉଁ, ଆର୍ ତୁଇ ତ ବିନ୍ କୁହେଁ ଏତକି ସୁନ୍ଦରୀ ଆଉ ତାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯଦି ତୋର୍ ଏଡେ ଏଡେଟା କେ ଏନ୍ତା ଖୁଲମ୍ ଖୁଲା ଯଦି ଦେଖେଇ ହେବୁ, ଯୁଆନ୍ ପିଲା ଟେ କେନ୍ତା କରି ସହି ରହି ପାରମି, କହ ତ ?” ମୁଇଁ ତୁମ୍ ପଡିଦେଲିଁ । ପହେଲା ଥର ପିଲା ଗୁଟେକର୍ ନୁଁ ନିଜକେ ସୁନ୍ଦରୀ ବଲି ଶୁନି ଖୁସ୍ ଲାଗଲା । ସେ ବି ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କହେଲେ କି କିଛି ନାଇଁ କଲେ । ମୁଡ୍ ଗାଡିକରି ପଢାଲେ । ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଖାମୋଶି ମତେ ବରଦାସ୍ତ ନେଇଁ ଲାଗୁ ଥେ । ସତ୍ ଆଏ, ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ଆଗେ ପିଲାଗୁଟେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ରହେଲେ, ଟୁକେଲ୍ ମାନକୁ ତାକର୍ ସୁନ୍ଦରତାର୍ ଇନସଲ୍ଟ୍ କଲା ବାଗିର୍ ଲାଗସି, ଯେନ୍ଟା ଇହାଦେ ତାକର୍ ଇ ମତେ ନାଇଁ ଦେଖବାର୍ କି କିଛି ନାଇଁ କରବାର୍ ଟା ହେନ୍ତା ଲାଗୁଥିଲା । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ଗଲା ଗଲା ବେଲେ ମୁଇଁ ବି ମୋର୍ ରାଗ୍ ରିଶ୍ମି ଲାଗି “ସରି” କହେଲିଁ । ତେହେରୁ ସେ ମତେ ଦେଖି ଅଟକି ଦେଲେ । କହେଲେ, “ତୁଇ କାଁ କରି ସରି କହେଲୁ ?” ମୁଇଁ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ତମେ ବଡ୍ ଲୋକ୍ ନା, ଆର୍ ତମକୁ ମୁଇଁ ରିଶ୍ମି ହେବାର୍ ଟା ଭଲ୍ ନାଇଁ ଲାଗଲା, ସେଥିର୍ ଲାଗି ସରି କହେଲିଁ ।“ ଏତକର୍ ସେ ଫେର୍ ଘାଏ ମୋତେ ଖଟେ ଉନଲେଇ ଦେଇ ମୋର୍ ଉପୁରେ ଶୁଇ ଦେଲେ । ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ତାକର୍ ଛାତିଥି ଜାଁକି ହେଲା । ତାକର୍ ସେ ଠେଙ୍ଗା ବାଗିର୍ ଟା ମୋର୍ ପେଟେ ଖୁତେଇ ହେଲା । ସେ ମୋର୍ ଦୁହି ହାତକେ ଧରି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ ଥି ତାକର୍ ଚଏଁଡ୍ ଲଟକେଇ ଏକେସ୍ କଁଟି ଚୁଚୁମି ଦେଲେ । ମୋର୍ ଗୋଡ୍ ହାତ୍ ନୁ ସବୁ ଥରି ହଲି ଗଲା । ନିଶ୍ଵାସ ବନ୍ଦ ହେଇ ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ଛଟ୍ ପଟେଇ କରି ଛଡେଇ ହେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ମୁହୁଁ ନୁ ତାକର୍ ମୁହୁଁ ଅଲଗେଇ ଦୁହି ଦୁଧ୍ କେ ଦୁହି ହାତେ ବରକସି ଚିପି ଚିପି କହେଲେ, “କସମ୍ ସେ, ତୁଇ ବହୁତ୍ ସୁନ୍ଦର ହେଇକରି ଯେନ୍ତା ଥଲଥଲେଇ ଯଉଛୁ ଯେ ମୁଇଁ ବିଲକୁଲ୍ ସହି ନେଇଁ ପାରବାର୍ । ଇନ ରହେଲେ କିଏ ଯାନେ ଆର୍ କାଁ କାଣା କରି ପକାମି, ହେଥିର୍ ଲାଗି ଯଉଛେଁ ନ, ପ୍ଲିଜ୍ ତତେ ଏନ୍ତା କରୁଛେଁ ବଲି ଆର୍ ରିଶ୍ମି ନାଇଁ ହେବୁ । ମୁଇଁ ହେଲେ କାଁ କରମି କହ, ଫୁଟଲା ଫୁଲ୍ ପାଖେ ଭଅଁର ରହେଲେ ନାଇଁ ଚୁମି କରି ଦମ୍ ଧରି ପାରବା କେଁ ତୁଇ ହେଲେ କହ । ଆର୍ କସମ୍ ସେ ବୋ, ତୁଇ ଯେନ୍ତା ଦିଶୁଛୁ ନା….. ସରି ହାଁ, ମତେ ଏନ୍ତା ପାସ୍ କେ ନାଇଁ ଡାକବୁ, କି ମୋର୍ ପାସକେ ବି ତୁଇ ନାଇଁ ଯିବୁ, ତତେ ଦେଖି ସହି ନେଇଁ ପାରେଁ”……
ସେ ସିନା ବାହାରି କରି ପଲେଇ ଗଲେ । ହେଲେ ମୋର୍ କୁଆଁରୀ ଦିହେ, ପହେଲା ଯଉବନେ ସତେ ଯେନ୍ତା କାଏଁ ମହନି ଟେ ଲଗେଇ ଦେଇ ପଲେଇଗଲେ । ସେ ପାଶେ ଥାଇ ମତେ ଏନ୍ତା ଏନ୍ତା କରୁଥିଲା ବେଲେ ମତେ କେତନି କେତେ ରିଶ୍ମି ଲାଗୁଥିଲା ସତ୍, କିନ୍ତୁ କିଏଜାନେ କାଏଁ ହେଲା ଯେ, ସେ ଦିନେ ରାତି ମତେ ଭୋକ୍ ବି ନାଇଁ ଲାଗଲା କି ଆଁଖି ଝୁମୁରା ବି ନାଇଁ ଆସଲା । ଖାଲି ଶୁଇ ଶୁଇ ହେନ୍ତା ଚମକୁ ଥେଁ । ମୋର୍ ପାଶେ ବସିଛନ୍ । ମତେ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରୁଛନ୍ । ଚୁମା ଦଉଛନ୍, ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପୁଛନ୍…. ଏନ୍ତା କେତେ କାଣା । ସେଦିନ ହେନ୍ତା ଚେତି ଚେତି ଚମକି ଚମକି ସକାଲ୍ ପାଏଲା ।

ଆରଦିନ ଇଂଲିଶ୍ ପରୀକ୍ଷା । ମତେ କେତନି କେତେ ଡର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ପଢାଶୁନା କିଛି କରି ନେଇଁ ହେଲା କାଣା କରମି କେନ୍ତା କରମି କେତେ କାଣା । ହେନ୍ତା ତାକର୍ ଉପର୍ କେ ରିଶ୍ମି ବି ଲାଗୁ ଥେ । ହେତାକର୍ ଲାଗି ତ ମୋର୍ ପଢାଶୁଣା ସବୁ ଡିଷ୍ଟର୍ବ ହେଲା । କେହିଁ ମୋର୍ ପାଶକେ ଆସିକରି ମତେ ହେନ୍ତା ହେନ୍ତା କଲେ ଯେ ? କିନ୍ତୁ ସେ ବି ଠିକ୍ ସମିଆଁକେ ସେଣ୍ଟର କେ ଯାଇ କପି ଦେବାରେ ଯେନ୍ତା ହେଲ୍ପ୍ କଲେ ଆର୍ ସେ ଯେନ୍ ଯେନ୍ ଗ୍ରାମାର୍ ପ୍ରିପିଆର୍ କରେଇ ଥାଆନ୍ ସବୁ ପଡି ଥେ । ପରୀକ୍ଷା ଆଗୋନୁ ତାକର୍ ଉପର୍ କେ ଯେତକି ରିଶ୍ମି ଲାଗୁ ଥେ, ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଇଂଲିଶ୍ ପରୀକ୍ଷା ଲାଇଫ୍ ରେ ସବ୍ କିରର୍ ନୁ ବଢିଆ ହେଲା ବଲି ହେନ୍ତା ଖୁସ୍ ବି ଲାଗୁ ଥେ । ପରୀକ୍ଷା ଦେଇକରି ସେଣ୍ଟରନୁ ବାହାର୍ଲା ବେଲେ ଏତେ ଖୁସ୍ ଲାଗୁ ଥେ ଯେ ମନ୍ ଲାଗୁ ଥେ, ବାହାର୍ ତେ ସାର୍ ତାହାକୁ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରି ଚୁମା ଟେ ଦେଇ ପକାତିଁ । ହେଲେ ସେ ଆର୍ ମୋର୍ ନ ଦେଖା ନାଇଁ ଦେଲେ ।

ଘର୍ କେ ଆସଲିଁ କି ସବୁ ଦିନର୍ ବାଗିର୍ ପରୀକ୍ଷା କେନ୍ତା ହେଲା ବଲି ପଚରେଇ ବି ନେଇଁ ଗଲେ । ହେଲେ ମୋର୍ ଶୁଷାଲି ଆଏଁଖ୍ ଟା କାଁଜେ ଯେ ତାହାକୁ ଥରେ ଦେଖବାର୍ କେ ଆରୁ ଆଝିରର୍ ପରୀକ୍ଷା ସବୁ ଦିନର୍ ନୁ ଭଲ୍ ହେଇଛେ ବଲି କହେବାର୍ କେ ମନ୍ ଟା ଭି ଯେନ୍ତା ତରସି ଯଉ ଥେ । ଏନ୍ତା କରି ବେଲ୍ ବୁଡି ରାଏତ୍ ହେଇଗଲା ପଛେ ତାହାକୁ ଆର୍ ଦେଖ୍ ବାର୍ କେ ନାଇଁ ପାଏଲିଁ । ତାର୍ ଆରଦିନ ସକାଲୁ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଯିବାର୍ ଆଗୋନୁ ସାନ୍ ଦାଦା କହେଲେ, “ଯା ତ, ତାହାକେ ମୁଇଁ କେଲ୍ ନେଇଁ କହି ନ, କହି ଦେଇଥିବୁ ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିବା ।“ ଦାଦା ଆର୍ କାଣା କହେବେ ଶୁନ୍ ବାର୍ କେ ବି ମୋର୍ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନାଇଁ ଥେଇ । ନରଦି ଗଲିଁ ତାକର୍ ଘରକେ । ସେ ଶୁଇ ଥାଆନ୍ । ମନ୍ ତ ଲାଗୁଥିଲା ମୁଇଁ ଭି ତାକର୍ ଉପୁରେ ଶୁଇ ଦେତିଁ ଆର୍ ଚୁମା ଟେ ଦେଇକରି କାଲିର୍ ପରୀକ୍ଷା ଭଲ୍ ହେଲା ଆର୍ ଆଏଜ୍ ଭି ଘେ ଯିବ ବଲି କହେତିଁ ଫେର୍ ତାକର୍ କଥା ସୋର୍ କରି ଖାଲି ହାତ୍ ଖେ ହଲେଇ ଉଠଉନ୍ ଉଠଉନ୍ ସେ ମତେ ଘିଚି ନେଇ ତାକର୍ ଶୁଇଲା ଖଟେ ଉନଲେଇ ଦେଲେ । ବୁଆଗୋ ତାକର୍ ସେ’ଟା ତ ଇହାଦେ ପୁରା ଲୁହାର୍ ଶାବଲ୍ ବାଗିର୍ ଟାନ୍ ଲାଗି ମୋର୍ ଚଡି ଥି ଜାଁକି ହେଲା । ମୁଇଁ ସ୍କର୍ଟ୍ ବ୍ଲାଉଜ୍ ୟୁନିଫର୍ମ ପିନ୍ଧି ଥେଁ ତ । ହେନ୍ତା ଜାଁକି ଜାଁକି ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ଚିପି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ ମାନକୁ ଫେର୍ ଚୁଚୁମି ପକାଲେ । ମତେ ଘାଏ ହାଏ ଲାଗଲା । ସତେ ଯେନ୍ତା ଏନ୍ତା ତାକର୍ ପରଶ୍ ଟିକେ ପାଏବାର୍ କେ ମୁଇଁ କାଲ୍ହୁ ହେଲା ତରସି ଯଉଥିଲିଁ । ଫେର୍ ବି ସବୁ କଥାବାର୍ତା ସୋର୍ କରି ଛଟପଟେଇ ହେଲିଁ କି ସେ ମତେ ଛାଡିଦେଲେ ଆର୍ ମୁଇଁ ଉଠି ପଡଲିଁ ଆର୍ ଦାଦା କହୁଛନ୍ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିବ ବଲି କହି ପଲେଇ ଆଏଲିଁ ।

ଏନ୍ତା ସବୁଦିନ ସେ ପରୀକ୍ଷା ସେଣ୍ଟର କେ ଯାଇ ମୋର୍ ହେଲ୍ପ୍ କଲେ । ରିଜଲ୍ଟ୍ ବି ବହୁତ୍ ବଢିଆ ହେଲା । ହେଲେ ଯେତେବେଲେ ମତେ ପାଶେ ପାଏଲେ କି ହେନ୍ତା ଚୁମାଚଟା କରି ଚିପାଚୁପି କରି ପକାଶନ୍ ଆର୍ ମୁଇଁ ଚାହୁଁ ଥିଲେ ବି ତାକର୍ ଏନ୍ତା ହରକତ୍ ଲାଗି ରିଶ୍ମି ହେଇଦେସିଁ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ଦିନ୍ ଦିନ୍ ଧରି ମୋର୍ ପାଶକେ ବି ନେଇଁ ଆସନ୍ କି ଦେଖା ବି ନାଇଁ ଦିଅନ୍ । ମୁଇଁ ନାଇଁ ଚାହେଁ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ମୋର୍ ଏନ୍ତା ଆଫେଆର୍ ରହୁ ଆର୍ ଲୋକ୍ ମତେ ବି ବାର ଯାବତ୍ କଥା କହୁନ୍ । ଫେର୍ ଭି କାଣା ହେସି କିଏ ଜାନେ । ଦିନେ ଦୁଇ ଦିନ୍ ତାହାକୁ ନାଇଁ ଦେଖଲେ ବହୁତ୍ ଖୁଜା ଲାଗସି । ତାକର୍ ଧରାଛୁଆଁ ନାଇଁ ପାଏଲେ ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ବି ସୁଗବୁଗେଇ ଉଠସି । ଫେର୍ ତାକର୍ ପାସକେ ନାନାଦି ବାହାନା କରି ନରଦି ଯାଏସିଁ । ମତେ ଧରି ଚୁଚୁମି ଦେସନ୍ । ଦୁହି ଦୁଧକେ ଧରି ଚିଟକି ଦେସନ୍ । ହାଏ ଲାଗସି । ହେଲେ ଥୁରେ ଥାରିଥି ତାକର୍ ମନ୍ ନାଇଁ ବୁଝେ । ମତେ ରିଶ୍ମି ଲାଗସି । ତାହାକୁ ଆଫରି ଚିପିରି ଗାଲି ଦେଇ କରି ପଲେଇ ଆଏସିଁ । ମନେ ମନେ କିରୁଆ ଖାଏସିଁ ତାକର୍ ପାଶକେ ଆର୍ କେଭେଁ ନାଇଁ ଯାଏଁ ହେଲେ କାଁ କରମି, ଧାଙ୍ଗିରୀ ମନ୍, ପହେଲା ଯଉବନ୍, ଛନଛନ୍ ମନକେ ଘାଏ ଆକଟ୍ କରି ନେଇଁ ପାରେଁ…. ଆର୍……….
