ଆମର୍ ଘରର୍ ସବୁ ବହନି ମାନେ ଏକ୍ ସେ ଏକ୍ ହିରୋଇନ୍ ମାନକର୍ ବାଗିର୍ ସୁନ୍ଦରୀ । ଗୁଟେ ଚଉଲେ ଗଢଲା ବାଗିର୍ । ରଙ୍ଗ୍ ଯେନ୍ତା ଗୁରା ତକ୍ ତକ୍ ମୁହୁଁ ମାନେ ହେନ୍ତା ଚକା ଜନ୍ ବାଗିର୍ । ଆଗ୍ ଆଡୁ ଦେଖଲେ ଯେନ୍ତା, ଆର୍ ପଛ୍ ଆଡୁ ଦେଖଲେ ହେନ୍ତା । ଭୁସ୍କି ନେଇଁ ହେଲେ ବି ପିଛା ମାନେ ଯେନ୍ତା ପିଚକି ପଡୁଥିସି, ଛାତିର୍ ସେ’ଟା ମାନେ ଭି ପନ୍ଦର ଷୁଲ ବଛର୍ ହେଇଗଲେ କି କାହାରିର୍ ୩୬ ସାଇଜ୍ ନୁ କମ୍ ନେଇଁ ହୁଏ । ଆର୍ ଏନ୍ତା ଫୁଲ୍ ମାନକେ ଗାଁ ଗଅଁଲି ଥି ଦେଖି, ଭଅଁର ମାନେ ମାତବେ ହିଁ ମାତବେ । ତେହିର୍ ଭିତରେ କାଣା ହେବା କିଏ ଜାନିଛେ ? ମୋର୍ ଦଦା ମାନେ ବି କେନ୍ ସାଉଥ୍ ହିରୋ ମାନକର୍ ନୁ କମ୍ ନାଇଁ । ନାନୀ ମାନକର୍ ଛାଡ, ଦାଦା ମାନକର୍ ଭି କାହାର୍ କେତେ ଗର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ଯେ ଗନି ନାଇଁ ହୁଏ । କେନ୍ କେ ଯିବାର୍ ତ ଅଲଗା କଥା ମୋର୍ ଦାଦା ମାନକର୍ ନ ଶୁଇବାର୍ କେ ଗାଁ ଭିତରୁ ଭି ଟୁକେଲ୍ ମାନେ ଆମର୍ ଘର୍ କେ ଢୁକି ଆଏସନ୍ । ସେ ଫଲ୍ ସବୁ ତ ବହନି ମାନକର୍ ନ ଭି ପାଚ୍’ବା ହିଁ ପାଚ୍’ବା ।

ହେନ୍ତା ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ପଢୁଥେଁ । ନଅ ପଢଲିଁ କି ତ ମୋର୍ ଭି ଆଗ୍ ଆଡୁ ପଛ୍ ଆଡୁ ଧାଙ୍ଗିରୀ ପାଏନ୍ ପିଚକି ପଡଲା । ହେଲେ ନାନୀ ମାନକର୍ ଚାଲ୍ ଚଲନ୍ ଲାଗି ପରା ପାଟକର୍ ଲୁକର୍ ଯେନ୍ କଥା ବାର୍ତ୍ତା ଶୁନି କେନ୍ ପିଲାର୍ ସାଙ୍ଗେ ମତେ କଥା ହ’ ବାଗିର୍ ନେଇଁ ଲାଗେ । ମୁଇଁ ହେନ୍ତା ନଅ ପଢଲା ଵେଲେ ମୋର୍ ଉପରର୍ ଟା କେନ୍ତା କରି ସେ ଭି ହେନ୍ତା ହେଇ ଯାଇଥେ ଯେ, ମତେ ଆର୍ ବାଏରି ଜଖେଇ ବାଗିର୍ ଲାଗି ପିଲା ମାନକୁ ବଏଲେ ଆଏଁଖ୍ ନେଇଁ ପଡୁଥେଇ । ହେଲେ ମେଟ୍ରିକ୍ ପରୀକ୍ଷା ଦେଲା ବେଲେ ମୋର୍ ସାନ୍ ଦାଦା ଆମର୍ ପରାର୍ ଆର୍ ଝନେ ପିଲାକେ ସାଙ୍ଗେ ନଉଥେ, ମତେ କପି ଧରେଇ ଯିଵାର୍ ଲାଗି । ବୁପରା ପହେଲା ଦିନୁ ମୋର୍ ଲାଗି ବହୁତ୍ ମେହେନତ୍ କରି କପି ଧରେଇ ଲାଗୁଥେ । ଏନ୍ତା ଦୁଇ ଦିନ୍ କଟିଗଲା । ତିନ୍ ନମ୍ବର୍ ଦିନ ଥିଲା ଇଂଲିଶ୍ । ମତେ ହେଲା ବିପଦ୍ । ସାନ୍ ଦାଦା କେ କହେଲିଁ, “ମୁଇଁ ତ ଇଂଲିଶ୍ ନେଇଁ ଯାନେ, କେନ୍ତା କରମି ?” ସାନ୍ ଦାଦା ତେହେରୁ ସେ ପିଲା କେ କହିଦେଲେ ମୋର୍ ନିକେ, ଦୁଇ ପହରିଆ ଟିକେ ଇଂଲିଶ୍ ବତେଇ ଦେବାର୍ କେ । ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ପରୀକ୍ଷା ଦଉଥେଁ ବଲି ମତେ ଏକ୍ସଟ୍ରା ଗୁଟେ କ୍ୱାଟର୍ ଛାଡି ଦେଇ ଥାଆନ୍ ପଢାପଢି କର୍ବାର୍ କେ । ମୁଇଁ ବଡ୍ ଭାଉଜ ଆନି ଥିବାର୍ ପଲଙ୍କ୍ ଉପୁରେ ପଢୁଥେଁ । ସେ ଯାଇକରି ପାଶେ ବସଲେ । ମୋର୍ ଦେହେ ଟିକେ ଥରିଗଲା । କେଁ ହେଲା ଯେ ବଏଲେ, ଆଏଜ୍ ଦିନ୍ ତକ୍ କେହେନି ପିଲାର୍ ପାଖେ ମୁଇଁ ନେଇଁ ବସିଥେଇ । ସାନ୍ ଦାଦା ଆମକୁ ଦୁହିଝନକେ ବାହାର୍ ଆଡୁ ଟେଟ୍ ଗୁଡିଦେଇ ତାହାକୁ କହେଲେ, “ଆଏଜ୍ ଇଂଲିଶ୍ ଟିକେ କହି ଦେ ବୋ, ଆର୍ ନାଇଁ ଜାନଲେ, କାନ୍ ପଚେଇ ପଚେଇ ଠୁକ୍ !” ମୁଇଁ ବି ହେନ୍ତା ଡରି ଡରି ଟିକେ ହଁସିଦେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ନୁ ପାଁଚ୍ ଛ’ ବଛରର୍ ବଡ୍ ହେବେ । କଲେଜ୍ ସାରିକରି ବି.ଏଡ୍ କରୁ ଥାଆନ୍ କେଁ ହେଲେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସାନ୍ ଦାଦା ତାହାକୁ କହି ଥାଆନ୍ । ନି ମୁହିଁ ଇନ୍ଦିରା ଆବାସ୍ ଘର୍ । ଝରକା ଫରକା କିଛି ନାଇଁ । ଲାଇଟ୍ ଲାଗି ମୁଡ୍ ଉପୁରେ ବଲ୍ ଟେ ଖାଲି ଜଲୁଛେ । ଭିତରେ ଦୁହିଝନ । ସେଦିନେ ବଲ୍’ବାର୍ କେ ମୁଇଁ ମୁଡ୍ ଧୁଇକରି ଗାଧିଛେଁ, ଆର୍ ଭିତରେ ବ୍ରା ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ । ଲାଲ୍ ରଙ୍ଗର ଜୁହ୍ନା ଟୁ ପିସ୍ ସାରେ ଗଲେଇ ହେଇଥେଁ । ସବୁଦିନେ ତ ଏକେଲା ପଢସିଁ, ମୁଇଁ କେଁ ଜାନେ ଆଏଜ୍ କିଏ ମତେ ପଢେଇ ଆଏବା ? ଜୁହ୍ନା ଡ୍ରେସ୍ ଲାଗି ଛାତିର୍ ଉପରର୍ ବଟନ୍ ଟେ ବି ଛିଡି ଯେଇକରି ଛାତିର୍ ଉପରର୍ ଫାଲେ ଫାଲେ ପିଚକି ପଡୁଥେ । ଯେନ୍ ଟାକେ ମୁଇଁ ଗୁଟେ ହାତେ ଧରି ରହେଲିଁ । ତଥାପି ବଢେ ବଢେ ଭୁଗାଲା ଦୁଧ୍ ମାନେ ମୋର୍ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ ଯେ ଟିକେ ଇଆଡ୍ ସିଆଡ୍ ହେଲେ ଯେନ୍ତା ଥଲଥଲେଇ ଯାଇ ହଲି ଉଠୁଥାଆନ୍ ଯେ ମତେ ଲାଏଜ୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଛନେ ମତେ ଗ୍ରାମାର୍ ପଢାଲା ପରେ ଟାସ୍କ ଦେଲେ । ଆର୍ ଟାସ୍କ କରଲା ସୁରେ ମୁଇଁ ପାସରି ଦେଲିଁ ମୋର୍ ଛାତିର୍ ବଟନ୍ ଟେ ଛିଡିକରି ଫାଲେ ଲେଖା ଦିଶୁଛେ । ଏନ୍ତା ବନେ ଥର୍ ଦୁ ସେ ମତେ ଟାସ୍କ ମାନେ ଦେଲାପରେ ଏତକର୍ ଟିକେ ଟିକେ କଡା କଡା ଟା ମାନେ ଦେଲେ ଆର୍ ମୁଇଁ ନାଇଁ ଜାନଲେ, କେତେବେଲେ ମୋର୍ କାନ୍ କେ ଟିକେ ପଚେଇ ଦଉ ଥାଆନ୍ ତ କେତେବେଲେ ଗାଲ୍ କେ ଟିକେ ବି ଚିପି ଦଉ ଥାଆନ୍ । ଏନ୍ତା ମତେ ତାକର୍ ହାତ୍ ବାଜଲେ କି ମତେ କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଏନ୍ତା ଧୀରେ ଧୀରେ ଆମର୍ ଭିତରେ କ୍ଲୋଜନେସ୍ ବଢି ବଢି ଶେଷ୍ କେ ମୋର୍ ପିଠି ଥପଡେଇ ଥପଡେଇ କରି ଘେ ଘେ ସୁଆଁଲି ଦଉଥାଆନ୍ ବି, ଯେନ୍ ଥି ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ପୁରା ଶୀତେଇ ଉଠି ମତେ ବି ଅଜବ୍ ଅଜବ୍ ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉ ଥେ । ସେଦିନ ସେ ମତେ ପଢାବାର୍ ବାହାନା ଥି ମୋର୍ ଦେହ ଯାକିର୍ ସବୁଆଡେ ଟାମିଡି ଆନଲେ । ଘାଏ ଘାଏ ମତେ ତାହାକୁ ରିଶ୍ମି ଲାଗଲେ ବି ପଛେ ଫେର୍ କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗେ ଯେ ହେନ୍ତା ମତେ ଛିଁ ଦେଖ୍ ତେ କେଁ ଗା ? ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ କେ ଟିକେ ଚିପି ଦେ ଦେ ତେ କେଁ ଗା ? ପିଠ୍ କେ ଘାଏ ସୁଆଁରି ଦେ ତେ କେଁ ଗା ବାଗିର୍ । ଆର୍ ସେ ସୁଯୋଗ ଥି ମତେ କେତେବେଲେ ଯେ ତାକର୍ କୁଲେ ବସେଇକରି ଦୁହି ହାତେ ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ବସଲେ ଜନା ନାଇଁ । ସେ ତ ଖାଲି ଗାମଛା ଟେ ପିନ୍ଧି ଥାଆନ୍ । ତାକର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ଉପୁରେ ବନେ ମେର୍ହା ଟେ ମୋର୍ ଗିଜେ ଟଲ୍ ମଲେଇ ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ପହେଲା ପହେଲା ଘାଏ କଲେ କଲେ ସୁଆଁଲି ସୁଆଁଲି ଚିପଲେ କି ମୋର୍ ସୁଗବୁଗେଇ ଯଉଥିବାର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଭଲ୍ ଲାଗଲା । ହେନ୍ତା ଘାଏ ଚିପେଇ ହେଲା ପରେ ପଛେ ବନେ ରିସୁ ଚିଟକି ଦେଲେ କି ଜଲିଗଲା ଆର୍ ମତେ ଛାଡ ବୁଆ, ଏନ୍ତା କରବ ବଏଲେ ମତେ ଭଲ୍ ନେଇଁ ଲାଗେ, ମୁଇଁ ଆର୍ ନାଇଁ ପଢେଁ, ପଲଉ ଛେଁ ବଲି ଉଠି ଆସୁଥିଲିଁ । ସେ ତେହେରୁ ମତେ ଫେର୍ ଖଟେ ବସେଇକରି କହେଲେ, “ଆର୍ ହେନ୍ତା ନାଇଁ କରେଁ ବୋ, ବସ୍ କଲେ କଲେ, ପାଠ୍ ପଢ୍ !” ମୁଇଁ ତେହେରୁ କଲେ କଲେ ଫେର୍ ବସଲିଁ । ତେହେରୁ ଫେର୍ ଛନେ ପଢାଲା ପରେ ବି ମୋର୍ ମନ୍ ଆର୍ ପାଠ୍ ପଢାଥି ନାଇଁ ଲାଗୁଥେଇ ନ, ମତେ ଧଏଲା ଧଏଲା ବାଗିର୍, ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପଲା ଚିପଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥେ ଯେ ମୁଇଁ ଚମକି ଚମକି ତାହାକୁ ଦେଖୁ ଥେଁ । ଛନେ ପରେ ତେହେରୁ ସେ କହେଲେ, “ରିଶ୍ମି ହେଲୁ ଭେଲ୍ ?” ମୁଇଁ ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କହେଲିଁ । ହେନ୍ତା ମୁଡ୍ ଗାଡି ଦେଇ ଥେଁ । ସେ ଫେର୍ କହେଲେ, “ଭିତରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧୁ କେଁ ?” ମୁଇଁ ଟିକେ ରିଶ୍ମି ହେଲା ବାଗିର୍ ତାହାକୁ ଅଁର୍ରେଇକରି ଦେଖଲିଁ କି ସେ ଫେର୍ କହେଲେ, “ସରି ବୋ, ତୋର୍ ଭିତରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧି, ଆର୍ ହେ ବଟମ୍ ନାଇଁ ନ ବଲି ତୋର୍ ବଡ୍ ବଡ୍ ଟା ଦେଖି ସହି ନାଇଁ ହେଲା ତ ଟିକେ ଧରି ଦେଲିଁ । ସତ୍ କହୁଛେଁ, ମୋର୍ ହେନ୍ତା କିଛି ଖରାପ ଇରାଦା ନାଇଁ ଥେଇ କି ମୁଇଁ ବି ତତେ ହେନ୍ତା ଖରାପ ନଜର୍ ରେ କେଭେ ନାଇଁ ଦେଖି ।“ “ସବୁ ମରଦ୍ ସମାନ୍ । ଟୁକେଲ୍ କେ ଏକଲା ପାଏଲେ କି ହୁଁଡାର୍ ଲେଖେଁ ଝପଟି ପଡସନ୍”- ମୁଇଁ ପୁଟପୁଟେଇ ହେଇକରି କହେଲିଁ । ସେ ତେହେରୁ ଟିକେ ହଁସିଦେଲେ ଆର୍ କହେଲେ, “ହୁଁଡାର୍ ନେଇଁ ବୋ, ମରଦ୍ ଆଉଁ, ଆର୍ ତୁଇ ତ ବିନ୍ କୁହେଁ ଏତକି ସୁନ୍ଦରୀ ଆଉ ତାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯଦି ତୋର୍ ଏଡେ ଏଡେଟା କେ ଏନ୍ତା ଖୁଲମ୍ ଖୁଲା ଯଦି ଦେଖେଇ ହେବୁ, ଯୁଆନ୍ ପିଲା ଟେ କେନ୍ତା କରି ସହି ରହି ପାରମି, କହ ତ ?” ମୁଇଁ ତୁମ୍ ପଡିଦେଲିଁ । ପହେଲା ଥର ପିଲା ଗୁଟେକର୍ ନୁଁ ନିଜକେ ସୁନ୍ଦରୀ ବଲି ଶୁନି ଖୁସ୍ ଲାଗଲା । ସେ ବି ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କହେଲେ କି କିଛି ନାଇଁ କଲେ । ମୁଡ୍ ଗାଡିକରି ପଢାଲେ । ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଖାମୋଶି ମତେ ବରଦାସ୍ତ ନେଇଁ ଲାଗୁ ଥେ । ସତ୍ ଆଏ, ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ଆଗେ ପିଲାଗୁଟେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ରହେଲେ, ଟୁକେଲ୍ ମାନକୁ ତାକର୍ ସୁନ୍ଦରତାର୍ ଇନସଲ୍ଟ୍ କଲା ବାଗିର୍ ଲାଗସି, ଯେନ୍ଟା ଇହାଦେ ତାକର୍ ଇ ମତେ ନାଇଁ ଦେଖବାର୍ କି କିଛି ନାଇଁ କରବାର୍ ଟା ହେନ୍ତା ଲାଗୁଥିଲା । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ଗଲା ଗଲା ବେଲେ ମୁଇଁ ବି ମୋର୍ ରାଗ୍ ରିଶ୍ମି ଲାଗି “ସରି” କହେଲିଁ । ତେହେରୁ ସେ ମତେ ଦେଖି ଅଟକି ଦେଲେ । କହେଲେ, “ତୁଇ କାଁ କରି ସରି କହେଲୁ ?” ମୁଇଁ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ତମେ ବଡ୍ ଲୋକ୍ ନା, ଆର୍ ତମକୁ ମୁଇଁ ରିଶ୍ମି ହେବାର୍ ଟା ଭଲ୍ ନାଇଁ ଲାଗଲା, ସେଥିର୍ ଲାଗି ସରି କହେଲିଁ ।“ ଏତକର୍ ସେ ଫେର୍ ଘାଏ ମୋତେ ଖଟେ ଉନଲେଇ ଦେଇ ମୋର୍ ଉପୁରେ ଶୁଇ ଦେଲେ । ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ତାକର୍ ଛାତିଥି ଜାଁକି ହେଲା । ତାକର୍ ସେ ଠେଙ୍ଗା ବାଗିର୍ ଟା ମୋର୍ ପେଟେ ଖୁତେଇ ହେଲା । ସେ ମୋର୍ ଦୁହି ହାତକେ ଧରି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ ଥି ତାକର୍ ଚଏଁଡ୍ ଲଟକେଇ ଏକେସ୍ କଁଟି ଚୁଚୁମି ଦେଲେ । ମୋର୍ ଗୋଡ୍ ହାତ୍ ନୁ ସବୁ ଥରି ହଲି ଗଲା । ନିଶ୍ଵାସ ବନ୍ଦ ହେଇ ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ଛଟ୍ ପଟେଇ କରି ଛଡେଇ ହେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ମୁହୁଁ ନୁ ତାକର୍ ମୁହୁଁ ଅଲଗେଇ ଦୁହି ଦୁଧ୍ କେ ଦୁହି ହାତେ ବରକସି ଚିପି ଚିପି କହେଲେ, “କସମ୍ ସେ, ତୁଇ ବହୁତ୍ ସୁନ୍ଦର ହେଇକରି ଯେନ୍ତା ଥଲଥଲେଇ ଯଉଛୁ ଯେ ମୁଇଁ ବିଲକୁଲ୍ ସହି ନେଇଁ ପାରବାର୍ । ଇନ ରହେଲେ କିଏ ଯାନେ ଆର୍ କାଁ କାଣା କରି ପକାମି, ହେଥିର୍ ଲାଗି ଯଉଛେଁ ନ, ପ୍ଲିଜ୍ ତତେ ଏନ୍ତା କରୁଛେଁ ବଲି ଆର୍ ରିଶ୍ମି ନାଇଁ ହେବୁ । ମୁଇଁ ହେଲେ କାଁ କରମି କହ, ଫୁଟଲା ଫୁଲ୍ ପାଖେ ଭଅଁର ରହେଲେ ନାଇଁ ଚୁମି କରି ଦମ୍ ଧରି ପାରବା କେଁ ତୁଇ ହେଲେ କହ । ଆର୍ କସମ୍ ସେ ବୋ, ତୁଇ ଯେନ୍ତା ଦିଶୁଛୁ ନା….. ସରି ହାଁ, ମତେ ଏନ୍ତା ପାସ୍ କେ ନାଇଁ ଡାକବୁ, କି ମୋର୍ ପାସକେ ବି ତୁଇ ନାଇଁ ଯିବୁ, ତତେ ଦେଖି ସହି ନେଇଁ ପାରେଁ”……
ସେ ସିନା ବାହାରି କରି ପଲେଇ ଗଲେ । ହେଲେ ମୋର୍ କୁଆଁରୀ ଦିହେ, ପହେଲା ଯଉବନେ ସତେ ଯେନ୍ତା କାଏଁ ମହନି ଟେ ଲଗେଇ ଦେଇ ପଲେଇଗଲେ । ସେ ପାଶେ ଥାଇ ମତେ ଏନ୍ତା ଏନ୍ତା କରୁଥିଲା ବେଲେ ମତେ କେତନି କେତେ ରିଶ୍ମି ଲାଗୁଥିଲା ସତ୍, କିନ୍ତୁ କିଏଜାନେ କାଏଁ ହେଲା ଯେ, ସେ ଦିନେ ରାତି ମତେ ଭୋକ୍ ବି ନାଇଁ ଲାଗଲା କି ଆଁଖି ଝୁମୁରା ବି ନାଇଁ ଆସଲା । ଖାଲି ଶୁଇ ଶୁଇ ହେନ୍ତା ଚମକୁ ଥେଁ । ମୋର୍ ପାଶେ ବସିଛନ୍ । ମତେ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରୁଛନ୍ । ଚୁମା ଦଉଛନ୍, ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପୁଛନ୍…. ଏନ୍ତା କେତେ କାଣା । ସେଦିନ ହେନ୍ତା ଚେତି ଚେତି ଚମକି ଚମକି ସକାଲ୍ ପାଏଲା ।

ଆରଦିନ ଇଂଲିଶ୍ ପରୀକ୍ଷା । ମତେ କେତନି କେତେ ଡର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ପଢାଶୁନା କିଛି କରି ନେଇଁ ହେଲା କାଣା କରମି କେନ୍ତା କରମି କେତେ କାଣା । ହେନ୍ତା ତାକର୍ ଉପର୍ କେ ରିଶ୍ମି ବି ଲାଗୁ ଥେ । ହେତାକର୍ ଲାଗି ତ ମୋର୍ ପଢାଶୁଣା ସବୁ ଡିଷ୍ଟର୍ବ ହେଲା । କେହିଁ ମୋର୍ ପାଶକେ ଆସିକରି ମତେ ହେନ୍ତା ହେନ୍ତା କଲେ ଯେ ? କିନ୍ତୁ ସେ ବି ଠିକ୍ ସମିଆଁକେ ସେଣ୍ଟର କେ ଯାଇ କପି ଦେବାରେ ଯେନ୍ତା ହେଲ୍ପ୍ କଲେ ଆର୍ ସେ ଯେନ୍ ଯେନ୍ ଗ୍ରାମାର୍ ପ୍ରିପିଆର୍ କରେଇ ଥାଆନ୍ ସବୁ ପଡି ଥେ । ପରୀକ୍ଷା ଆଗୋନୁ ତାକର୍ ଉପର୍ କେ ଯେତକି ରିଶ୍ମି ଲାଗୁ ଥେ, ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଇଂଲିଶ୍ ପରୀକ୍ଷା ଲାଇଫ୍ ରେ ସବ୍ କିରର୍ ନୁ ବଢିଆ ହେଲା ବଲି ହେନ୍ତା ଖୁସ୍ ବି ଲାଗୁ ଥେ । ପରୀକ୍ଷା ଦେଇକରି ସେଣ୍ଟରନୁ ବାହାର୍ଲା ବେଲେ ଏତେ ଖୁସ୍ ଲାଗୁ ଥେ ଯେ ମନ୍ ଲାଗୁ ଥେ, ବାହାର୍ ତେ ସାର୍ ତାହାକୁ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରି ଚୁମା ଟେ ଦେଇ ପକାତିଁ । ହେଲେ ସେ ଆର୍ ମୋର୍ ନ ଦେଖା ନାଇଁ ଦେଲେ ।

ଘର୍ କେ ଆସଲିଁ କି ସବୁ ଦିନର୍ ବାଗିର୍ ପରୀକ୍ଷା କେନ୍ତା ହେଲା ବଲି ପଚରେଇ ବି ନେଇଁ ଗଲେ । ହେଲେ ମୋର୍ ଶୁଷାଲି ଆଏଁଖ୍ ଟା କାଁଜେ ଯେ ତାହାକୁ ଥରେ ଦେଖବାର୍ କେ ଆରୁ ଆଝିରର୍ ପରୀକ୍ଷା ସବୁ ଦିନର୍ ନୁ ଭଲ୍ ହେଇଛେ ବଲି କହେବାର୍ କେ ମନ୍ ଟା ଭି ଯେନ୍ତା ତରସି ଯଉ ଥେ । ଏନ୍ତା କରି ବେଲ୍ ବୁଡି ରାଏତ୍ ହେଇଗଲା ପଛେ ତାହାକୁ ଆର୍ ଦେଖ୍ ବାର୍ କେ ନାଇଁ ପାଏଲିଁ । ତାର୍ ଆରଦିନ ସକାଲୁ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଯିବାର୍ ଆଗୋନୁ ସାନ୍ ଦାଦା କହେଲେ, “ଯା ତ, ତାହାକେ ମୁଇଁ କେଲ୍ ନେଇଁ କହି ନ, କହି ଦେଇଥିବୁ ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିବା ।“ ଦାଦା ଆର୍ କାଣା କହେବେ ଶୁନ୍ ବାର୍ କେ ବି ମୋର୍ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନାଇଁ ଥେଇ । ନରଦି ଗଲିଁ ତାକର୍ ଘରକେ । ସେ ଶୁଇ ଥାଆନ୍ । ମନ୍ ତ ଲାଗୁଥିଲା ମୁଇଁ ଭି ତାକର୍ ଉପୁରେ ଶୁଇ ଦେତିଁ ଆର୍ ଚୁମା ଟେ ଦେଇକରି କାଲିର୍ ପରୀକ୍ଷା ଭଲ୍ ହେଲା ଆର୍ ଆଏଜ୍ ଭି ଘେ ଯିବ ବଲି କହେତିଁ ଫେର୍ ତାକର୍ କଥା ସୋର୍ କରି ଖାଲି ହାତ୍ ଖେ ହଲେଇ ଉଠଉନ୍ ଉଠଉନ୍ ସେ ମତେ ଘିଚି ନେଇ ତାକର୍ ଶୁଇଲା ଖଟେ ଉନଲେଇ ଦେଲେ । ବୁଆଗୋ ତାକର୍ ସେ’ଟା ତ ଇହାଦେ ପୁରା ଲୁହାର୍ ଶାବଲ୍ ବାଗିର୍ ଟାନ୍ ଲାଗି ମୋର୍ ଚଡି ଥି ଜାଁକି ହେଲା । ମୁଇଁ ସ୍କର୍ଟ୍ ବ୍ଲାଉଜ୍ ୟୁନିଫର୍ମ ପିନ୍ଧି ଥେଁ ତ । ହେନ୍ତା ଜାଁକି ଜାଁକି ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ଚିପି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ ମାନକୁ ଫେର୍ ଚୁଚୁମି ପକାଲେ । ମତେ ଘାଏ ହାଏ ଲାଗଲା । ସତେ ଯେନ୍ତା ଏନ୍ତା ତାକର୍ ପରଶ୍ ଟିକେ ପାଏବାର୍ କେ ମୁଇଁ କାଲ୍ହୁ ହେଲା ତରସି ଯଉଥିଲିଁ । ଫେର୍ ବି ସବୁ କଥାବାର୍ତା ସୋର୍ କରି ଛଟପଟେଇ ହେଲିଁ କି ସେ ମତେ ଛାଡିଦେଲେ ଆର୍ ମୁଇଁ ଉଠି ପଡଲିଁ ଆର୍ ଦାଦା କହୁଛନ୍ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିବ ବଲି କହି ପଲେଇ ଆଏଲିଁ ।

ଏନ୍ତା ସବୁଦିନ ସେ ପରୀକ୍ଷା ସେଣ୍ଟର କେ ଯାଇ ମୋର୍ ହେଲ୍ପ୍ କଲେ । ରିଜଲ୍ଟ୍ ବି ବହୁତ୍ ବଢିଆ ହେଲା । ହେଲେ ଯେତେବେଲେ ମତେ ପାଶେ ପାଏଲେ କି ହେନ୍ତା ଚୁମାଚଟା କରି ଚିପାଚୁପି କରି ପକାଶନ୍ ଆର୍ ମୁଇଁ ଚାହୁଁ ଥିଲେ ବି ତାକର୍ ଏନ୍ତା ହରକତ୍ ଲାଗି ରିଶ୍ମି ହେଇଦେସିଁ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ଦିନ୍ ଦିନ୍ ଧରି ମୋର୍ ପାଶକେ ବି ନେଇଁ ଆସନ୍ କି ଦେଖା ବି ନାଇଁ ଦିଅନ୍ । ମୁଇଁ ନାଇଁ ଚାହେଁ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ମୋର୍ ଏନ୍ତା ଆଫେଆର୍ ରହୁ ଆର୍ ଲୋକ୍ ମତେ ବି ବାର ଯାବତ୍ କଥା କହୁନ୍ । ଫେର୍ ଭି କାଣା ହେସି କିଏ ଜାନେ । ଦିନେ ଦୁଇ ଦିନ୍ ତାହାକୁ ନାଇଁ ଦେଖଲେ ବହୁତ୍ ଖୁଜା ଲାଗସି । ତାକର୍ ଧରାଛୁଆଁ ନାଇଁ ପାଏଲେ ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ବି ସୁଗବୁଗେଇ ଉଠସି । ଫେର୍ ତାକର୍ ପାସକେ ନାନାଦି ବାହାନା କରି ନରଦି ଯାଏସିଁ । ମତେ ଧରି ଚୁଚୁମି ଦେସନ୍ । ଦୁହି ଦୁଧକେ ଧରି ଚିଟକି ଦେସନ୍ । ହାଏ ଲାଗସି । ହେଲେ ଥୁରେ ଥାରିଥି ତାକର୍ ମନ୍ ନାଇଁ ବୁଝେ । ମତେ ରିଶ୍ମି ଲାଗସି । ତାହାକୁ ଆଫରି ଚିପିରି ଗାଲି ଦେଇ କରି ପଲେଇ ଆଏସିଁ । ମନେ ମନେ କିରୁଆ ଖାଏସିଁ ତାକର୍ ପାଶକେ ଆର୍ କେଭେଁ ନାଇଁ ଯାଏଁ ହେଲେ କାଁ କରମି, ଧାଙ୍ଗିରୀ ମନ୍, ପହେଲା ଯଉବନ୍, ଛନଛନ୍ ମନକେ ଘାଏ ଆକଟ୍ କରି ନେଇଁ ପାରେଁ…. ଆର୍……….
ଇ ଭିତରେ ସାନ୍ ଦାଦା ତାମିଲନାଡୁ ପଲାସି । ତାର୍ ବାହାନାଥି ସେ ଯେନ୍ ଆମର୍ ଘରକେ ଆସୁଥିଲେ ସେ’ଟା କମି ଯାଏସି । ଆମର୍ ଘରେ କିହେ ଆଠ୍ କ୍ଲାସ୍ ନୁ ଆଗକେ ନାଇଁ ଡେଗି । ସେଥିର୍ ଲାଗି ପଢାର୍ ଧିଆନ୍ ହେତେ ଭାରି କାହାରିର୍ ନାଇଁ ଖାଲି ସାନ୍ ଦାଦା ଟିକେ କହେସନ୍, “ଆମର୍ ଘରର୍ ପହେଲା ମେଟ୍ରିକ୍ ଡେଗଲା ଆମର୍ ବାସ ବଲି । ବଡ୍ ଦାଦା ତ ବିହା ହେଇ ତାକର୍ କୁଟୁମ୍ ଜଁଞ୍ଜାଲେ ଘାଁଟି ହଉଛନ୍ । ମଝିଆଁ ଟା କାହିଁ କେତେ ବଛର୍ ହେଲା ତାମିଲନାଡୁ । ମାଁ ବୁଆ ବି ବୁଢାବୁଢି ହେଲେ ନ । ମୁଇଁ ମେଟ୍ରିକ୍ ସିନା ପାଶ୍ କଲିଁ ହେଲେ +2 ଏଡମିଶନ୍ ଲାଗି ଯେତେବେଲେ ଇନଭିଟେସନ୍ ଆସଲା କାହାକେ କହେମି ଯେ ମତେ ପଏସା ଦେଇକରି କଲେଜ୍ ନ ନାଁ ଲେଖାବା ? ଭାବି ନେଇଁ ପାରଲିଁ । ଫେର୍ ଭି ଇଣ୍ଟିମେଶନ୍ ଧରି କଲେଜ୍ ଗଲିଁ । ସେନ ମୋର୍ ସବୁକଥା କହେଲା ପରେ ବି ନାଇଁ ମାନଲେ, କହେଲେ, “ଏଡମିଶନ୍ କରୁଛ ତ କର, ନାଇଁ ହେଲେ ସିଟ୍ ଆମେ ଅଲଗା କାହାକେ ଦେମୁଁ ।“
ମୁଇଁ ସିଧା ଫୋନ୍ ଲଗେଇ କଲିଁ ସେମାନ୍କର୍ ନିକେ । ଦେବଦୂତ ବାଗିର ପୁହୁଁଚି କରି ମୋର୍ ଆଡମିଶନ୍ କରିଦେଲେ । ମୋର୍ କଲେଜ ଯିବାର୍ ସପନ୍ ପୁରା କଲେ । କାଣା କହି ତାହାକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେମି ଭାଷା ନାଇଁ ପାଏଲିଁ । ଘରକେ ଆସି ବେଲବୁଡିଆ ତାକର୍ ନ ଫେର୍ ଭେଟ୍ ପଡଲିଁ । ସେ ଯେ ଫେର୍ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ, ଚୁମାଚଟା, ଦୁଧ୍ ଚିପାଚୁପି ଆର୍ କାଁ କାଣା । ପାଁଚ୍ ମିନିଟ୍ ତକ୍ ସବୁ ନିରବ୍ ହେଇ ସହିନେଲି । ତାକର୍ ଏହସାନ୍ ଅଛେ ମୋର୍ ଉପୁରେ । ତେହେରୁ ପଦେ କହେଲିଁ, “ତମେ ମୋର୍ ଜୀବନର ପହେଲା ସପନ୍ ସାକାର୍ କରିଛ, ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ତମର୍ ନ ଋଣି ଆଏ । ତେହିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ଆଏଜ୍ ରିଶ୍ମି ନାଇଁ ହୁଏଁ କି କିଛି ନାଇଁ କହେ । ତମର୍ ଋଣ୍ ତ ମୁଇଁ ଛୁଟି ନେଇଁ ପାରେ, ମୋର୍ ଶରୀର୍ ତମର୍ ଦରକାର୍ ବଏଲେ ଭି ନିଅ, ଖୁଁପି ଖୁଁପି ଖାଇ ତମର୍ ମନ୍ ଶାନ୍ତି କର ।“ ସେ ମୋର୍ କଥା ଶୁନି କାଣା ଭାବଲେ କିଏ ଜାନେ । ମତେ ଛାଡିଦେଲେ । କହେଲେ, “ତୁଇ ଯଦି ଏନ୍ତା ଭାବୁଛୁ, ମୋର୍ ଇ ସାମାନ୍ୟ ହେଲ୍ପ ଲାଗି ମୁଇଁ ତୋର୍ ଶରୀର୍ ମାଗୁଛେଁ, ତ ମୋର୍ ନୁ ବଡ୍ ପାପି ଆର୍ କିହେ ନାଇଁ । ତତେ ଆଗୋରୁ କହିଥିଲିଁ ନା, ତୁଇ ମୋର୍ ପାଶକେ ଆସଲେ ମୁଇଁ ସହି ନେଇଁ ପାରେଁ । ହେଲେ ତୁଇ ଆଏଜ୍ ଯେନ୍ କଥା ପଦେ କହେଲୁ, ମତେ ନିଜ୍ କେ ନିଜ୍ ଲାଏଜ୍ ଲାଗୁଛେ । ଯା ତୁଇ ତୋର୍ ଲାଇଫ୍ ଏନଜଏ କର୍ । ହେଲେ ମନେରଖ, ମୋର୍ ପାଶକେ ଆର୍ କେଭେ ନାଇଁ ଆଏବୁ । ନାଇଁ ଚାହେଁ ମୁଇଁ ତୋର୍ ଲାଇଫ୍ ସାଙ୍ଗେ ଖେଲବାର୍ କେ, ତତେ ବରବାଦ୍ କରବାର୍ କେ । ଖାଲି ତୁଇ ପାଶକେ ଆଏଲେ କାଁ କରି ମୁଇଁ ଏତେ ପାଗଲ୍ ହେଇ ଯାଏସିଁ ନାଇଁ ଜାନି । ପ୍ଲିଜ୍, ମୋର୍ ପାଶକେ ତୁଇ କେଭେ ନାଇଁ ଆଏବୁ, ନା ହେଲେ ମୁଇଁ ରାକ୍ଷସ ହେଇଯିମି, ଯେନ୍ ଟା ମୁଇଁ ଭି ନାଇଁ ଚାହେଁ, ପ୍ଲିଜ୍ ମତେ ମୁନୁଷ୍ ଟେ ହେଇ ଜୀଇଁବାର୍ କେ ଦେ……”
ଏନ୍ତା ସେଦିନ କାଣା କାଣା କହି ମୋର୍ ନୁ ଦୁରିଆକେ ପଲାଲେ ଯେ ମୁଇଁ ଭାବି କରି ଭି ଜାନି ନାଇଁ ପାରଲିଁ । ଖାଲି ମୋର୍ ନୁ ନାଇଁ, ତେହିର୍ ଆରକର୍ ଦିନୁ ପୁରା ଗାଁ ଛାଡିକରି ଗଲେ ଯେ ଯାଇଛନ୍ ଆର୍ ଘାଏ ଘାଏ ମୁଇଁ ଛିନାଛକା ପାଏଲେ ହୁରଗୁନି ହଉଛେଁ, ଏନ୍ତେହି ମୁଇଁ କାଣା କହିଦେଲିଁ ଯେ, ମତେ ତ ମତେ ଆମର୍ ଗାଁ ଛାଡିକରି ପଲେଇ ଗଲେ । ଫେର୍ ଘାଏ ଘାଏ ଭାବୁଥିଲିଁ, ଯାହା ହେଲା ଭଲ୍ ହେଲା, କିଏ ଜାନେ ସେ ଥିଲେ ମୁଇଁ ବି କାଣା ନାଇଁ କାଣା ହେଇ ଯାଏତିଁ ନ କାଏଁ ଯେ, ଆର୍ ମୋର୍ ନାନୀ ମାନକର୍ ବାଗିର୍ ଲୋକହଁସା ହଉଥିତିଁ……

Writer: KETAKEE DEEP

ମାଏଝି ଜୀବନ୍ ବଡା ଦୁଃଖ୍ ଆର୍ ଲୋକ୍ ହଁସା । ଜୀବନର୍ ଉସତ୍ ଆନନ୍ଦ୍ ମଉଜ୍ ମଜଲିସ୍ କିଏ ନାଇଁ ଚେହେଁସି ? ହେଲେ ଇ ମଉଜ୍ ମଜଲିସ୍ ଭିତ୍’ରେ କୁଆଁରୀ ଟୁକେଲ୍ ଟେ ଯଦି ମାଁ ହେଇଗଲା ସେଟା ବି ପାପ୍; ଆର୍ ବିହାତି ମାଏଝି ଗୁଟେକେ ବି ଯଦି ଦୁଇ ଚାଏର୍ ବଛର୍ ଛୁଆପିଲା ନାଇଁ ହେଲା ସେଟା ବି ଗୁଟେ ପାପ୍ । ସଭେ କହେସନ୍ ବାଞ୍ଝେନ୍ ଟା, ତାର୍ ମୁହୁଁ ଦେଖ୍’ଲେ ଜଏ ନାଇଁ । ଯେନ୍’ଟା କି ମୋର୍ ଜୀବ୍’ନେ ଘଟିଛେ ଆର୍ ସେଟାକେ ମୁଇଁ କଥାନି ଆକାରେ ନେଇ ଆସିଛେଁ ଆପନ୍ ମାନକର୍ ପାଶ୍’କେ । ଭଲ୍ କି ଅସାର୍ ଟିକେ ଜନାବେ ମାଧ୍ୟମରେ ।
ମୁଇଁ ବିମଲା । ବରଗଡର୍ ପାଇକ୍ ମାଲ୍ ପାଖେ ଆମର୍ ଗାଁ । ସେନୁ ଦୁଇ କିଲୋମିଟର ଚାଲିକରି ଗଲେ ନର୍’ସିଂନାଥ୍ । ଆମର୍ ଆଡେ ଟୁକେଲ୍ ମାନେ ଧାଂଗରୀ ହେଲେ (୧୪ନୁ୧୬ ବଛର୍) କି ବିହା କରି ନେସନ୍ । ଇଟା ଭାବିକରି ଯେ ଭେଲ୍ କାହାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଲଟର୍ ପଟର୍ ହେଇ ଉଧୁଲିଆ କି ପଏସା ମୁଡି ପଲେଇଗଲେ ମା’ବୁଆର୍ ଇଜତ୍ ଯିବା ବଲି । ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଭି ବିହା ହେଇଯାଇଥିଲା ଆଏଜ୍ ନୁ ପାଁଚ୍ ବଛର୍ ଆଘୋ, ବରଗଡ୍ ବଲାଂଗିର୍ ମଝି ଥିବାର୍ ଗୁଟେ ଗାଁ ନ । ବିହା ହେଇକରି ଚାଏର୍ ବଛର୍ ହେଇ ଯାଇଥିଲେ ବି ମାହାଁପୁରୁ ଚାଏର୍ ବଛର୍ ତକ୍ ମୋର୍ ଗର୍ଭେ ଛୁଆଟେ ନେଇଁ ଦେଇ ବଲି କେତେ ଲୋକ୍ କେତେ କଥା କହେସନ୍ । ମୁଇଁ ବି ଛୁଆଟେ ପାଏମି ବଲି କେତେ ଉଷାବଲା କରୁଥିଲିଁ ହେଲେ ମାହାଁପୁରୁର୍ ଦୟା କେଭେ ନାଇଁ ହଉଥାଇ ।
ଇ ଥର ଗଲା ୨୦୧୮ ସାଲର୍ ଜେଠ୍ ମାସେ, ନର୍ସିଂ ନାଥର୍ ବଏଶାଖ୍ ମେଲା ସଲା କି ମୋର୍ ମାଁ ପରେ କେନ୍ ପଂଡିତ୍ ଗୁଟେକର୍ ନ ଦେଖେଇ ବଏଲା ଯେ ସେ କହେଲା, ନର୍ସିଂ ନାଥର୍ ଝରନାର୍ ପାଏନ୍ ଯେନ୍ ନୁ ବାହାରୁଛେ, ସାତ୍ ଦିନ୍ ତକ୍ ସେନୁ ପାଏନ୍ ଆନିକରି ନରସିଂ ମାହାଁପୁରୁର୍ ଗୋଡ୍ ଧୁଇଲେ ମୋର୍ ଗର୍ଭେ ଛୁଆ ହେବା । ହେନ୍ତେଇ ତ କେତେ ଉପାସ୍ ଜୁଗାର୍ ଉଷାବଲା କରି ଅଉଛେଁ ଛୁଆଟେ ପାଏମି ବଲି, ଇଟା କେଁ ବଡ଼୍ କଥା, ମାଁ ଘର୍ ଭି ପାଖେ ଅଛେ ବଲି ମୁଇଁ ମୋର୍ ମୁନୁଷ୍ କେ ଯଉଁ ଯିମା ଗୋ କହେଲିଁ । ହେଲେ ମୋର୍ ମୁନୁଷର୍ କାଏଁ କବାର୍ ଟେ ଥିଲା, ଆର୍ ସାତ୍ ସାତ୍ ଦିନ୍ ଟେ ହେନ କିଏ ରହେବା ବୁଆ ବଲି ସେ ନେଇଁ ଯାଇ କରି ପରାର୍ ପୁତୁରା ଝନେକେ ଯା ଘେ ଛାଡି ଆଇବୁ ବୋ ପିଲା କହେଲେ । ତାକର୍ ନାଁ ମାନବ । ଆମେ ଦୁହି କାକି-ପୁତୁରା ତାକର୍ ମଟର୍ ସାଏକଲେ ଗଲୁଁ । ମୋର୍ ଶାଶ୍ ଘର୍ ଗାଁ ନୁ ମୋର୍ ମାଁ ଘର୍ ଗାଁ ପାଖାପୁଖି ଶହେ କିଲୋମିଟର ଖଁଡେ ହେଇଯିବା । ସେମାନେ ଭି କେଭେଁ ନର୍ସିଂ ନାଥ୍ ନେଇଁ ଦେଖି ଥେଇ ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ବାଟ ଯାକିର୍ ନର୍ସିଂ ନାଥର୍ କଥା, ଡଙ୍ଗର୍ ଚଢା ମଜା କହି କହି ତାକର୍ ବି ଏତ୍’କର୍ ମନ୍ ହେଇଗଲା ଘାଏ ପାହାଡ଼ ଉପର୍ କେ ଚଢବାର୍ କେ । ଏନ୍ତା କଥାବାର୍ତ୍ତା ଥି ଦୁହେଁ ଆମର୍ ଘର୍କେ ପୁହୁଁଚିଲୁଁ ବେଲ୍ ବୁଡାକେ ।
ସକାଲୁ ମୁଇଁ, ମୋର୍ ମା ଆର୍ ମୋର୍ ପୁତୁରା ତାକର୍ ସେ ମଟର୍ ସାଏକଲେ ଗଲୁଁ ନରସିଂ ନାଥ । ଯେନ୍ ପୁଝାରୀ ସାଙ୍ଗେ ମୋର୍ ମାଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଇଥିଲା ତାର୍ ନ ଭେଟ୍ ଘାଟ୍ ପଡଲୁଁ କି ସେ କହେଲା ଆର୍ ହେଲୁଆ ନେଇଁ ହଅ ନ, ଯ ପାହାଡର୍ ସିଧା ଉପର୍ କେ ଆର୍ ଯେନ୍ନୁ ଇ ଝରନାର୍ ପାଏନ୍ ବାହାରୁଛେ ସେନୁ ପାଏନ୍ ଆନିକରି ଇନକେ ବେଲ୍ ବୁଡାତକ୍ ପୁହୁଁଚ ।
ଜେଠ୍ ମାସର୍ ତିର୍’ପିଟ୍ ଖରା । ବଏଶାଖ୍ ମେଲା ଭି ହେଟା ସରିଛେ ବଲି, ଲୋକ୍ ଜନର୍ ଆର୍ ଜହ ଭିଡ୍ ନାଇଁ, ବାଟ୍ ଘାଟ୍ ଶୁଇନ୍ । ମୋର୍ ମାଁ ତ ବୁଢି ମାଏଝି ବୁପରୀ ଆର୍ ପାହାଡ୍ ଚଢି ପାର୍ତା କେଁ, ସେଥିର୍ ଲାଗି ତୋର୍ ପୁତୁରାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯ’ ବୁଆ ମୁଇଁ ଇନେ ପଛେ ବସିଥିସିଁ କହେଲା । ଆମେ କାକି-ପୁତୁରା ବାହାର୍ଲୁଁ । ଆମର୍ ତ ଗାଁ ତରେ ନର୍ସିଂ ନାଥ । ଛୁଆବେଲୁ ମୁଇଁ କେତେ ଥର୍ ଚଢିକରି ଉତୁରିଛେଁ । ଜାନିଛେଁ ସବୁ ଭଲ୍ ମନ୍ଦ୍ କେନ୍ତା ହେସି । ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୋର୍ ପୁତୁରା ପିଲାକେ କହେଲିଁ ଯେ, ଯେନ୍ତା ବାଟ ଯାକିର୍ ଝରନାର୍ ପାନି ଗାଧି ଗାଧି ଯିମା ହେନ୍ତା କପଡା ଲତା ପିନ୍ଧ ନ, ନେହେଲେ ଗହଦା ଘୁମୁରାଥି ଅଥା ହେଇ ଯିମା । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ତାକର୍ ନିକର୍ ପେଁଟ୍ ଆର୍ ଟି ସାର୍ଟ୍ ଖଁଡେ ପିନ୍ଧଲେ ଆର୍ ମୁଇଁ ହେନ୍ତା ଶାଢି ଶାୟା ବ୍ଲାଉଜ । ଚଢ୍’ଲୁଁ ଉପର୍ କେ ।
କପିଲ୍ ଧାର୍ ତକ୍ ତ ପଲେଇ ଗଲୁଁ ହେନ୍ତା ଗହଦା ଘୁମୁରାଥି । ବାଟେ ଘାଟେ ଯେ କିହେ ନାଇଁ । କାଁ ଭାଁ କେନ୍ ଠାନେ କେନ୍ତା ଝନେ ପଟେ । ବଏଶାଖ୍ ମେଲା ସରିଗଲେ ଭିଡ୍ ଟିକେ କମି ଯାଏସନ୍ ଇ ପାହାଡ୍ ଚଢା ଥି । ଆର୍ ଜେଠ୍ ମାସର୍ ଯେନ୍ ଖରା, କାଣା କିଏ ପାହାଡ୍ ଚଢବା ? ଆର୍ ଏନ୍ତା ଏକଲା ଏକଲା ଚଢବାର୍ ଲାଗି ବଢା ହଦରା ଲାଗସି, ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ ଭି ଘାଏ ଘାଏ ପୁଟ୍ ପୁଟେଇ ହଉଥିଲିଁ । ହେ ବଏଶାଖ୍ ମେଳା ବେଲେ ହେଲେ ନେଇଁ କହିଥିତା । ଇ ଛିନା ବାଟେ ଘାଟେ ଡଙ୍ଗର୍ ଚଢା ଦେଖ ତ ବୁଆ । ସେ ମୋର୍ ପୁତୁରା ବୁପୁରାର୍ ଭି ଗହଦାଥି ଲଟପଟେଇ କରି ସଁଅଁ ସଁଅଁ କରି ପକାଲା ନ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ଇନ ଇ କପିଲ୍ ଧାରର୍ ପାନି ବୁଡେ ବୁଡେ ବୁଡିଦଉଁ ବେଟା, ଦେଖବ ମାହାପୁରୁର୍ ମାୟା, କେନ୍ତା ବରକସ୍ ଲାଗିକରି ତାକତ୍ ଲାଗବା ଆର୍ ଭୋକ୍ ଶୋଷ୍ ଭି ନାଇଁ ଲାଗେ । ସେ ନ ଦୁହି ଝନ ଗାଧଲୁଁ । ମୁଇଁ ତ ଖାଲି ମାହାଁପୁରୁର୍ ଧିଆନେ ଥିଲିଁ, ପୁଇନ୍ କାମ୍ ଥି ଯଉଛେଁ ବୁଆ ବଲି । ହେଲେ ମତେ ଲାଗଲା ସେ ମୋର୍ ଭିଜା ଭିଜା ଦେହେକେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍; ଯହକରି ମୋର୍ ଛାତି କେ । କାଁ କରି ବଏଲେ ଛୁଆପିଲା ନେଇଁ ହେଲେ ବଲି ସେତେ ପିନ୍ଧନ୍ ଉଢନ୍ କେ ମୋର୍ ମନ୍ ଆରୁ ନେଇଁ ଲାଗୁଥେଇ, ତେହିର୍ ଲାଗି ପତଲା ସୁତାର୍ ପିଙ୍କ୍ କଲର୍ ସମଲପୁରୀ ଶାଢୀ ଆର୍ ତାର୍ ପତଲା ବ୍ଲାଉଜ ଖାଲି ଗଲେଇ ହେଇ ଦେଇଥେଁ ନ; ଭିତରେ ବ୍ରା ଫ୍ରା ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ । ବିହା ହେଲା ହେଲା ପହେଲା ଦୁଇ ବଛର୍ ପିନ୍ଧୁଥିଲିଁ 36DD ବ୍ରା । ଆର୍ ଏଭେ ତ ଆର୍ ଟିକେ ମୋର୍ ଦିହି ଲାଗିକରି ସେଟାମାନେ ଟାଇଟ୍ ହେଲା କି ନୁଆଁ ଟା ଆର୍ କିଏ ଘିନିକରି ପିନ୍ଧୁଛେ । ଖାଲି ଶାଢୀ ଶାୟା ବ୍ଲାଉଜ ଗଲେଇ ହେଲେ ହେଲା । ପତଲା କଟନ ସୁତାର୍ ପିଙ୍କ୍ କଲର୍ ଶାଢୀ ଥି ପିଙ୍କ୍ କଲର୍ ବ୍ଲାଉଜ୍ ଭିଜିକରି ମୋର୍ ହେଡେ ହେଡେ ଦୁଧ୍ ମାନେ କେନ୍ତା ଦିଶୁଥିବା ଜାନୁଥିବ । ପୁତୁରା ତ ମୋର୍ ଜୁଆନ୍ ପିଲା, ତମେ କହ ତ ବୁଢା ହେଲେ ଦମ୍ ଧରି ପାର୍ବା କେଁ ଯେ ? ମୁଇଁ ମୋର୍ ମୋର୍ ସେନର୍ ଆଁଠେ ପାନି ଛେତକା ହେଇ ହେଇ ଗାଧୁଛେଁ । ସେ ବି ତାକର୍ ଗାଧୁଛନ୍ । ମୋର୍ କେଁ ହେତେ ଧିଆନ୍ ? ବଡ୍ ବଡ୍ ବେଲେ ଝରନାର୍ ପାନିର୍ ଧାରେ ଶାଢ଼ୀ ଟା ମୋର୍ ଛାତି ନୁ ଉହୁଲି ଯାଇକରି ଭିଜା ଛାତିଥି ପତଲା ବ୍ଲାଉଜ୍ ଟା ଲଟକି ଯେଇକରି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଉପର୍ କେ ଉପର୍ କେ ଟେକି ହଉଛନ୍ ଫୁକା ଫୁକା ବାଗିର୍ । ଏନ୍ତା ଯେ ସେ କେତେବେଳୁ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁଛନ୍ ମୋର୍ ଜନା ନାଇଁ । ହେଲେ ଯେତେବେଲେ ଜାନ୍’ଲିଁ ଟିକେ ସଲଖା ସୁଲଖି କରି ପିନ୍ଧି କରି ଫେର୍ ଯଉଁ ଉପର୍ କେ ଚଢମା କହେଲିଁ । ଯେନ୍ ମାନେ ନରସିଂ ନାଥର୍ ପାହାଡ୍ ଚଢିଛନ୍ ଜାନିଥିବେ, କପିଲ୍ ଧାର୍ ନୁ ଉପର୍ କେ ବାଟ୍ ଘାଟ୍ କେନ୍ତା ଯେ ? କେନ୍ ଠାନେ ଟାଙ୍ଗର୍ ଭିତରୁ ଘେଁସରି ଘେଁସରି ଯିବାର୍ କେ ପଡସି ତ କେନ୍ ଠାନେ ଝନେ ଆର୍ ଝନେକେ ଉପର୍ କେ ଘିଚଲେ ଯେକ୍ । ଗାଧି ସାଏଲୁଁ କି ହେନ୍ତା ଭିଜା କପଡାଥି ଗଲେ ଭଲ୍ ଲାଗବା ବଲି ଆର୍ ପଲଟା ଉଲଟା ନେଇଁ କରି ନ, ହେନ୍ତା ପାଏନ୍ ସର୍ ସର୍ କଁଚାଟା ପିନ୍ଧି କରି ଚାଲ୍ ଲୁଁ ।