ଇ ଭିତରେ ସାନ୍ ଦାଦା ତାମିଲନାଡୁ ପଲାସି । ତାର୍ ବାହାନାଥି ସେ ଯେନ୍ ଆମର୍ ଘରକେ ଆସୁଥିଲେ ସେ’ଟା କମି ଯାଏସି । ଆମର୍ ଘରେ କିହେ ଆଠ୍ କ୍ଲାସ୍ ନୁ ଆଗକେ ନାଇଁ ଡେଗି । ସେଥିର୍ ଲାଗି ପଢାର୍ ଧିଆନ୍ ହେତେ ଭାରି କାହାରିର୍ ନାଇଁ ଖାଲି ସାନ୍ ଦାଦା ଟିକେ କହେସନ୍, “ଆମର୍ ଘରର୍ ପହେଲା ମେଟ୍ରିକ୍ ଡେଗଲା ଆମର୍ ବାସ ବଲି । ବଡ୍ ଦାଦା ତ ବିହା ହେଇ ତାକର୍ କୁଟୁମ୍ ଜଁଞ୍ଜାଲେ ଘାଁଟି ହଉଛନ୍ । ମଝିଆଁ ଟା କାହିଁ କେତେ ବଛର୍ ହେଲା ତାମିଲନାଡୁ । ମାଁ ବୁଆ ବି ବୁଢାବୁଢି ହେଲେ ନ । ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ସିନା ପାଶ୍ କଲିଁ ହେଲେ +2 ଏଡମିଶନ୍ ଲାଗି ଯେତେବେଲେ ଇନଭିଟେସନ୍ ଆସଲା କାହାକେ କହେମି ଯେ ମତେ ପଏସା ଦେଇକରି କଲେଜ୍ ନ ନାଁ ଲେଖାବା ? ଭାବି ନେଇଁ ପାରଲିଁ । ଫେର୍ ଭି ଇଣ୍ଟିମେଶନ୍ ଧରି କଲେଜ୍ ଗଲିଁ । ସେନ ମୋର୍ ସବୁକଥା କହେଲା ପରେ ବି ନାଇଁ ମାନଲେ, କହେଲେ, “ଏଡମିଶନ୍ କରୁଛ ତ କର, ନାଇଁ ହେଲେ ସିଟ୍ ଆମେ ଅଲଗା କାହାକେ ଦେମୁଁ ।“
ମୁଇଁ ସିଧା ଫୋନ୍ ଲଗେଇ କଲିଁ ସେମାନ୍କର୍ ନିକେ । ଦେବଦୂତ ବାଗିର ପୁହୁଁଚି କରି ମୋର୍ ଆଡମିଶନ୍ କରିଦେଲେ । ମୋର୍ କଲେଜ ଯିବାର୍ ସପନ୍ ପୁରା କଲେ । କାଣା କହି ତାହାକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେମି ଭାଷା ନାଇଁ ପାଏଲିଁ । ଘରକେ ଆସି ବେଲବୁଡିଆ ତାକର୍ ନ ଫେର୍ ଭେଟ୍ ପଡଲିଁ । ସେ ଯେ ଫେର୍ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ, ଚୁମାଚଟା, ଦୁଧ୍ ଚିପାଚୁପି ଆର୍ କାଁ କାଣା । ପାଁଚ୍ ମିନିଟ୍ ତକ୍ ସବୁ ନିରବ୍ ହେଇ ସହିନେଲି । ତାକର୍ ଏହସାନ୍ ଅଛେ ମୋର୍ ଉପୁରେ । ତେହେରୁ ପଦେ କହେଲିଁ, “ତମେ ମୋର୍ ଜୀବନର ପହେଲା ସପନ୍ ସାକାର୍ କରିଛ, ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ତମର୍ ନ ଋଣି ଆଏ । ତେହିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ଆଏଜ୍ ରିଶ୍ମି ନାଇଁ ହୁଏଁ କି କିଛି ନାଇଁ କହେ । ତମର୍ ଋଣ୍ ତ ମୁଇଁ ଛୁଟି ନେଇଁ ପାରେ, ମୋର୍ ଶରୀର୍ ତମର୍ ଦରକାର୍ ବଏଲେ ଭି ନିଅ, ଖୁଁପି ଖୁଁପି ଖାଇ ତମର୍ ମନ୍ ଶାନ୍ତି କର ।“ ସେ ମୋର୍ କଥା ଶୁନି କାଣା ଭାବଲେ କିଏ ଜାନେ । ମତେ ଛାଡିଦେଲେ । କହେଲେ, “ତୁଇ ଯଦି ଏନ୍ତା ଭାବୁଛୁ, ମୋର୍ ଇ ସାମାନ୍ୟ ହେଲ୍ପ ଲାଗି ମୁଇଁ ତୋର୍ ଶରୀର୍ ମାଗୁଛେଁ, ତ ମୋର୍ ନୁ ବଡ୍ ପାପି ଆର୍ କିହେ ନାଇଁ । ତତେ ଆଗୋରୁ କହିଥିଲିଁ ନା, ତୁଇ ମୋର୍ ପାଶକେ ଆସଲେ ମୁଇଁ ସହି ନେଇଁ ପାରେଁ । ହେଲେ ତୁଇ ଆଏଜ୍ ଯେନ୍ କଥା ପଦେ କହେଲୁ, ମତେ ନିଜ୍ କେ ନିଜ୍ ଲାଏଜ୍ ଲାଗୁଛେ । ଯା ତୁଇ ତୋର୍ ଲାଇଫ୍ ଏନଜଏ କର୍ । ହେଲେ ମନେରଖ, ମୋର୍ ପାଶକେ ଆର୍ କେଭେ ନାଇଁ ଆଏବୁ । ନାଇଁ ଚାହେଁ ମୁଇଁ ତୋର୍ ଲାଇଫ୍ ସାଙ୍ଗେ ଖେଲବାର୍ କେ, ତତେ ବରବାଦ୍ କରବାର୍ କେ । ଖାଲି ତୁଇ ପାଶକେ ଆଏଲେ କାଁ କରି ମୁଇଁ ଏତେ ପାଗଲ୍ ହେଇ ଯାଏସିଁ ନାଇଁ ଜାନି । ପ୍ଲିଜ୍, ମୋର୍ ପାଶକେ ତୁଇ କେଭେ ନାଇଁ ଆଏବୁ, ନା ହେଲେ ମୁଇଁ ରାକ୍ଷସ ହେଇଯିମି, ଯେନ୍ ଟା ମୁଇଁ ଭି ନାଇଁ ଚାହେଁ, ପ୍ଲିଜ୍ ମତେ ମୁନୁଷ୍ ଟେ ହେଇ ଜୀଇଁବାର୍ କେ ଦେ……”
ଏନ୍ତା ସେଦିନ କାଣା କାଣା କହି ମୋର୍ ନୁ ଦୁରିଆକେ ପଲାଲେ ଯେ ମୁଇଁ ଭାବି କରି ଭି ଜାନି ନାଇଁ ପାରଲିଁ । ଖାଲି ମୋର୍ ନୁ ନାଇଁ, ତେହିର୍ ଆରକର୍ ଦିନୁ ପୁରା ଗାଁ ଛାଡିକରି ଗଲେ ଯେ ଯାଇଛନ୍ ଆର୍ ଘାଏ ଘାଏ ମୁଇଁ ଛିନାଛକା ପାଏଲେ ହୁରଗୁନି ହଉଛେଁ, ଏନ୍ତେହି ମୁଇଁ କାଣା କହିଦେଲିଁ ଯେ, ମତେ ତ ମତେ ଆମର୍ ଗାଁ ଛାଡିକରି ପଲେଇ ଗଲେ । ଫେର୍ ଘାଏ ଘାଏ ଭାବୁଥିଲିଁ, ଯାହା ହେଲା ଭଲ୍ ହେଲା, କିଏ ଜାନେ ସେ ଥିଲେ ମୁଇଁ ବି କାଣା ନାଇଁ କାଣା ହେଇ ଯାଏତିଁ ନ କାଏଁ ଯେ, ଆର୍ ମୋର୍ ନାନୀ ମାନକର୍ ବାଗିର୍ ଲୋକହଁସା ହଉଥିତିଁ……

Writer: KETAKEE DEEP