ହେ କପିଲ୍ ଧାର୍ ପାଖେ ଏକା, ଗୁଟେ ଟାଙ୍ଗର୍ ଭିତରୁ ଛିଙ୍ଗଲି କରି ଯିବାର୍ କେ ପଡସି; ସେ ତ ଛିଙ୍ଗଲି ଗଲେ ହେଲେ ମୁଇଁ , ଛିଙ୍ଗଲି ନେଇଁ ପାରୁଥେଇ । ତାହାକୁ ଡାକଲିଁ ମତେ ଟିକେ ଘିଚ ତ ବାବୁ ବଲି । ପହେଲା ସେ ମୋର୍ ହାତ୍ ଧରିକରି ଘିଚଲେ । ଅଧା ବାହାର୍ ଲିଁ କି ମୋର୍ ବଡ୍ ବଡ୍ ଗିଜ୍ ମାନକୁ ପଥର୍ ଧରି ଦେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ଇଏ ବୁଆ ହେଲା ଅଡୁଆ, କେନ୍ତା କରି ବାହାର୍ ମି । ତେହେରୁ ସେ ମୋର୍ ଦୁହି ଖୁଆ ନୁ ତାକର୍ ହାତ୍ ଛନ୍ଦି କରି ଘିଚବାର୍ କେ କଲେ ଯେ ମତେ କୁତୁକୁତୁ ଲାଗଲା କି ତେହେରୁ ସେ ମୋର୍ ଛାତିର୍ ତଲକେ ଉଙ୍ଘା କରି ଧଏଲେ । ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଉପରକେ ପିଚକି ପଡଲା । ମୋର୍ ତ ସେ ଧ୍ୟାନ୍ ନେଇଁ ହେଲେ ମତେ ଏନ୍ତା ଉଙ୍ଘା କରି ଘିଚବାର୍ ବାହାନା ଥି ସେ ମୋର୍ ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକେ ଚିପୁଥିଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ଯାହା ହଉ ଯେନ୍ତା ସେନ୍ତା କରି ବାହାର୍ ଲିଁ ।
ଏତକର୍ ସେ ମୋର୍ ଆଘୋ ଆଘୋ ଯାଉଥାଆନ୍ ଆର୍ ମୁଇଁ ପଛେ ପଛେ । ଫେର୍ ହେନ୍ତା କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଇ ହେଇ ବନେ ଖଁଡେ ଦୂର୍ ଚଢଲା ପରେ ଗୁଟେଠାନେ ବଢେ ପଥର୍ ଗୁଟେ ଅଛେ । ଇନ ଫେର୍ କେନ୍ତା କରି ଚଢମି, ମତେ ହେଲା ଅଡୁଆ । ଧାଙ୍ଗିରୀ ଥିଲା ବେଲେ କେନ, ଇ ଠାନ୍ ମାନକୁ ଫଣାଙ୍ଗ୍ ଫଣାଙ୍ଗ୍ ଡେଗି ଚଢି ଯଉଥିଲିଁ; ଇ ଚାଏର୍ ପାଁଚ୍ ବଛର୍ ଭିତରେ ମତେ ଯେନ୍ତା ବଢା ମୁସ୍କିଲ୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ସେ ବୁପରା ଜୁଆନ୍ ପିଲା; ମାକଡ୍ ଡେଗଲା ବାଗିର୍ ଡେଗି ଡେଗି ପଲେଇ ଯଉଥାଆନ୍ । ସେନ ଚଢି ନାଇଁ ପାରଲିଁ କି ତାହାକୁ ଫେର୍ ଡାକଲିଁ । ସେ ଆସଲେ ଆରୁ ମତେ ଉପର୍ କେ ଘିଚବାର୍ କେ ହାତ୍ ବଢାଲେ । କଷ୍ଟେ ମଷ୍ଟେ ଅଧା ଧୁରେ ଝୁଲୁଛେଁ କି ଗହଦା ଥି ମୋର୍ ହାତ୍ ସର୍ଲିଗଲା । ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗ୍ ତେହେରୁ ତାକର୍ ଗୋଡ୍ କେ ଧରି ପକାମି ବଏଲିଁ କି ତାକର୍ ନିକର୍ ପେଁଟ୍ ଭି ସିଧା ତଲକେ….. । କେନ୍ତା କରି ଯେ ସେ ଫେର୍ ମୋର୍ ହାତ୍ କେ ଧରି ପକାଲେ ହେଲେ ବୁପୁରାର୍ ଇଲାଷ୍ଟିକ୍ ବାଲା ନିକର୍ ପେଁଟ୍ ଗଲି ଗଲା କି ସେ ନଙ୍ଗଳା….. ଇଆଡେ ଯେ ମତେ ଛାଡିକରି ପେଁଟ୍ ଚଢାଲେ ମୁଇଁ ସିଧା ତଲେ, ସିଆଡେ ଯେ ସେ ପଏର୍ଛା ନଙ୍ଗଳା । ଚଡି ଫଡି ବି ନେଇଁ ପିନ୍ଧି । ପହେଲା ତ ମୁଇଁ ହେତେ ଧିଆନ୍ ନେଇଁ ଦେଇ, ପଡିଯିମି ବଲି ଡରି ଯାଇଥିଲିଁ; ହେଲେ ପଛେ ଉପର୍ କେ ଠଅଁକେଇ ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ମତେ ଭି କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗି ଗଲା । ସେ ବୁପୁରା ଯେ ଲାଜେ ମୁଡ୍ ଗାଡିକରି କିଛି କହି ନାଇଁ ପାରୁଥେଇ ଫେର୍ ଭି ମୁଇଁ ଯେନ୍ତା ଦେଖି ଦେଲିଁ କି ଲାଜେ ଗୁଟେ ହାତ୍ ଛାଡିକରି ପେଁଟ୍ ଧରୁନ୍ ଧରୁନ୍ ମୋର୍ ହାତ୍ ଫେର୍ ସର୍ଲିଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ମୁଇଁ ଡର୍ହେ କହେଲିଁ, “ ଇଏ ବୂଆ ମତେ ନାଇଁ ଛାଡ ଗୋ…. ଇନ ଆର୍ କିଏ ଅଛେ ଯେ….. ପଛେ ତମର୍ ସଲଖଉ ଥିବ ନ….” ସତ୍ କେ ସତ୍ ସେ ଛାଡିଦେଲେ କି ମୁଇଁ ଖର୍ଲି ଯାଇକରି କେତେ ଫୁଟ୍ ତଲେ ପଡମି ଯେ ମୋର୍ ହାଡ୍ ଭି ନେଇଁ ମିଲେ ନ… । ସେ ବୁପୁରା ହେଲେ ମତେ ମରବାର୍ କେ ଛାଡି ଦେତେ କେଁ ? ହେନ୍ତା ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଇକରି ମତେ କଲେ କଲେ କରି ଉପର୍ କେ ଘିଚବାକେ କରୁଥାଆନ୍ । ଆଘୋ ସିନେ ଡରିକରି କିଛି ଧିଆନ୍ ନାଇଁ ଥେଇ ହେଲେ ସେ ବରକଶି ଧରିକରି ମତେ ଉପର୍ କେ ଘିଚଲା ବେଲେ ତାକର୍ ଜୁଆନ୍ ବାଁଡ୍ କେ ଦେଖି କରି କାବା ହେଇ ଯଉଥେଁ । ବୁଆଗୋ କାଏଁ ବାଁଡ୍ ଟେ ଧରିଛେ ରେ ମୋର୍ ପୁତୁରା ପିଲା ! ପୁରା ହାତେ ଲମ୍ ହେବା । କେତେ କେତେ ବେଲୁ ମୋର୍ ଏନ୍ତା ଭିଜା ଭିଜା ଦେହେ ଦେଖି କରି ହିଟ୍ ହେଇ ଯାଇଛେ କେଁ ହେଲେ; ଟିଙ୍ଗେଇ ଯାଇକରି ଲପ୍ ଲପ୍ କରୁଛେ । ଗଖା ଗୁଖୁରା ନାଗ୍ ସାଁପ୍ ଟେ ଫନା ଟେକଲା ବାଗିର୍ ତାର୍ ଗୁଲାପି କଲର୍ ମୁଡ୍ ଫଁଅଁ ଫଁଅଁ ହେଉଛେ । ବୁନ୍ଦ୍ ତଲର୍ ବାଲ୍ ଦୁରାକେ ତରେ ତରେ ଭଦର୍ କରି ବାକି ଜଙ୍ଘ୍ ତରାତକ୍ କଲା ଝିମ୍ ଝିମ୍ କେରା କେରା ବାଲ୍ ମୁଡି ମୁଡି ହେଇକରି ଚମତ୍କାର ଦିଶୁଛେ । ପହେଲା ହେଇ କରି ଏଡକି ଜାବର୍ ବାଁଡ୍ ଟେ ଦେଖି ମୋର୍ ଦେହେ ଭି ଶୀତେଇ ଗଲା । ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ବାଁଡ୍ ନୁ ଚାଏର୍ ପାଁଚ୍ ଗୁନା ବଡ୍ ହେବା । ଲମ୍ବା ଯେନ୍ତା ମୁଟା ହେନ୍ତା । ଲାଜେ ନାଇଁ ଦେଖେଁ ବଏଲେ ଭି, ମନ୍ ଟା ଯେନ୍ତା ଠୁକ୍ କରୁଥେ, ତାର୍ ଗୁଭା ଗୁଲାପ୍ ଫୁଲ୍ ବାଗିର୍ ଆଘ୍ ଆଡର୍ ମୁଡକେ ଦେଖି । ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ଟା ଚମଡା ଥି ଢାପି ହେଇଥିସି ହେଲେ ଇତାର୍ ଯେନ୍ତା ଢାପ୍ ବାର୍ କେ ଚମଡା ହିଁ ନାଇଁ ଥେଇ । ସେ ଠିପି ବାଗିର୍ ମୁଡ୍ ନୁ ତଲର୍ ଖାଲ୍ ତକ୍ ପୁରା ଗୁଲାପି ଆଇସ୍କ୍ରିମ୍ ବାଗିର୍ । ମନ୍ ତ କହୁ ଥେ ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ଯଦି ଏଡେ ହେଇକରି ଏନ୍ତା ଥିତା ରାଏତ୍ ଦିନ୍ ରାଏତ୍ ଦିନ୍, ଚୁହୁଥିତିଁ ନ । ବାପ୍ ରେ…. ଏଡେଟା ଗୁଟେ ଥି କରେଇ ହେଲେ ଭି ତ ପୁରା ହାଏ ଲାଗତା ! ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ଟା ଯେନ୍ ଗଲି ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗସି; ଇଟା ତ ପୁରା ରେଗଡି ରେଗଡି ଗୁହେର୍ ତକ୍ ଢୁକିଗଲେ…… ଆର୍ ଭାବି ନେଇଁ ପାର୍ଲିଁ ନ …. ଦେହେ ମୁଡ୍ ମୋର୍ ଶିତେଇ ଗଲା । ଇ ଭିତରେ ସେ ମତେ ଉପର୍ କେ ଘିଚି ଆନୁନ୍ ଆନୁନ୍ ମୁଇଁ ବଫୁ ହରାଲା ବାଗିର୍ ତାକର୍ ଦିହେଁ ପିଟି ହେଇକରି ଉପରର୍ ପଥରେ ଦୁହେଁ ଜାଁକି ହେଲୁଁ, କାଁଥି ଥି ଜାଁକି ହେଲା ବାଗିର୍ । ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ଯେନ୍ତା ତାକର୍ ଛାତିଥି ଜାଁକି ହେଇକରି ପିଚକି ପଡଲା, ତାକର୍ ସେ ହାତେ ଲମର୍ ବାଁଡ୍ ଭି ମୋର୍ ଦିହେଁ ମେର୍ହା’ଥି ପିଟଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ମୋର୍ ଦିହେଁ ତ କରେଣ୍ଟ୍ ଚଢି ଝଟକା ମାର୍ଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ଫେର୍ ଦୁହେଁ ଛଡେଇ ହେଇକରି ସେ ଟପୋ କଲା ତାକର୍ ପେଁଟ୍ କେ ତଲୁ ଉଠଉନ୍ ଉଠଉନ୍ ମୋର୍ ଟୁଁଡୁ ଆପେ ଆପେ ବାହାରି ପଡଲା, “ମାଆଁ ଗୋ, କେଢେ ଜାବର୍ ଟା ଗୁଟେରେ ମା !” ମୋର୍ ଏନ୍ତା କଥା ଶୁନିକରି ସେ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ ମୁଡ୍ ଗାଡିକରି ପେଁଟ୍ ପିନ୍ଧଲେ । ହେତେବେଲେ ତ ସେ ମୋର୍ ଆଘୋ ଆଘୋ ଚାଲୁଥିଲେ ଯେ ମୁଇଁ ହେତକି ଅନମାନ୍ ନେଇଁ କରି ନ । ହେଲେ ଇହାଦେ ତ ତାକର୍ ନିକର୍ ପେଁଟ୍ କେ ଭି ଯେନ୍ତା ଟେକି ଦଉଥେ । ମୁଇଁ ଦେଖି କରି ଯେନ୍ତା ହଁସି ଦେଲିଁ କି ସେ ଆର୍ ଟିକେ ଲାଜେ ହେଇଗଲେ । ତାହାକେ ମୁଠାକରି ଧରି ଗବୋ ଗବୋ ଘେ ଚୁହି କରି ଖଚୋ ଖଚୋ ପାରେ ଗିହେଇ ହେଇପକା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥିଲେ ବି ପୁଇନ୍ କାମେ ଆସିଛୁଁ ବୁଆ ବଲି ମୁଇଁ ଭି ନିଜକେ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ୍ କରବାର୍ କେ ଚେଷ୍ଟା କଲିଁ । ହେଲେ ଲାଜେ ହଉକି ଆର୍ କାଁ ଥିର୍ ଲାଗି ବନେ ଛନେତକ୍ ଆର୍ କାହାରିର୍ ଟୁଁଡୁ କଥା ନେଇଁ ବାହାରି ।
ଫେର୍ ଘାଏ ବନେ ଖଁଡେ ଉପର୍ କେ ଢେକ୍ ପହର୍ ହେଇ ଚଢୁନ୍ ଚଢୁନ୍ ଗହଦା ଘୁମୁରା ନିଥିରି ଯଉଥେ କି ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ଚାଲ, ଫେର୍ ଘାଏ ହେନ ପାରେ ଗାଧି ଦେମା, ଗହଦା ଥି ଆର୍ ବଫୁ ନେଇଁ ଲାଗବାର୍ ନ ବୁଆ !” ହେନ୍ତା ଗାଧୁନ୍ ଗାଧୁନ୍ ଅନମାନ୍ କଲିଁ, ଆଘୋର୍ ବାଗିର୍ ସେ ମତେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । ଜାନିଗଲିଁ, ଇ ପିଲା ମୋର୍ ଲାଗି ଏନ୍ତା ହିଟ୍ ହେଇକରି ତାର୍ ହାତୀ ଏଡେ ବାଁଡ୍ କେ ଉଠେଇ ଦଉଛେ; ଯେନ୍ ଟା ଦେଖିକରି ମତେ ବି ଗୁଟେ କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଲାଗି ଯଉଛେ । ଇ ଛିନା ପାହାଡ୍ ଉପୁରେ ମତେ ଏନ୍ତା ଏକେଲା ଦେଖି ହେନ୍ତା ଭାବୁଛେ କି ମୋର୍ ଭିଜା ଦେହେକେ ଦେଖି ସହି ନେଇଁ ପାରୁଛେ ଯେ ବୁଆ ! ଗିହେଇ ପକାତିଁ କେଁ ବଲି ଭାବୁଥିବା କି ଖାଲି ଦେଖି ଦେଖି ଏନ୍ତା ହିଟ୍ ହେଇ ଯଉଛେ ଯେ….! ନେଇଁ, କିଛି ଗୁଟେ ଭାବୁଥିବା… ନେହେଲେ ଦେଖି ଦେଖି ଖାଲି କାହିଁ ଏତେ ହିଟ୍ ହେତା ! ତାର୍ ବାଁଡ୍ ଭି ଦେଖ ତ ବୁଆ, କେଡେ ଡେଙ୍ଗୁ ନିକର୍ କେ ଟେକି ଦଉଛେ ଯେ ! ତାର୍ ସେ ନଙ୍ଗଳା ବାଁଡ୍ ଆଁଖି ମୋର୍ ଝୁଲିଗଲା କି ମୋର୍ ସେଁଟିନୁ ରସ୍ ବାହାରି ପଡଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ସତେ ଘେ ତାକର୍ ହେଡେ ବାଁଡେ ଗିହେଇ ହେଲେ କେନ୍ତା ଲାଗତା ଗା ? ଠିକ୍ ଦୁଇ ପହର୍ ହେଲା ନ । ପାଖେ ଆଖେ ବି ତ କିହେ ନାଇଁ ଦିଶବାର୍ । ଥରେ କରେଇ ହେଇ ଦେଖଲେ କେନ୍ତା ଲାଗତା ଯେ….!
ଛି…. କେନ୍ତା କାମେ ଆଇଛେଁ, ଆର୍ କେନ୍ତା କଥାମାନେ ଭାବୁଛେଁ ! ମାହାପୁରୁ ମତେ କାଣା ବଲୁଥିବା ? ପାପେନ୍ କେହିଁର୍ ! ସେ ବୁପରା ଭି ଘେ ଘେ ମତେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖି ହେନ୍ତା ଲାଙ୍ଗ୍ ହେଇ ପାନି ପଡି ଦଉଥାଆନ୍ । ଆର୍ ମୁଇଁ ଘେ ତାକର୍ ଆଡକେ ଦେଖି ଦେଲେ ମୁଡ୍ କେ ଗାଜିକରି ସୁତର୍ ପିଲାଟେ ବାଗିର୍ ଗାଧଲା ଗାଧଲା ବାଗିର୍ କରୁ ଥାଆନ୍ । ଇ ନ ଯହ ବେଲ୍ ଗାଧଲେ ତାକର୍ ମନ୍ କେ ଭି ପାପ୍ ଢୁକବା, ମୋର୍ ମନ୍ କେ ଭି ପାପ୍ ଢୁକବା ବଲି ମୁଇଁ ବନେକରି ଟିକେ ଢାପିଚୁଟି ହେଇକରି ବାହାରୁନ୍ ବାହାରୁନ୍ “ଯଉଁ ଯିମା ନ ବୁଆ, ଫିରଲା ବେଲକେ ଗୁର୍ଦୁ ବେଲ୍ ହେବା, ଏନ୍ତା ଖରାର୍ ବେଲେ ଇ କାଁକର୍ ପାନି ଗାଧୁଥିଲେ ଗାଧୁ ଥା’ ନ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥିବା ।“ ସେ ବି ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କହି ତାକର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ଏତେ ଟେଙ୍ଗେଇ ହେଲାଟାକେ ଜଙ୍ଘ୍ ତରେ ଚେପେଇ ରଖଲା ବାଗିର୍ କରି ବାହାର୍ ଲେ । ଫେର୍ ହେନ୍ତା ପାଏନ୍ ସର୍ ସର୍ କପଡାଥି ଆମେ ଚଢ୍ ତେଲ୍ ଗଲୁଁ ଉପର୍ କେ ଉପର୍ । ସେ ମୋର୍ ଆଘୋ ଆଘୋ ଆର୍ ମୁଇଁ ପଛେ ପଛେ । ଯେତକି ଯେତକି ଉପର୍ କେ ଯଉଥଉଁ, ସେତକି ଘଁଚ୍ ଜଙ୍ଗଲ, ଆବଡା ଖାବଡା ଉଚା ଟେଢା ବାଟ୍ ଘାଟ୍ । କେନ୍ ଠାନେ ଲହପଟ୍ କେ ଧରି ଧରି ଚଢବାର୍ କେ ପଡୁଛେ ତ କେନ୍ ଠାନେ ଦୁହି ଜଣ ହାତ୍ ଧରାଧୁରି ହେଇ ଚଢବାର୍ କେ ପଡୁଛେ । ତେହିର୍ ଭିତରେ ମୋର୍ ନଜର୍ ଟା ବାରମ୍ବାର ଖାଲି ତାକର୍ ଟେକି ହେଇଥିବାର୍ ପେଁଟ୍ ନ ଯେନ୍ତା ଅଟକି ଯେଇକରି ତାର୍ ସେ ନଙ୍ଗଳା ରୂପ୍ ଟା ଆଁଖି ନାଚି ଉଠୁଛେ ଆର୍ ଛାତିଠାନୁ ଧଡଧଡେଇ ଦଉଛେ । ଘେ ଘେ ସହି ନେଇଁ ପାରିକରି ହେନ୍ତା ହାତକେ ଧରି ଚାଲୁନ୍ ଚାଲୁନ୍ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରି ହେ ମଝା ବାଟେ ଉନଲି ଦେବାର୍ କେ ଭି ମନ୍ କହୁଛେ ତ କେତେବେଲେ ଫେର୍ କାଁ ଯେ ତାକର୍ ଟା ହେନ୍ତା ଟେକି ହଉଛେ ନ ଆର୍ ମତେ ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରୁଛେ ଯେ ପଚରେଇ ପକାତିଁ କେଁ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ; ହେଲେ ଯେନ୍ କାମ୍ ଲାଗି ଆଉଛୁଁ ସେଟା କେନ୍ତା କରି ଭଲେ ଭଲେ ହେଇ ଯଉ ନରସିଂ ମାହାପୁରୁ ବଲି ସେ ସବୁ ଜିନିଷ କେ ମୁହୁଁ ବନ୍ଦ୍ କରି ସହି ଯିବାର୍ କେ ପଡୁଛେ ।
ଏନ୍ତା ଦୋ ଦୋ ପାଁଚ୍ ହେଇ ବନେ ଘଣ୍ଟେ ଖଁଡେ ଚଢଲୁଁ କି ଆର୍ ବଢେ ବଢେ ଟାଙ୍ଗର୍ ପଥର୍, ଚଢେନ୍ ଉତରେନ୍ । ସେଠାନେ ଚଢଲା ବେଲେ ଦୁହି ଝନ ଲେଧେଇ ଘେଁସରେଇ ହେଇ ଚଢୁନ୍ ଚଢୁନ୍ ମୁଇଁ ଯେନ୍ତା ନିଜ୍ କେ ନିଜ୍ ଆର୍ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ୍ କରି ନେଇଁ ପାରୁଥେଇ । ତାକର୍ ଟା ବି ହେନ୍ତା ନିକର୍ ଭିତରୁ ମୋର୍ ଗିଜେ, ଜଙ୍ଘେ ପିଟି ହେଇକରି ମତେ କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉଥେ । ତଥାପି ମୁଇଁ ଦାଁତ୍ କାନ୍ ଚାବିକରି ରହି ଯଉଥେଁ ଇଟା ଭାବିକରି ଯେ, ପୂର୍ଭେ ମୁନିଋଷି ମାନେ ତପସ୍ୟା କରୁଥିଲା ବେଲେ ଅପସରୀ ମାନେ ପରେ ତପସ୍ୟା ଭାଙ୍ଗବାର୍ କେ ସାମ୍ନାକେ ଆସିକରି ନଙ୍ଗଳା ହେଇକରି ନାଚୁଥିଲେ, ଆର୍ ଆଏଜ୍ କା ମୋର୍ ଈ ପୁଓ ପାଏବାର୍ ତପସ୍ୟା କେ ଭାଙ୍ଗବାର୍ କେ ଇ ମୋର୍ ପୁତୁରା ବେଶେ ମାହାପୁରୁ କାହାକେ ଗୁଟେ ନେଇଁ ପଠେଇ ତ ? ଫେର୍ ଛନେଗଲେ ଭାବେଁ, ଇ ନରସିଂ ଗୁଡିର୍ ପୁଝାରୀ କହିଛେ ଯେ ସାତ୍ ଦିନ୍ ତକ୍ ଉପୁରୁ ତଲକେ ପାଏନ୍ ନେଇକରି ମାହାଁପୁରୁର୍ ଗୋଡ୍ ଧୁଇଲେ ମତେ ଛୁଆ ହେବା । କାହିଁ ନରସିଂ ମାହାପୁରୁ ନିଜେ ମୋର୍ ପୁତୁରା ବେଶେ ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ ଏନ୍ତା ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ କରି ଛୁଆ ଦେବାର୍ କେ ନାଇଁ ଚାହେଁବାର୍ ତ ? ଆର୍ ଭିକାରୀ କେ ଧନ୍ ଦେଲା ବେଲେ ସେ ଯେନ୍ତା ଅନ୍ଧ ବାଗିର୍ ଆଏଁଖ୍ ମୁଜି ଦେସି ମୁଇଁ ହେନ୍ତା ତାହାକୁ ଏଭଏଡ୍ ନେଇଁ କରବାର୍ ତ ? କେନ୍ ଟା ସତ୍ କେନ୍ ଟା ମିଛ୍ ଭାବି ଭାବି କେତେବେଲେ ଯେ ସେ ପାଏନ୍ ବାହାରୁଥିଲା ଠାନ୍ କେ ପୁହୁଁଚି ଗଲୁଁ ଜନା ନାଇଁ । ସତ୍ କହେବାର୍ କେ ଗଲେ ଇ ପାହାଡ୍ କେ ମୁଇଁ ଛୁଆବେଲୁ କେତନି କେତେ ଥର୍ ଚଢିଛେଁ ଆର୍ ଉତୁରିଛେଁ ହେଲେ କେଭେ ଇ ପାଏନ୍ ବାହାର୍ ଲା ଠାନ୍ କେ ନାଇଁ ଆସିଥାଇ । ଆର୍ ଆଏଜ୍ ଯେତେବେଲେ ଆଏଲିଁ ମତେ ତ ବଢେ ଗୁପାଥି ଘାଁଟି ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । କାଁ କରି ବଏଲେ, ସେ ପାଏନ୍ ଟା ଗୁଟେ ଠାନୁ ଖାଲି ନେଇଁ ବାହାର୍ ବାର୍ ; କେତନି କେତେ ଠାନୁ ଟିକେ ଟିକେ କରି ଝରି ଝରି ଶେଷ୍ କେ ବଡ୍ ଧାର୍ ଟେ ହେଇ ଝରି ଯାଉଛେ । ପାଏନ୍ ନେମି ତ କେନ୍ ଠାନୁ ନେମି, ଗୁଟେ ଠାନର୍ ଟା କି ସବୁ ଠାନୁ ଟିକେ ଟିକେ ? ଯଦି ଗୁଟେ ଠାନର୍ ନେମିଁ, କେନ୍ ଠାନୁ ନେମି ? କାଁ କରି ମାହାପୁରୁ ମତେ ଏତେ ଗୁପା ଗୁନ୍ଦଲା ଥି ଛନ୍ଦି ପକଉଛେ ? ଇନ୍ ଡାଇରେକ୍ଟଲି ମତେ ଅଲଗା କିଛି ଇସାରା ନାଇଁ କରବାର୍ ତ ? ଯଦି ହଁ, କାଣା ହେଇଥେଇ ପାରେ ? ଆର୍ ଇତାର୍ ସାଙ୍ଗେ ମତେ ଛୁଆ ହେବାର୍ କେଁ ଲିଙ୍କ୍ ଅଛେ ?
ଏନ୍ତା ବଡେ ଜାବର୍ ଗୁପା ଥି ଘାଁଟି ହଉନ୍ ହଉନ୍ କିଛି ଥଲ୍ କୁଲ୍ ନେଇଁ ପାଇକରି ସେ ମୋର୍ ପୁତୁରା କେ ପଚରାଲିଁ, “କେନ୍ତା କରମିଁ ଗୋ ବାବୁ, କେନ୍ ଠାନର୍ ପାଏନ୍ ନେମିଁ ?” ସେ ବି ମତେ ଦେଖି ଟିକେ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ କହେଲେ, “ଦେଖ ବୁଆ, କେନ୍ ଠାନୁ ନେବ ଯେ ?” କାଣା କରମିଁ କାଣା ନାଇଁ କିଛି ଭାବି ନେଇଁ ପାରିକରି ଲଥ୍ କଲା ଗୁଟେ ଗଛତଲେ ବସିଦେଲିଁ, ମୋର୍ ପୁତୁରା ତ ଆଗୋନୁ ବସି ସାରିଥିଲେ । ଭାବଲିଁ, ମାହାପୁରୁ ଜରୁର୍ ମତେ କାଏଁ ଇସାରାଟେ କରୁଛେ, ଯେନ୍ ଟାକେ ମୁଇଁ ଠିକ୍ ବୁଝି କରି ସେନ୍ତା କଲେ ମୁଇଁ ମାଁ ହେବାର୍ ସୁଖ୍ ପାଇ ପାରମି । ହେଲେ କାଣା ସେଟା ? ଏନ୍ତା ପାଏନ୍ ନେଇକରି ମାହାଁପୁରୁର୍ ଗୁଡେ ଢାଲିଦେଲେ କାଣା ସତେ ମତେ ଛୁଆ ହେଇଯିବା ? ଯେନ୍ ମୁନୁଷ୍ ସାଙ୍ଗେ ଏତିକି ଦିନ୍ ତକ୍ ଶୁଇ କରି ମାଁ ହେଇ ନେଇଁ ପାରଲିଁ, ଆଏଜ୍ ଇନ ପାଏନ୍ ଢାଲିକରି ଫେର୍ ସେନ ତାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଶୁଇଲେ କାଣା ଛୁଆ ହେଇଯିବା କେଁ ? ଇ ବାର ଠାନେ ପାଏନ୍ ବାହାରି କରି ଗୁଟେ ଧାର୍ ହେଇ ବୁହିଯିବାର୍ ମାନେ କାଣା ? କାଣା ମାହାପୁରୁ ଇଟା ମତେ ଇସାରା ନାଇଁ କରବାର୍ ତ, ଯେ ଯଦି ଗୁଟେ ମୁନୁଷର୍ ନୁ ମାଁ ହେବାର୍ ସୁଖ୍ ନେଇଁ ପାଏଲିଁ ବଏଲେ ଅଲଗା କାହାର୍ ନୁ ତ ହେଇ ପାରମି ! ଆର୍ ହେତିର୍ ଲାଗି ପୁତୁରା ପିଲାର୍….. ସେଦିନେ ଆର୍କମିଡିସ୍ ଗାଧୁଆ ଘର୍ ଭିତରୁ ଗଣିତର୍ ସୂତ୍ର ପାଇ ଉସତର୍ ମାଡେ ନଙ୍ଗଳା ହେଇକରି ରାଜ୍ ଦରବାର୍ କେ ନରଦିଲା ବାଗିର୍ ମୁଇଁ ଭି ଧାଇଁ ଗଲିଁ ମୋର୍ ପୁତୁରାର୍ ନିକେ । ତାହାକୁ ଉଁଙ୍ଘା କରି ଧରି ପକାଲିଁ । ସେ ପିଲା ଯେ ମତେ ଭେକା ଛାଡନୁ ଆଁ କରି ଖାଲି ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । ମନ୍ କରୁଥେ ସେଠାନେ ଏକା ତାହାକୁ ନଙ୍ଗଳା କରି ତାକର୍ ହାତେ ଲମର୍ ବାଁଡେ ଚଢିକରି ଭସୋ ଭସୋ ଗିହେଇ ହେଇକରି ତାକର୍ ସବୁ ବୀର୍ଯ୍ୟକେ ମୋର୍ ପେଟ୍ ଭିତରେ ଭରିହେତିଁ । ହେଲେ ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଭେକା ବାଗିର୍ ଦେଖବାର୍ ଦେଖି ଫେର୍ ଭାବଲିଁ, ଛି ରେ ମାଁ, ଇମାନେ ତ ମୋର୍ ପୁଓ ପୁତୁରା ଆନ୍, ସଡନ୍ ତାହାକୁ ଏନ୍ତା କଲେ ମତେ କାଣା ଭାବ୍’ବେ କିଏ ଜାନେ ? ମୋର୍ କାକି ବେଶୁଏନ୍ ଟା ଆଏ, ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ କରେଇ ହେବାର୍ କେ ମତେ ଇ ପାହାଡ୍ ଉପର୍ କେ ଡାକି ଆନିଛନ୍ ଭାବ୍’ବେ କେଁ ସେ ? ଯାଣା ହେଲେ ହେବା, ତାକର୍ ନୁ ତ ସିଓର୍ କରେଇ ହେମି, ହେଲେ ସେ ଭି ନିଜେ ନିଜେ ଯେନ୍ତା ଏକସିଡେଣ୍ଟାଲି ହେଇଗଲା ବଲି ଭାବ୍’ବେ ହେନ୍ତା କଲେ କେ ନ…? ଏନ୍ତା ଭାବିକରି ତାହାକୁ ଫେର୍ ଛାଡିକରି ଠିଆ ହେଲିଁ । ଆର୍ କହେଲିଁ, “ମାହାପୁରୁ ମୋର୍ ମନ୍ ବିଢୁଥିଲେ ଗୋ ବାବୁ, ଆର୍ ତାକର୍ ଇସାରା କେ ମୁଇଁ ଜାନିଗଲିଁ ତ, ହେଥିର୍ ଲାଗି ଉସତର୍ ମାଡେ ରହି ନାଇଁ ପାର୍ଲିଁ । ଚାଲ, ଇହାଦେ ସବୁ ଠାନର୍ ପାଏନ୍ ଟିକେ ଟିକେ ନେଇକରି ଯିମା ।“
ଦୁହି କାକି-ପୁତୁରା ଉଠଲୁଁ ଆରୁ ସବୁନର୍ ପାଏନ୍ ଟିକେ ଟିକେ କଲସ୍ ଥି ଜୁଗୁରାଲୁଁ । ବଡ୍ ବଡ୍ ବେଲେ ଡାଉଟ୍ ଟିକେ ଟିକେ ରହି ଯେଇଥିଲେ ଭି “ଗେନ୍ଧାଟେ ତ, ଯେନ୍ତା ହେବା ହେବା, ପୁତୁରାର୍ ନୁ ଗିହେଇ ହେସିଁ, ଛୁଆ ହେଲେ ଭି ଭଲ୍ କଥା ନେଇଁ ହେଲେ ଭି ହେଡକି ବାଁଡେ ଗିହେଇ ହେବାର୍ ମଜା ତ ହେଲେ ପାଏମି । ଯଦି ନେଇଁ ହେଲା, ଆର ବଛର୍ ଫେର୍ ଏନ୍ତା ପାଏନ୍ ନେଇ ଆଏମି ନ ।
ଏନ୍ତା ଭାବି କରି କେନ୍ତା କରି ଯେ ପୁତୁରାକେ ଫେର୍ ଘାଏ ମୋର୍ ଆଡକେ ଟାନମିଁ ଯେନ୍ତା ମତେ ଦେଖି କରି ତାକର୍ ତାକର୍ ଗିହାବାର୍ କେ କହେବେ ଆର୍ ମୁଇଁ ନାଇଁ ନାଇଁ ବଲି ଫେର୍ ପଛେ ହଁ ବଲି….. ଆଃ….. ସାଁପ୍ ଭି ମରିଯଉ ଆର୍ ବାଡି ଭି ନେଇଁ ଭାଙ୍ଗୁ । ଏନ୍ତା ଭାବି ପାଏନ୍ ବୁଡାଲା ବେଲେ ସେ ମୋର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ଥାଆନ୍ ବେଲେ ଜାନି ଜାନି ମୋର୍ ଶାଢ଼ୀ କେ ଛାତି ନୁ, ତଲେ ପକେଇ ଦଉଥିଲିଁ ଯେନ୍ତା ମୋର୍ ଛାତିର୍ ପିଚକି ପଡୁଥିଲା ଦୁଧ୍ ମାନକେ ସେ ଦେଖି ପାର୍’ବେ । ଶାଢିଟା ଛାତିନୁ ଖଁସରି ଗଲା ପରେ ମୋର୍ U କଟ୍ ବ୍ଲାଉଜ୍ ଉପୁରୁ ଦୁଧ୍ ମାନେ ପୁରା ଫାଲେ ଫାଲେ ଉପରକେ ବାହାରି ଦିଶୁଥିଲେ । ମୁଇଁ କାଣା ବୁଢି କି ଶୁଁଢି ? ବିହା ସିନେ ଛୁଆବେଲୁ ହେଇ ଦେଇଛେଁ, ଫେର୍ ଭି ତ ଅନେଇଶ୍ ବଛରର୍ ଯୁବା ଧାଙ୍ଗିରୀ । ବିନା ବ୍ରା ଥି ଫୁକା ଏଡେ ଏଡେ ଦୁଧ୍, ଯେନ୍ ଟା କେ ମୋର୍ ପୁତୁରା ଆଘୋ ନୁ ଭି ଭିଜା ଭିଜା ବ୍ଲାଉଜ୍ ଥି ଦେଖିକରି ତାକର୍ ହାତେ ଲମର୍ ଟା କେ ଟେକି ଦଉଥାଆନ୍, ଦେଖା ଯାଉ ଇହାଦେ କେନ୍ତା କରୁଛନ୍ ?
ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଛାତିନୁ ଶାଢୀ ଖସିରି ଯେଇଥିଲେ ଭି ମୁଇଁ ଇଛେନ୍ ଆର୍ ନେଇଁ ସଲଖେଇ ନ… ଖାଲି ମୁଇଁ ଭି ତାହାକୁ ଅନମାନ୍ କରୁ ଥେଁ, ସେ ଇହାଦେ ଭି ମୋର୍ ଛାତିକେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁଛନ୍ । ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଦେଖବାର୍ ଦେଖି ମତେ ବି ଏତକର୍ ଭଲ୍ ଲାଗୁଥେ, ଯାହା ହଉ ନିଶାନା ଠିକ୍ ଠାନେ ଲାଗୁଛେ ବଲି । ହେନ୍ତା ଦୁଇ ତିନ୍ ଠାନେ ପାଏନ୍ ବୁଡଉନ୍ ବୁଡଉନ୍ ଗୁଟେଠାନେ ଟିକେ ଭନା ଭିତର୍ କେ ଯିବାର୍ କେ ପଡଲା କି ଶାଢୀ ଶାୟା କେ ଭି ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ତକ୍ ଟେକି ଦେଲିଁ, ମୋର୍ ପାଁର୍ରି ଖିର୍ ଖିର୍ ଜଙ୍ଘ୍ କେ ଦେଖି ତାର୍ ଆଣ୍ଠୁ ଉପୁରୁ ସେ ଟା ଏକଦମ୍ ଟେକି ହଉଥେ ଯେନ୍ ଟା କେ ସେ ମୁନା ଭିତରୁ ହାତ୍ ଛିଙ୍ଗଲେଇ କରି ଚେପେଇ ଧରୁ ଥାଆନ୍ ସିନେ, ହିଟ୍ ହେଇ କରି ଚଏଁଡ୍ କେ ଦାଁତେ ଚାବି ପକଉଥାଆନ୍ । ମୁଇଁ ସବୁ ଜାନି ମୁଲ୍ ମୁଲ୍ ହଁସି ହଁସି ରହ ଗା ବେଟା, ଆର୍ କେତେ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ୍ କରବୁ ଯେ ନାଇଁ ଦେଖମି ଭାବି ମୋର୍ ଭି ଆର୍ ଆର୍ ଜୋଶ୍ ବଢି ଚେଲେଞ୍ଜ୍ ନେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ସାତ୍ ଠାନର୍ ପାଏନ୍ ବୁଡେଇ ସାଏଲା ପରେ, ଏତକର୍ ଯଉଁ ଯିମା ନ ମନ୍ଦିର କେ, ଲେଟ୍ କଲେ ଅନ୍ଧାର୍ ହେଇଯିବା ବଲି ଫିରଲୁଁ । ସିଧା ଦୁଇ ପହରର୍ ଏକ୍ ବାଜିଥିବା । ଜେଠ୍ ମାସର୍ ତିରପିଟ୍ ଖରା ଥି କାହାର୍ ଗରଜ୍ ଅଛେ ଯେ ହେଡେ ବଡ୍ ପାହାଡ୍ ଉପର୍ କେ ଚଢବା । ଏନ୍ତା ଅଫ୍ ସିଜନ୍ ଥି ଚଢଲେ ବି ଲୋକ୍ ସକାଲ୍ ବେଲି ଚଢସନ୍, ଉପର୍ ବେଲି ଏକଦମ୍ ଶୁନଶାନ୍ । ଲାଗୁଥିଲା ଆମକୁ ଦୁହି ଝନ୍ କେ ଛାଡି, ଆର୍ କିହେ ନାଇଁ । ଯାହା ହେଲେ କିଏ ଜାନୁଛେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ଇହାଦେ ଫିରଲା ବେଲେ ମୁଇଁ ଜାନି ଜାନି ତାକର୍ ହାତକେ ଧରି ପକଉ ଥେଁ “ମୋର୍ ଗୋଡ୍ ହାତ୍ ତଲକେ ଘିଚି ନେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ ବୁଆ, ମତେ ଧରିକରି କଲେ କଲେ ଉତର” ବଲି । ଆର୍ ସେନ୍ତା ତାକର୍ ହାତ୍ ଧରବାର୍ ବାହାନାରେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ କେ ତାକର୍ ବାହାଁଥି, ପିଠ୍ ଆଡେ ଜାଁକି ଦଉଥେଁ । ଇଚ୍ଛା ଲାଗୁଥେ ସେ ଭି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଟିକେ ଧରି ଚିପି ଦେତେ କେଁ ? ଭଲ୍ ଲାଗତା । ହେତେବେଲୁ ତାକର୍ ହେଡେ ବାଁଡ୍ ଦେଖି ଆର୍ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ଶୁଇବାର୍ ଭାବି ଭାବି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ସୁଗବୁଗେଇ ଉଠୁଥେ । ହେଲେ ବାଟ ଯାକିର୍ ଯେନ୍ତା କଲେ ବି କେଡେଟେ ନିଲଜ୍ ଯେ, ପେଁଟ୍ ମୁନାନୁ ହାତ୍ ଢୁକେଇ କରି ସେଟାକେ ଧରି ପକେଇ ଥାଆନ୍ ପଛେ ହେଲେ ହେନ୍ତା କିଛି ନେଇଁ କରୁଥେଇ । ଧଏନ୍ ରେ ବୁଆ ପିଲାର୍ ଧୀରଜ୍ କେ ! ଇ ଟୁରା ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ କରେ ନ, ମତେ ହିଁ କାଣା ଗୁଟେ କରବାର୍ କେ ପଡବା ଭାବି ଫେର୍ ବନେ ଖଁଡେ ଧୁର୍ ଉତୁରୁନ ଉତୁରୁନ୍ ସେ ପାଏନ୍ ଢୁଡା, ଗଲାବେଳେ ଯେନ୍ ଗାଧି କରି ଯେଇ ଥିଲୁଁ ଟା । ଫିରଲା ବେଲେ ଛାଏଁ ହେଇକରି ଏକଦମ୍ କାଁକର୍ ଲାଗୁଛେ । ଏକ୍ ଟଁକିଟେ ପକେଇ ଦେଲେ ଭି ଜକ୍ ଜକେଇ ଯିବା ହେନ୍ତା ଫଟିକ୍ ଦିଶୁଛେ ପାଏନ୍ । ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ଚାଲ, ହେନ ଫେର୍ ଗାଧିକରି ଯିମା, ଭଲ୍ ଲାଗବା ।“ ମୁଇଁ ଜାନିଛେଁ, ପୁତୁରା ମୋର୍ ଗାଧଲା ବେଲେ କାଣା କେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖ୍ ସି ଯେ ? ଟୁରା କିଛି ନାଇଁ କହେବାର୍ ତକ୍, ହେନ୍ତା ଗାଧଲା ମାଡେ ନଙ୍ଗଳା ହେଇ ଦେମି ନ, ଫେର୍ ଦେଖମା, କେନ୍ତା କଣ୍ଟ୍ରୋଲ୍ କରୁଛେ ଯେ ?
ଏନ୍ତା ଭାବିକରି ଦୁହେଁ ପାଏନ୍ କେ ଉତିର୍ଲୁଁ । ପାଏନ୍ ତ ଯହ ନାଇଁ ଥେଇ, ଆଁଠେ ନ, ସେଥିର୍ ଲାଗି ଶୁଇ କରି ଗାଧବାର୍ କେ ପଡସି । ଝଲ୍ ଝଲା ପାଏନ୍ । ଦୁହି ଝନ ପାଖେ ପାଖେ ଗାଧୁଛୁଁ । ମୁଇଁ ଜାନି ଜାନି ଶାଢୀ ର୍ ପନତ୍ କେ ପାଏନ୍ ଧାରେ ଛାଡି ଦେଲିଁ କି ଉହୁଲି ଯଉଥେ । ଇହାଦେ ଛାତିଥି ଖାଲି ମୋର୍ ପତଲା ବ୍ଲାଉଜ୍, ପାଏନ୍ ସର୍ ସର୍ ଭିଜିକରି ଦେହେଥି ଲଟକି ଯେଇକରି ଦୁଧ୍ ମାନେ ଏକଦମ୍ ବାରି ହଉଛେ । ଶୁଇକରି ଗାଧୁନ୍ ଗାଧୁନ୍ ବଡ୍ ବଡ୍ ବେଲେ ବସିଦେଲେ,ପାଏନ୍ ଉପୁରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧଲା ବାଗିର୍ ଦିଶୁଛେ । ମୁଇଁ ଅନମାନ୍ କରୁଥେଁ ମୋର୍ ଆଡେ ଦେଖୁଛନ୍ କି ନାଇଁ ବଲି, ସେ ଯେ, ହିଟ୍ ହେଇକରି କି କେନ୍ତା ଯେ, ଉବୁଡ୍ ହେଇକରି ଗାଧୁ ଥାଆନ୍ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ତାକର୍ ଟା କେନ୍ତା ହଉଛେ ମୁଇଁ ଦେଖି ନାଇଁ ପାରୁଥେଇ । କେନ୍ତା କଲେ ସେ ଠିଆ ହେବେ ଗା ବଲି, ମୋର୍ ଶାଢିକେ ପଏର୍ଛା ଖୁଲିକରି ଉହୁଲେଇ ଦେଲିଁ ଆର୍ ହେନ୍ତା ନଙ୍ଗଲି ହେଲା ବାଗିର୍ ଭିଜା ଦିହେଁ ରଡଲିଁ, “ଇଏ ବୁଆ, ମୋର୍ ଶାଢୀ କେ ଉହୁଲେଇ ନେଲା, ଆନ ଗୋ ବାବୁ, ଆନ ଟିକେ” ବଲି । ସେ ବି ତେହେରୁ ଟପୋକଲା ଉଠି ନରଦିଲେ । ବାପ୍ ରେ…. ତାକର୍ ଟା ଭି ତ ଇହାଦେ ପଏର୍ଛା ଟେକି ହେଇଛେ; ନରଦିଲା ବେଲେ ତଲ୍ ଉପର୍ ତଲ୍ ଉପର୍ ହେଇ ନିକର୍ କେ ହଲେଇ ପକଉଛେ । ହେତକି ହେଲା ପରେ ବି ମା’ଗିହା ଦେଖ୍ ତ କିଛି ନାଇଁ କହେବାର୍ ଯେ ! ସେ ତେହେରୁ ମୋର୍ ଶାଢୀ ଆନିକରି ଆସଲା ବେଲେ ତାକର୍ ସେଟାକେ ଲୁକାବାର୍ କେ ପାନି ଆଁଠୁ ପାରି ପାରି ଆଏଲା ବେଲେ ମୁଇଁ ପଏର୍ଛା ଠିଆ ହେଇ ଦେଇଥେଁ । ଛାତି ଯେନ୍ତା ଭିଜିକରି ଦୁଧ୍ ମାନେ ବାରି ହଉଥେ, ଶାୟା ଭି ହେନ୍ତା ଭିଜିକରି ମୋର୍ ହାଫ୍ ଚଡିଟା ବାରି ହଉଥେ । ସେ ବି ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ ମୋର୍ ଦେହେକେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । କଥା ଟା କେନ୍ ଠାନୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଇ ପାନି ଏକା ଜଲ୍ କ୍ରିଡା କରମି ଭାବି ଭାବି କହେଲିଁ, “ହେନ୍ତା ଘେଁସରି ଘେଁସରି କାଏଁ ଆସୁଛ ? ଚାଲିକରି ଆସ….” ସେ ଫେର୍ ଘାଏ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଇକରି ଘେଁସରି ତେଲ୍ ଆଏବାର୍ ଦେଖି ଡାଏରେକ୍ଟ୍ ନାଇଁ କହେଲେ କାମ୍ ନାଇଁ ବାଜେ ନ ଭାବି ସିଧା କହେଲିଁ, “ଏତେ ଲାଜେ ହଉଛ କାଏଁ ଯେ ? ଜାନୁଛେଁ, ତମର୍ ଟା ଟିଙ୍ଗେଇ ଯାଇଛେ । ହେତେବେଲେ କାଣା ନେଇଁ ଦେଖି ଭେଲ୍ ଯେ ଇହାଦେ ଫେର୍ ଲାଜେ ହଉଛ ?” ମୋର୍ ଟୁଁଡୁ ଏନ୍ତା କଥା ଶୁନି ସେ ଆର୍ ଟିକେ ଲାଜେ ହେଇଗଲେ; ତେହେରୁ ମୁଇଁ ଫେର୍ ଘାଏ କହେଲିଁ, “କାଣା ଇହାଦେ ଭି ହେନ୍ତା ଉଠିଛେ ନ ଭେଲ୍, ଆନ ତ ଦେଖମା ।“ କହି ତାକର୍ ପାଶକେ ଗଲିଁ । ପାଏନ୍ ଭିତରୁ ଡେଗି ଡେଗି ଗଲାବେଲେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ପୁରା ଲଝାଙ୍ଗ୍ ଲଝାଙ୍ଗ୍ ହଲୁଥିଲା, ଯେନ୍ ଟାକେ ସେ ନାଇଁ ଦେଖେଁ ବଏଲେ ଭି ଦେଖୁଥିଲେ । ମୁଇଁ ହେନ୍ତା ତାକର୍ ପାଶକେ ଯାଇକରି ମୋର୍ ଶାଢି ଘିଚି ଆନୁନ୍ ଆନୁନ୍ ଦେଖଲିଁ ସତ୍ କେ ସତ୍ ପଏର୍ଛା ଟିଙ୍ଗେଇ ଉଠିଛେ । ନିକର୍ କେ ହାତେ ଡେଙ୍ଗୁ ଟେକି ଦଉଛେ । ମୋର୍ ଶାଢି କେ ଛଡେଇ ନେଇକରି ତାକର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ଆଁଠୁ ମାଡି ପାଏନ୍ ଉପୁରେ ବସ୍ଲିଁ ଆର୍ ଏକେସ୍ କଁଟି ସେଟାକେ ଦେଖି କହେଲିଁ, “କେନ୍ତା ହେଲା ଯେ ତମର୍ ଟା ଏନ୍ତା ହଉଛେ ଗୋ ? ଦେଖ ତ ବୁଆ କେଡେ ଜାବର୍ ଟା ଗୁଟେ ଧରିଛ ଯେ, ପେଁଟ୍ କେ ଭି ତ ଆଁଠେ ଡେଙ୍ଗୁ ଟେକି ଦଉଛେ । କାଣା ଏନ୍ତା ଟେଙ୍ଗେଇ କରି ତଲ୍ କେ ଯିବ ? ଲୋକ୍ କାଁ ବଲବେ ରେ ବୁଆ ?” ସେ ଲାଜେ ମୁଡକେ ଗାଡି ଦଉଥାଆନ୍ । ତାକର୍ ଟା ହେନ୍ତା ହେବାର୍ ଦେଖି ମୋର୍ ସେଁଟି ଭି କାପ୍ କାପ୍ କରି ପକଉଥେ ଥରେ ପୁରେଇ ହେବାର୍ କେ । ହେଲେ ତାକର୍ ଆଡୁ କିଛି ପୋଜିଟିବ୍ ରେସ୍ପନ୍ସ୍ ନେଇଁ ପାଇକରି ଖାଲି ଲାଜେ ମୁଡ୍ ଗାଡି ଦେବାର୍ ଦେଖି ଫେର୍ କହେଲିଁ, “ଦେଖ, ତମେ ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ ଆସିଛ, ଆର୍ ମତେ ଏନ୍ତା ଲାଜେ ହେଇ କିଛି ନାଇଁ କହେବ ତ, କେନ୍ତା କରବ କହ ? ମୁଇଁ ତ ହେତେବେଲୁ ଦେଖୁଛେଁ ବୁଆ, ଟେକି ହେଇଛେ ଯେ ହେଇଛେ ନ । କେନ୍ତା କଲେ ଫେର୍ ନର୍ମାଲ ହେବା ଯେ ?” ଫେର୍ ଭି ସେ ତୁମ୍ ପଡିଥିବାର୍ ଦେଖି , “ଲାଜେ ନେଇଁ ହ ଗୋ ପିଲା, ଇନ ଆର୍ କିଏ ଅଛେ ଯେ ? ସାନ୍ ସୁରୁଟା ଗୁଟେ ହେଲେ ଜଙ୍ଘ୍ ତରେ ଚେପେଇ ହେଇକରି ଯାଏ ତ, ମୁଇଁ ତ ହେତେ ବେଲୁ ଦେଖୁଛେଁ ବୁଆ, ଖୁଟା ବାଗିର୍ ଖାଲି ଟେକି ହଉଛେ । ତମେ ଏନ୍ତା ଟେକି ଦେଇକରି ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ ତଲ୍ କେ ଉତିର୍ ବ ଯେ ଲୋକ୍ କାଁ ବଲବେ ?” ସେ ଏତକର୍ ମୁହୁଁ କେ ଫେସକେଇ ଦେଇ ମୋର୍ ମୁହୁଁକେ ଘେ ଦେଖଲେ କି ମୁଇଁ ଆର୍ ଟିକେ ତାକର୍ ପାଶକେ ଯାଇକରି କହେଲିଁ, “ହଲେଇ ହୁଲା ଦେଲେ ଭଲ୍ ହେବା କେଁ ?” ସେ ମୁଡ୍ ହଲେଇକରି ହଁ କଲେକି ମୁଇଁ “ଆନ ସେ ପେଁଟ୍ ଖୁଲ, ହଲେଇ ଦେମି, ଭଲ୍ ହେବା ବଏଲେ ।“ ସେ ଫେର୍ ଘାଏ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ କଲେ କଲେ ଅଧା ଖୁଲିଛନ କି ମୁଇଁ ଆର୍ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ୍ କରି ନି ପାରି ପଏର୍ଛା ଖୁଲି ଦେଲିଁ ଆର୍ ଭଁଟାକେ ଫିକି ଦେଲିଁ । ମାଁଗୋ , ସତେରେ ବୁଆ ବୁଢାସାଁପ୍ ଏଡେଟା ! ହେତେ ବେଲର୍ ନୁ ଇହାଦେ ଆର୍ ଭୟଙ୍କାର୍ ଦିଶୁଛେ ପୁରା ଉପର୍ କେ ଟେକି ହେଇକରି ! ହେ ଅଗିର୍ ଠବୋଟାକେ ଢାପ୍ ବାର୍ କେ ଚମଡା ଚୁମୁଡି ଥିସି କିନି ଯେ କିଏ ଯାନେ, ବିଲକୁଲ୍ ଜନା ହିଁ ନେଇ ପଡୁଥେଇ । କେନ୍ ଟାକେ ସେ ତଲ୍ ଉପର୍ କରି ହଲାମି ଯେ ବୁଆ ? ଟପୋକଲା ମୁଠାକରି ଧରମି ବଏଲିଁ କି ହେ ପାନି ବୁଡିକରି ଭି ଚଟ୍ କଲା । ଲୁହା ବାଗିର୍ ଠାଏ ଟାନ୍ । ଚମଡା ତ ନାଇଁ ନ, ମୋର୍ ନିଜର୍ ହାତକେ ଖାଲି ସେଥି ଉପର୍ ତଲ୍ ଉପର୍ ତଲ୍ କରି ପିସଲିଁ । ସେଟା ଯେ ଏଡକି ମୁଟା ଥିଲା ଯେ ମୋର୍ ଗୁଟେ ହାତେ ମୁଠେଇ କରି ଧରି ଭି ନାଇଁ ପାରୁ ଥେଇ । ଫେର୍ ଭି ପହେଲା ହେଇକରି ଏଡକି ବାଁଡ୍ ହାତେ ପାଇକରି ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ କାଣା ନେଇ କାଣା ହେଇ ଉଠୁଥାଏ, ମୁଇଁ ଭି ପୁରା ଜୋଶ୍ ରେ କସି କସି କରି ପିସି ଚାଲ୍’ଲିଁ । ଏନ୍ତା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ପିସଲା ବେଲେ ସେ ଘାଏ ଘାଏ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ କେ ଠଅଁକେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ ଆର୍ ଘାଏ ଘାଏ ଉପର୍ କେ ମୁହୁଁ ଟେକି କରି “ଉଃ…… ଆଃ……” ହଉ ଥାଆନ୍ । ମୁଇଁ ତ ତାକର୍ ନିକର୍ ସାଙ୍ଗେ ମୋର୍ ଶାଢୀ କେ ଭି ଭଁଟାକେ ଫିକି ଦେଇଥେଁ । ମୋର୍ ଦୁଧ୍ କେ ଦେଖି ଦେଖି ହେନ୍ତା ଉଃ ଆଃ ହେବାର୍ ଦେଖି ପଚରାଲିଁ, “ଏନ୍ତା ହଲାଲେ ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ…?” ଏତକର୍ ସେ କହେଲେ, “ହଁ, ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ….!” ମୁଇଁ ବି ତ ଇଆଡେ କେତେବେଲୁ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ବାଏରି ହେଇ ସାରିଛେଁ, ତଲ୍ ଆଡେ ସେଁଟି ମୋର୍ ଯେନ୍ତା କପ୍ କପେଇ ଯଉଛେ, ଛାତିର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଭି ହେନ୍ତା ସୁଗ୍ ବୁଗେଇ ଉଠୁଛେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ପିସି ପିସି କହେଲିଁ, ‘ସତ୍ କହ, କାଏଁଯେ ତମେ ଏତକି ହିଟ୍ ହେଲ ଗୋ ?” ସେ ଏଥର ଫେର୍ ଟିକେ ଲାଜେ ହେଇଗଲେ କି, ଛୋଟ୍ ଛୁଆକୁ ମାଆଁ ମାନେ କୁଲେ ଧରି ଯେନ୍ତା ଗୁରସ୍ ପିଆସନ୍ ହେନ୍ତା ମୋର୍ କୁଲେ ଧଏଲିଁ, ଯେନ୍ତା ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ତାକର୍ ମୁହେଁ ପିଟି ହେବା । ଆର୍ କହେଲିଁ, “ମୋର୍ ଇଟା ମାନକୁ ଦେଖି କରି ତ ତମେ ଏନ୍ତା ହଉଛ, ଆଁ କର, ଧର ଚିପି ଚିପି ଘାଏ ଚୁଚୁମ ତ…” ବ୍ଲାଉଜ୍ ବୋତାମ ଖୁଲି ଟୁଁଡେ ଭରି ଦେଲିଁ କି, ଭୁକା ଶୁଷାକର୍ ବାଗିର୍ ଦୁହିଟାକେ ଚିପି ଚିପି ଖାଇଦେଲେ । ଆଃ… ମତେ ବି ଯେନ୍ତାକରେଣ୍ଟ୍ ମାରଲା ବାଗିର୍ ଲାଗି ହିଟ୍ ହେଇକରି ଦେହେ ଏକଦମ୍ ଝୁମିଗଲା । ମୁଇଁ ଭି ହିଟ୍ ହେଇକରି ଆର୍ ରିସୁ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ରେଗଡି ରେଗଡି ପିସି ଦେଲିଁ କି ସେଟା ଲୁହା ରଡ୍ ବାଗିର୍ ଟାନ୍ ହେଇଗଲା । ସେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ କେ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଖାଏଲେ କି ମତେ ଭି ଏତକର୍ ଆର୍ ସହି ନେଇଁ ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ମୁଇଁ ଭି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଟୁଁଡେ ପୁରେଇ କରି ଭୁସାବଲି କେଲା ବାଗିର୍ ଟୁଁଡ୍ ପୁରତେଲ୍ ଚୁହିଲିଁ । ବୁଆଗୋ, ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ଟା ଏନ୍ତା କେଭେ ନାଇଁ ଲାଗି ରେ ! ଆଏଜ୍ ଜାକିର୍ ଅସଲି ବାଁଡ୍ ଟେ ଟୁଁଡେ ପୁରାଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ । ତେହେରୁ ବନେ ପାର୍ ଦୁ ଗବୋ ଗବୋ ଚୁସି ଦେଲିଁ କି, ସେଟା ଏକଦମ୍ ଲାଲ୍ ବରମ୍ ହେଇ ଯାଇକରି ଆର୍ ଟନ୍ ଟନେଇକରି ଫୁଲିଗଲା । ଟୁଁଡେ ଆର୍ ପୁରେଇ ନେଇଁ ହେଲା ନ । ତେହେରୁ ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ତମର୍ ଟା ତ ଆର୍ ଟିକେ ଟାନ୍ ହେଇକରି ଫୁଲି ଯଉଛେ, କେନ୍ତା କରମା ? ଯେତକି ପିସଲେ ତ ହେତକି ଟାନ୍ ହଉଛେ ବୁଆ । କେନ୍ତା ହେବା ଯେ ? ତମର୍ ସେ କାଣା ଯେ ବାହାର୍ ଲେ ଜାକିର୍ ଭଲ୍ ହେବା କେଁ ଯେ ? କେତେବେଲେ ବାହାର୍ ବା ଯେ ବୁଆ ? ମୋର୍ ହାତ୍ ମାନେ ଦୁଖେଇ ଗଲା ନ । କେନ୍ତା କରମା ଗୋ ବାବୁ ?” ସେ ବି ଏତକର୍ ଟୁଁଡ୍ ଫୁଟେଇକରି କହେଲେ, “ମୋର୍ ଟା ହେତେ ଜଲ୍ଦି ନେଇଁ ବାହାରେ ଗୋ ।“ “ଇଏ ବୁଆ, କେନ୍ତା କରମା ସେ ? ଆର୍ କେତେବେଲ୍ ତକ୍ ଏନ୍ତା ପିସୁଥିମିଁ ସେ ?” ଫେର୍ ଛନେ ହେନ୍ତା ପିସଲା ପିସଲା ବାଗିର୍ କରି ଘେ ଗଲା କି ହାତ୍ ଝାରି କରି କହେଲିଁ, “ମୋର୍ ହାତ୍ ମାନେ କନକନେଇ ଗଲା ନ ବୁଆ, ତମର୍ ଟା ତ ଆର୍ ଟିକେ ଟିକେ ଟାନ୍ କରୁଛେ, କେତେବେଲେ ଆର୍ ବାହାର୍ ବା ଯେ ? ସେ ବି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିଟକି ଚିଟକି ଚୁଚୁମି ଦଉଥାଆନ୍ କି, ମୋର୍ ଭିତରେ ଭିତରେ କାଣା ନେଇଁ କାଣା ହେଇ ଯଉଥେ । ସେଁଟି ମୋର୍ ରସେ ରସେ ଲଟପଟେଇ କରି ବାଁଡେ ଘେ ଜାଁକି ହେଇ ଦେ ବାଗିର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ଫେର୍ ଭି ଟିକେ ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଇ କହେଲିଁ, “ଆର୍ ଏନ୍ତା ପିସଲେ ଭି ନେଇଁ ବାହାରେ ନ କେଁ ହେଲେ ଗୋ, କରଲେ ହେଲେ ଜଲଦି ବାହାରବା ବଏଲେ ମତେ କରବ କେଁ ?” ଭେଲ୍ ବୁଆ ପଛେ କାଣା ଭାବବେ କାଣା ନାଇଁ ବଲି ଫରମାଲିଟି ଲାଗି ପଚରେଇ ଦେଲିଁ, ନେହେଲେ ମୋର୍ ଟାରଗେଟ୍ ତ ତାକର୍ ନୁ ଛୁଆ କରାବାର୍ ଅଛେ । ତଥାପି ସେ ଏତେ ଚାଲାକ୍ ଯେ, ବେଡା ମାନକର୍ ବାଗିର୍ ଏକ୍ଟିଁ କରି “ଦେଖ ବୁଆ କେନ୍ତା କେନ୍ତା କରସନ୍ ଯେ ତମେ କେ ନ ଜାନବ” କହେଲେ । ମୁଇଁ ଭି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ମନ୍ ବୁଝେଇ କରି ମୋର୍ ଦୋଷ୍ ଛଡାଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ହଏ, ଦେଖଲ ତ, କେତେ ଆଏ ଉପେ କରି ଦେଖଲିଁ, କେନ୍ତା ଟା ଗୁଟେ ରଖିଛ ଯେ ବୁଆ ହଉଛେ ହେଲେ, କରି ଦେଖୁଁ ହେଲେ, ହେବା କିନି ଯେ ?” ସେ ଭି ସତେ କିଛି ନାଇଁ ଜାନଲା ବାଗିର୍ ତୁମ୍ ପଡି ହେନ୍ତା ପାନି ଗୋଡ୍ ଲମେଇ କରି ବସିଦେଲେ । ମୋର୍ ତ ଇଆଡେ ସେଁଟିର୍ ରସ୍ ଟକ୍ ଟକେଇ ଗଲା ନ, ତାକର୍ ହେଡେଟାକେ ଘେ ପୁରେଇ ହେବାର୍ କେ । ଫଟାଫଟ୍ ମୋର୍ ସବୁ ଖୁଲି କରି ପଏର୍ଛା ନଙ୍ଗଲି ହେଇଦେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ନଙ୍ଗଲି ଦେହେ କେ ଦେଖି କରି କାବା ହେଇ ଯାଇ ଥାଆନ୍ । ନଜର୍ ଟା ତାକର୍ ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ତରାର୍ କୁଁଚକୁଁଚିଆ ଘନଘେଇ ବାଲେ । ହେଲେ ଇହାଦେ ମୋର୍ ଆର୍ ସେତିକି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନାଇଁ ଥେଇ ଯେ, ମୋର୍ ସବୁକେ ତାହାକୁ ଫେର୍ ଗୁଟ୍ ଗୁଟ୍ କରି ଦେଖାମି । ଯେନ୍ତା ସବୁ ଖୁଲିଖୁଲା କରି ଭଁଟାକେ ଫିକଲିଁ କି ଟାଙ୍ଗ୍ ଫାଡିକରି ତାକର୍ କୁଲେ ବସଲିଁ ନ । ବୁଆଗୋ ଏଢେ ଜାବର୍ ଟା ଗୁଟେ ଭସୋ କଲା ବସିଦେଲେ ଦନଦନେଇ ଯିବା କାଁଜେରେ ? ସେଥିର୍ ଲାଗି ଦୁହି ଆଡୁ ମୋର୍ ସେଁଟି କେ ଫାଡି କଲେ କଲେ ଖୁଟାଥି ବସଲା ବାଗିର୍ ବସଲିଁ । ସତେରେ ବୁଆ, ମା’ଗିହା କେଢେଟା ଗୁଟେ ରଖିଛେ ଯେ, ଢୁକବାର୍ ଭି ନାଇଁ । ସେଁଟି କେ ଆର୍ ଟିକେ ଫାଡି ବାଁଡେ ଘେ ରେତି ଦେଲିଁ, ରସ୍ ଟିକେ ପିଚ୍ ପିଚେଇ ଗଲାକି ଫେର୍ ବସିକରି ଧିରେ ଧିରେ ଜାଁକି ହେଲିଁ କି ସଲ୍ ସଲ୍ ପଲ୍ ପଲ୍ ହେଇ ସେଥିର୍ ସେ ଗଏଁଟ୍ ବାଗିର୍ ଟା ଢୁକିଗଲା । ମା ଗୋ ମା ! ସତେ ରେ ବୁଆ, ଦନଦନେଇ କନକନେଇ ଫାଟି ଉଦୁରି ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ । ଆର୍ ଜହ ଜାଁକି ହେଇକରି ଢୁକାବାର୍ କେ ସାହାଁସ୍ ନେଇଁ ହେଲା, ହେନ୍ତା ଅଧା ଢୁକେଇ ହେଇକରି ଦନଦନେଇ କନକନେଇ ଗଲାକି ତାକର୍ ମୁଡକେ ମୋର୍ ଛାତିଥି ଜାଁକି ଧଏଲିଁ । ସେ ଭି ଏତକର୍ ମୋର୍ ଦୁହି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ଚିପି ଫେର୍ ଘାଏ ହେନ୍ତା ଚୁଚୁମି ଦେଲେ କି ମୋର୍ ସେଁଟି ଭିତରୁ ରସ୍ ଗଦେଇ ହେଇକରି ଆର୍ ଟିକେ ତାକର୍ ଟା ରେଗଡି କରି ମୋର୍ ପଏର୍ଛା ପେଟ୍ ଭିତରକେ ଢୁକିଗଲା । ସତେ ଗା ବୁଆ, ବାହାରୁ ଭିତର୍ ତକ୍ ରେଗଡି ଦେଇକରି ଯେନ୍ କନ୍ କନ୍ ଦନ୍ ଦନ୍ ହେଇଟାଇଟ୍ ଲାଗୁଥେ, ଆଏଜ୍ ହିଁ ଜାନଲିଁ, ମୋର୍ ସେଁଟି ଭିତରେ ବାଁଡର୍ ସୁଖ୍ । ମୋର୍ ଘଏତାର୍ ବାଁଡ୍ ବାଗିର୍ ହେଇଥିଲେ ତାକର୍ କୁଲେ ବସି ବସି ଉତକି ହେତିଁ, ଇଟା ତ ବୁଆ ହାତେ ଲମ୍, ଅଧା ଢୁକିଛେ କିନି ଯେ କିଏ ଜାନେ ଆର୍ ତ ପେଟେ ଖୁତେଇ ହେଇକରି ଦନଦନେଇ ଯାଉଛେ, ବସିଦେଲେ ତ ଟଁଟିନୁ ଟୁଁଡ୍ ବାଟେ ବାହାରି ପଡବା କେଁ ଜେ କିଏ ଜାନେ ? ଇଆଡେ ଯେ ଖୁଟା ଜାମ୍ ହେଇଗଲା ବାଗିର୍ ଏକଦମ୍ ଚିପି ହେଇଛେ ଯେ, ଜଲ୍ଦି ଜଲ୍ଦି ଉଠ୍ ବସ୍ ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଇକରି ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ଭି କରି ନେଇଁ ହେବାର୍ । ଖାଲି ତାକର୍ ବେଁକେ ଗୁର୍ହେଇ ହେଇକରି ଝୁଲି ରହିଛେଁ ଆରୁ ସେ ଯେ ଦୁହି ହାତେ ଦୁହି ଦୁଧକେ ଚିଟକି ଚିଟକି ଟୁଁଡ୍ ଭିତରକେ ପୁରେଇ ହେଇ ହେଇ ଚୁଚୁମି ଦଉଛନ୍ । “ଆଃ… ମା… କେଢେଟା ଗୁଟେ ତମର୍ ଟା ବୁଆ ! ଦେଖ ତ କେତେ ଟାଇଟ୍ ଲାଗୁଛେ ଯେ, ଜଲ୍ଦି ଜଲ୍ଦି କରି ବି ନେଇଁ ହେବାର୍ ।“ ସେ ତେହେରୁ ମୋର୍ ମୁହୁଁକେ ଟିକେ ଦେଖିକରି କହେଲେ, “କେନ୍ତା, ଭଲ୍ ନେଇଁ ଲାଗବାର୍ କେଁ ?” ମୁଇଁ ଫେର୍ ଘାଏ ତାହାକୁ ଛାତି ନ ଭିଡିଧରି, କଲେ କଲେ ଟିକେ ମୋର୍ ଗିଜ୍ କେ ହଲେଇ ହଲେଇ କହେଲିଁ, “ଭଲ୍ କେନ୍ତା କରି ନେଇଁ ଲାଗତା ଗୋ ? ଯେନ୍ ଅସଲ୍ ଟା ଗୁଟେ ଧରିଛ ଯେ ତ, କିଏ ଜାନେ ଥରେକେ ସବୁ ଜନମର୍ ଟା ପୁରା ହେଇଯିବା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ । ତମକୁ ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ ତ ଇହାଦେ ?” ସେ ବନେ ରିସୁ ଘାଏ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ରଗଡି ଦେଇ ଚାବି ପକାଲେ ଆର୍ କହେଲେ, “ତମର୍ ଟା ହେଲେ କେଁ ଅସାର୍ ଟା ଭେଲ୍ ଯେ, ଭଲ୍ ନି ଲାଗବା ? ତମେ ବି ତ ଗୋ କାକି, ବତିରିଛ ।“ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ କେ ଚିପି ଚିପି ତାକର୍ ଏନ୍ତା କଥା ଶୁନି ମୋର୍ ସେଁଟି ଭିତରୁ ଆର୍ ହୁଲକେ ରସ୍ ଯେନ୍ତା ଗଦେଇ ହେଲା । ମୁଇଁ ଭି ତେହେରୁ ପଏର୍ଛା ହିଟ୍ ହେଇ କରି ଜବରଦସ୍ତି ଗିଜ୍ ଉଚେଇ ଉଚେଇ ଖାଚି ଖାଚି ତାକର୍ ବାଁଡେ ଜାଁକି ହେଇ ହେଇ କହେଲିଁ, “ସତେ କେଁ, ହେତିର୍ ଲାଗି, ଗାଧଲା ବେଲେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖିକରି ଟିଙ୍ଗେଇ ଦଉଥିଲ କେଁ ?”
ସେ- ତମେ ଯେନ୍ତା ଦିଶୁଛ ଯେ, ମୋର୍ ବାଗିର୍ ଜୁଆନ୍ ପିଲା କେନ୍ତା କରି ଦମ୍ ଧରି ରହି ପାରବା କହ ତ ଗୋ ?
ମୁଇଁ- (ହେନ୍ତା ଉଠ୍ ବସ୍ ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଇ ହେଇ) ଇଏ ମା, ସତେ କେଁ ? କେନ୍ତା ଦିଶୁଛେଁ ଯେ…?
ସେ – ପୁରା ହିରୋଇନ୍ ବାଗିର୍….
ମୁଇଁ- ମୁଇଁ କେଁ ହିରୋଇନ୍ ବାଗିର୍ ଦିଶ୍ ତିଁ ଗୋ, ମାହେଝି ଗୁଟେ ଆରୁ…..
ସେ- (ଫେର୍ ଘେ ହେନ୍ତା ଦୁଧକେ ଚିଟକି ଚିଟକି, ମୁଡି ମାନକୁ ଚାବି ପକାଲେ ଆରୁ) କେନ୍ ଆଡୁ ତମେ ଆର୍ ମାହେଝି ବାଗିର୍ ଦିଶଲ ଗୋ, ଷୁଲ ବଛରିଆ କଁଚା ଧାଙ୍ଗିରୀ ଲେଖେଁ ହେଇଛ ଆରୁ…
ମୁଇଁ- ହୁଁ… ପିଲା କେତେ ଭଁଡ୍’ସନ୍… ଦେଖ ତ…
ସେ- ସତେ ଗୋ… ନି ଭଁଡ୍’ବାର୍…. କାଣା ତମର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଉଲମି ଛେ…. କି ଦୁଧ୍ ମୁଡିମାନେ ହେଲେ ଚୋକ୍ ଚୋକ୍ ହେଇଛେ..? ଇହାଦେ ଭି ଦେଖ ତ ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ହେଇକରି, ମୁଡିମାନେ ଭି ପଏର୍ଛା ଚିକନ୍ ଚିକନ୍….. ଷୁଲ ବର୍ଷିଆ ଧାଙ୍ଗିରୀ ବାଗିର୍ ଫତକି ପଡୁଛେ….
ତାକର୍ ଟୁଁଡୁ ଏନ୍ତା ଏନ୍ତା କଥା ମାନେ ଶୁନିକରି ମୁଇଁ ପୁରା ଜୋଶରେ । ଆର୍ ଟିକେ ଟିକେ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ତାକର୍ ଟୁଁଡେ ଭରି ଭରି, ପର୍କୋ ପର୍କୋ ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଇକରି ଗିହେଇ ହେଲିଁ । ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ମୋର୍ ପୁଦିର୍ ସବୁଆଡେ ରେଗଡି ଦଉଥିଲା ଯେ ମତେ ପୁରା ହାଏ ଲାଗୁଥିଲା । ଏନ୍ତା ଗିହାନ୍ କେ କେନ ଗିହାନ୍ ବଲସନ୍, ପୁରା ରେତି ରେତି । ହେଲେ ପଏର୍ଛା ବାଁଡ୍ କେ ଗୁଟା ଗୁଟା ଢୁକେଇ ନେଇଁ ହଉଥେଇ ଯେ ତାକର୍ କୁଲେ ବସି ନେଇଁ ହଉଥେ, ହେନ୍ତା ଅଧା ଅଧା ଢୁକେଇ କରି ଝୁଲି ଝୁଲି ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଲା ବେଲେ ମତେ ଅଥା ଲାଗି ଯଉଥେ । ସେ ତ ଆଁଠେ ପାନି ଗୋଡ୍ ଲମେଇ କରି ବସି ଦେଇଥାଆନ୍, ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ଅଧା ପାନି, ଆର୍ ଅଧା ଉପର୍ କେ ଟେକି ହେଇଥେ ଆର୍ ଯେତକି ଟେକି ହେଇଥେ, ସେତିକି କେ ଖାଲି ମୁଇଁ ଢୁକେଇ ପାରୁଥେଁ । ଯଦି ଗୁଟା ଗୁଟା ପସେଇ କରି ହାପସି ହଉଥିତିଁ ବଏଲେ ପାନି ପିଟି ହେଇ ହେଇ ଖପଚଲୋ ଖପଚଲୋ କରୁଥିତା । ଯେନ୍ତା ମୁଇଁ ଅଥା ହେଇକରି ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଇଗଲିଁ, ଏତକର ସେ ମତେ ପାଏନ୍ ତରାର୍ ବାଏଲ୍ ଗଦାକେ ନେଇକରି ଛେତକା କରି ଉନଲେଇ ଦେଲେ । ମୋର୍ ଦୁହି ଟାଙ୍ଗ୍ କେ ଫାଡିକରି ଫେର୍ ଘାଏ ଭସୋ କଲା ଜାଁକି ଦେଲେ । ସେ କେଁ ଜାନନ୍ କେତେ ଢୁକବା, ଭର୍ସୋକଲା ଜାଁକି ଦେଲେ କି ଛାତିଥି ଖୁତେଇ ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ଫେର୍ ପାରେ ଦନଦନେଇ କନକନେଇ ଗଲା କି, “ମାଁ ଗୋ…. ଏନ୍ତା ଭର୍ସୋକଲା ସବୁକେ ନାଇଁ ଜାଁକ ପିଲା; ଯେଡେଟା ଗୁଟେ ଧରିଛ ଯେ ତ, ଖୁଟା ଗୁଟେ ହୁରସୁଲେଇ ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ…” କହେଲିଁ । ସେ ଭି ଏତକର୍ ମୋର୍ ଦୁହି ଟାଙ୍ଗ୍ କେ ଉପର୍ କେ ଟେକି ଟେକି ମେସିନ ଗିହାଲା ବାଗିର୍ ସେ ସେ ଥି ତାକର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କଲେ । ହେଡକି ଟା ଗୁଟେ ରେଗଡି ହେଇ ହେଇ ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ଛାଲ୍ ଉଦୁରି ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥିଲେ ବି, ଦିହିଟା ମୋର୍ ଝୁମି ଉଠୁ ଥେ । “ବୁଆ ଗା, ଗିହାନ୍ ଗିହଉଛ ଗୋ….. ଦେଖ ତ ମୋର୍ ଦେହେ ଶିତେଇ ଯଉଛେ ଯେ…”- ମୁଇଁ କହେଲିଁ । ଏତକର୍ ସେ ଭି ମୋର୍ ଦୁହି ଜଙ୍ଘ୍ କେ ତାକର୍ ଖନ୍ଦେ ଲଦି, ମୋର୍ ଅଁଟାକେ ଘିଚି ଘିଚି ଆର୍ ଆର୍ ପେଲି ବସଲେ । ଗିହେଇ ହେବାର୍ ଏନ୍ତା ସୁଖ୍ ମୋର୍ ବୁଆର୍ ଦିନେ ନେଇଁ ପାଇଥେଇ । ମୋର୍ ଦେହର୍ ବାଲ୍ ମାନେ ଟେଁକରେଇ କରି ଆଁଏଁଖ୍ ମୁଜି ହଉଥେ । ଜୀବନେ ପହେଲା ହେଇ ଗିହେଇ ହେବାର୍ ଏତିକି ସୁଖ୍ ପାଇକରି, ଆପେ ଆପେ ମୋର୍ ଟୁଁଡୁ ବାହାରି ପଡୁଥେ, “ବୁଆଗୋ, କେନ୍ ନୁ ଶିଖିଛ ଗୋ ପିଲା ଏନ୍ତା ଗେହେବାର୍…?” ସେ- “କେନ୍ ନୁ ଆର୍ ଶିଖମି ଗୋ, ତମେ ଯେନ୍ତା ଦିଶୁଛ ଯେ ତ ମୋର୍ ଆର୍ ଟିକେ ଟିକେ ଜୋଶ୍ ବଢି ଯଉଛେ…, କାଣା ତମକୁ ଭଲ୍ ନେଇଁ ଲାଗବାର୍ ଭେଲ୍….?”
ମୁଇଁ- ଭଲ୍ ଲାଗବାର୍ କଥା ପଚରାସ କେଁ ଗୋ ବୁଆ, ମୋର୍ ଜୀବନେ ଏନ୍ତା ସୁଖ୍ କେଭେ ନେଇଁ ପାଇଥେଇ, ଯେନ୍ଟା ତମେ ଦଉଛ….. ତମକୁ ଯେ ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ ତ….?
ସେ- ଭଲ୍ କେନ୍ତା ନାଇଁ ଲାଗବା, ଯେନ୍ ରସେ ରସେ ଭରିଛ, ଆର୍ ଛାତି ନ ତମର୍ ହେ ଯେନ୍ ଦୁଇଟା ଭି ଥଲ୍ ଥଲଉଛେ, ଖାଲି ଏନ୍ତା ଗିହଉଥିତିଁ ନ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ…..
ମୁଇଁ- ସତେ କେଁ…. ବଏଲେ ଇ ସାତ୍ ଦିନ୍ ରହି ଯ ସେ, ମୋର୍ ସାଙ୍ଗେ…. ଇହାଦେ ଛୁଟି ଭି ତ ଅଛେ….
ସେ- ମୋର୍ କକା ସେଆଡେ ରିଶ୍ମି ନେଇ ହଏତ…
ମୁଇଁ- କାଏଁଯେ ରିଶ୍ମି ହେବେ, ମୁଇଁ ଫୋନ୍ କରି କରି କହିଦେମି ନ, ଇ ଛିନା ବାଟେ ହେତକି ଉପର୍ କେ ଆର୍ କାହାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିମି ବଲି…
ସେ- ଦେଖ ସେ ବୁଆ…. ପଛେ କାଣା କାଣା ହେଲେ ମୋର୍ ଦୋଷ୍ ନାଇଁ ଦେବ ସେ….
ମୁଇଁ- କାଣା ହେବା, ଯହ କେ ଯହ ହେଲେ, ମୋର୍ ପେଟେ ତମର୍ ଛୁଆ ରହି ଯିବା ତ…?
ସେ- ହଁ, କେନ୍ତା କରବ…?
ମୁଇଁ- ମୁଇଁ ତ ହେଟା ଚାହୁଁଛେଁ…. କେତେ ଦିନ୍ ଆର୍ ଲୋକ୍ ମତେ ବାଞ୍ଝେନ୍ ବାଞ୍ଝେନ୍ କହେବେ ଗୋ, ତମେ ହେଲେ ମତେ ଛୁଆଟେ ଦେଇକରି ଇ ପାପ୍ ନୁଁ ମୁକ୍ତି କର….
ସେ- (ପୁରା ଜୋଶ୍ କେ ଆସି, ଇହାଦେ ଭି ହେନ୍ତା ଦୁହି ଜଙ୍ଘ୍ କେ ତାକର୍ ଦୁହି ଖନ୍ଦେ ରଖି, ମୋର୍ ଛାତିର୍ ଥଲଥଲଉଥିଲା ଦୁଧ୍ ମାନକେ ତାକର୍ ଦୁହି ହାତେ ଚିପି ଚିପି ଆର୍ ଆର୍ ଘିଚି ଘିଚି ଭସୋ ଭସୋ ଝାଡଲେ । ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ପଏର୍ଛା ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ମୁହୁଁକେ ବାହାରି ଭର୍ସୋକଲା ଫେର୍ ଢୁକି ଯଉଥେ । ମୋର୍ ସେଁଟି ତ ସେଁଟି, ସେଥିର୍ ସେ ବାଲ୍ ଭି ଫେପଲେଇ ପଡୁଥେ । ଏନ୍ତା ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି ପଏର୍ଛା ଗୁହେର୍ କେ ଜାଁକି ଦଉଥାଆନ୍ ଯେ ଛାତିର୍ କଲଜା ନୁ ହଲିଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲେ ଭି ଏକଦମ୍ ହାଏ ଲାଗୁଥେ । ମୁଇଁ ଭି ତାହାକୁ ମୋର୍ ଆଡକେ ଘିଚି କରି ଉଁଙ୍ଘା କରି ଧଏଲିଁ ଆର୍ ପୁରା ଜୋଶ୍ ମାଡେ କହେଲିଁ, “ୱ।ଓ…. ଏନ୍ତା ଗିହ ଗୋ, ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ ତମର୍ ବାଁଡ୍ ! ଗିହେଇ ଗିହେଇ ପୁରା ଛୁଆ କରି ଦିଅ….. ଆସ ନ…. ତମର୍ ଏନ୍ତା ଗିହାନ୍ ଥି ମୋର୍ ଦେହେମୁଡ୍ ଶିର୍ ଶିରେଇ ଗଲା ନ, ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଗିହ ନ….. ମୋର୍ ଚଁଏଁଡ୍ କେ ଭି ଘେ ଚାଟି ଚାଟି ଗିହ ତ ଗୋ…..
ମୋର୍ କଥା ଶୁନିକରି ସେ ଭି ଫୁଲ୍ ଜୋଶ୍ ରେ ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଉପୁରେ ଉନ୍’ଲି ଦେଇକରି କେତେବେଲେ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିଟକି ଚିଟକି, ଦୁଧ୍ ମୁଡିମାନକୁ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଆଘୋର୍ ବାଗିର୍ ଭସାଭସ୍ ଭସାଭସ୍ ଗିହାଲେ ତ ଫେର୍ କେତେବେଲେ ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ କେ ଚାବି ଚାବି ଖଚାଖଚ୍ ଖଚାଖଚ୍ ଗିହାଲେ । ଆର୍ କଥାବାର୍ତ୍ତା କିଛି ନାଇଁ, ଦୁହିଟାକର୍ ମୁହୁଁନୁ ଗରମ୍ ଗରମ୍ ପବନ୍ ସଁଅଁ ସଁଅଁ ବୁହୁ ଥେ । ତାକର୍ ଖନ୍ଦୁ ହେଇକରି ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ମାନେ ଜାଁକିକରି ପେଲୁଥାଆନ୍ ଯେ ସେଟା ଏକଦମ୍ ପାତାଲ୍ କେ ଢୁକିକରି ହୁନ୍ଦି ଦେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲେ ବି ସରଗ୍ ସୁଖ୍ ପାଏଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ବନେ ଛନେ ଏନ୍ତା ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି ଚଏଁଡ୍ ଚାଟି ଚାଟି ଭସାଭସ୍ ଭସାଭସ୍ ଗିହାଲେ କି ମୋର୍ ଟା ବାହାରିଲା ବାହାରିଲା ବାଗିର୍ ହେଇକରି ଦେହେ ମୁଡ୍ ଝୁନି ହେଲା । ମୁଇଁ ତାହାକୁ ଚାବି ଆଫିରି ପକେଇ କରି “ଉଃ….. ଆଃ…… ହାଏ……. ଇସ୍….” କରି ପକାଲିଁ । ସେ ଭି ଏତକର୍ ମୋର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ମାନକୁ ତାକର୍ ଖନ୍ଦୁ ଖସରେଇ ଅଁଟା ନ ଗୁରେହି ଦେଇକରି ହେନ୍ତା ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି, ଚଏଁଡ୍ ଚାବି ଚାବି ମେସିନ୍ ଲଗାଲା ବାଗିର୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ପେଲୁ ଥାଆନ୍ । ବୁଆଗୋ କେତେ ସୁଖ୍, କେତେ ଶାନ୍ତି, କେତେ ମଜା ଇ ଗିହାଖଚା ଥି, ଆଘୋ କେଭେ ନେଇଁ ଜାନିଥେଇ । ସେଆଡେ ସେ ଝରନାର୍ ପାଏନ୍ ଯେନ୍ତା ଖଲ୍ ଖଲ୍ ଖଲ୍ ଖଲ୍ ଗର୍ଜି ଯଉଥେ ଇଆଡେ ଆମର୍ ଦୁହି ଝନକର୍ ଗିହାଖଚାର୍ ଖଚ୍ ଖାଚ୍ ପଚ୍ ପାଚ୍ ଖଚ୍ ଖାଚ୍ ପଚ୍ ପାଚ୍ ସେନ ଗୁଞ୍ଜରି ଉଠୁଥେ । ଆଃ ମା…… ୱ।ଃ…… ଇସ୍……. ମୋର୍ ଟା ତ ଶିର୍ ଶିରେଇ କରି ଗଦେଇ ହେଲା କି ସେ ବି ଏତକର୍ ଆର୍ ସ୍ପିଡ୍ ରେ ପେଲି ପେଲି ପଏର୍ଛା ମୋର୍ ଗରଭ୍ ଭିତର୍ କେ ଜାଁକିକରି ତାକର୍ ସବୁ ଢାଲିଦେଲେ । ବୁଆଗୋ…. ମୋର୍ ପେଟ୍ ଭିତର୍ ଟା ପୁରା ଗରମ୍ ଲାଗିକରି ହାଓ କଲା । ଏକଦମ୍ ଶାନ୍ତି ଲାଗଲା । ସେ ଉଠିଯିମି ବଏଲେ ଭି ଭେଲ୍ ସବୁ ଫେର୍ ବାହାରି ପଡବା ବଲି ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଉପୁରେ ଘେ ଶୁଇ ଥ କହେଲିଁ । ପୁରା ଶାନ୍ତିରେ ଦୁହିଝନ ହେନ୍ତା ବାଏଲ୍ ଉପୁରେ ଘେ ଶୁଇ ରହେଲୁଁ । ଏକଦମ୍ ଆରାମ୍ ଲାଗଲା ।
ବାକି ପଛେ କା….

Writer: DESI GIRL