ଏଇ ସାଇଟ୍ ର ସମସ୍ତ ପାଠକ ଏବଂ ପାଠିକାମାନଙ୍କୁ ମୋର ଶୁଭେଚ୍ଛା ଓ ଅଭିନନ୍ଦନ । ମୁଁ ତ ଆଗରୁ ଏମିତି ଗପ କେବେ ପଢି ନ ଥିଲି କି ଭିଡିଓ ବି ଦେଖି ନ ଥିଲି । ତଥାପି ମୋ ଜୀବନର ଅଭୁଲା ଘଟଣା ଟିକୁ ଆପଣ ମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଲେଖି ପଠେଇବାର ଦୁଃଶାହସ କରୁଥିବାରୁ ଯଦି ଭିତରେ କିଛି ଭୁଲ୍ ଥାଏ କ୍ଷମା ଦେବେ ।

ମୋ ନାଆ ଅନିତା । ଘର ଆମର ବଲାଙ୍ଗୀର ଜିଲ୍ଲାର ଉପାନ୍ତ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ଛୋଟ ଏକ ମଫସଲି ଗାଆଁ । ଆମେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ । ମୁଁ ବଡ଼ ଅନିତା ଆଉ ମୋ ତଳକୁ ସାନ ବବିତା । ବାପା ନିକଟସ୍ଥ ପୋଲିସ ଫାଣ୍ଡିର ଜଣେ କନେଷ୍ଟବଳ । ମାଆ ହାଉସ୍ ୱ।ଇଫ୍ ।

ଆପଣ ମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି, ମଫସଲି ଅଞ୍ଚଳରେ ଏବେ ମଧ୍ୟ କେମିତି ଝିଅଟିଏ ଜନ୍ମ ହେଲେ ସମାଜ ଠାରୁ ଉପେକ୍ଷିତା ହୋଇଥାଏ । ହେଲେ ମୋ ବାପା ଥିଲେ ତାର ବ୍ୟତିକ୍ରମ । ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ସଂସ୍କାର, ଶିକ୍ଷା ଆଉ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ ଦେଲେ ସେମାନେ ମାଆ ବାପା କିମ୍ବା ସମାଜର ବୋଝ ନୁହନ୍ତି ବରଂ ସମାଜ ଓ ମାନବ ସଭ୍ୟତାର ମୂଳ ପରିଚାୟକ ବୋଲି ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ କହନ୍ତି । ତେଣୁ ଆମେ ଜାଣିବା ଦିନଠୁ ଆମକୁ କୌଣସି ଜିନିଷର ଅଭାବ କରି ନ ଥାନ୍ତି କି ଆମ ଲାଳନପାଳନ ରେ କେବେ ଅବହେଳା ବି କରି ନାହାନ୍ତି । ପୋଲିସ ଚାକିରୀରେ ତ ଆପଣମାନେ ଜାଣନ୍ତି, ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ଡ୍ୟୁଟି କହିଲେ ଚଲିବ, ସେଇଥିରୁ ପୁଣି ସେ ସମୟ ବାହାର କରି ଆମକୁ ପଢାନ୍ତି । ଅନେକ ଗଳ୍ପ ଓ ଆଖ ପାଖ ଅଞ୍ଚଳର ଭଲମନ୍ଦ ଘଟଣାର ଉଦାହରଣ ଦେଇ ଉପଯୁକ୍ତ ସଂସ୍କାର ଓ ଚରିତ୍ର ଗଠନର ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି । ଘରେ  ମୋବାଇଲ, ଟିଭି ଭଳି ଜିନିଷର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆକଟ । ତା ସାଙ୍ଗକୁ ସାଇପଡିଶା ଘରେ ବେଶି ସମୟ ରହି ଗପିବା ବି ବାରଣ । ଏଥିପାଇଁ ମାଆକୁ କହି ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ର ଆଧୁନିକତାରେ ବାପାଙ୍କର ଏମିତି ପୁରୁଣା କାଳିଆ ଚିନ୍ତାଧାରା ଆଉ ଏତେ ଆକଟ ଆମ ମନରେ ବେଳେବେଳେ ବିଦ୍ରୋହୀ ଭାବ ଜାତ କରାଏ, ହେଲେ ବିରାଡ଼ି ବେକରେ ଘଣ୍ଟି ବାନ୍ଧିବ କିଏ ?

ବାପାଙ୍କର ଏକା ଜିଦ୍ ଆମକୁ କେବେ କାହା ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ହେବାକୁ ଦେବେ ନି, ଏମିତି କି ଶାଶୁ ଘରକୁ ଗଲେ ବି ସେଠି କାହାର ବୋଝ ବୋଲି ଯେମିତି ଭାବିବାକୁ ଦେବେ ନି, ସେଇଥିପାଇଁ ବାହାଦେବା ପୂର୍ବରୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଜବ୍ କରେଇବେ । ତେଣୁ ମୋର ଗ୍ରେଜୁଏସନ୍ କମ୍ପ୍ଳିଟ୍ ହେଲା ପରଠୁ ବିଭିନ୍ନ କମ୍ପିଟେଟିଭ୍ ଏକ୍ଜାମ୍ ଦେଇ ଆସୁଛି । ଆଉ ଆଜି କାଲିକା ଯୁଗରେ ଆପଣ ମାନେ ତ ଜାଣନ୍ତି ଅନେକ କମ୍ପିଟେଟିଭ୍ ଏକ୍ଜାମ୍ ଗୁଡାକ ସବୁ ଅନ୍ ଲାଇନ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ହେଉଛି, ତେଣୁ ଏବେ କିଛି ମାସ ହେଲା କମ୍ପ୍ୟୁଟର କୋର୍ସ୍ ଟିଏ କରୁଛି । ଏଇ ତ ଗଲା ମୋ ପାରିବାରିକ ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଚାଲନ୍ତୁ ସେଇ ଅସଲ ଘଟଣା ଆଡକୁ ଆପଣ ମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଯାଉଛି, ଯାହା ଜାଣି ଆପଣ ମାନେ ନିଜେ କହିବେ, ସେସବୁ କରିବା ଉଚିତ ନା ନାହିଁ…..

ଘଟଣା ଟି ଏଇ ଅଗଷ୍ଟ ମାସର । D.EL.Ed. Entrance ପାଇଁ ମୁଁ ଆଉ ମୋ ବାପା ରାଉରକେଲା ଯିବାକୁ ବଲାଙ୍ଗୀର ରେଲୱେ ଷ୍ଟେସନରେ ଟ୍ରେନ୍ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଉ । ଟ୍ରେନ୍ ଆସିବାକୁ ମାତ୍ର କିଛି ମିନିଟ୍ ବାକି ଥାଏ । ହଠାତ୍ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ତାଙ୍କ ପୋଲିସ ଫାଣ୍ଡିରୁ ଫୋନ୍ ଆସିଲା, ବଡ଼ ବାବୁ ଆସିଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ନେଇ କୌଣସି କେସ୍ ରେ ପଟଣାଗଡ୍ ଯିବାକୁ ହେବ । ଆଜି ଯାଏ ଏକା ଏକା ମତେ କୋଉଠିକି ଛାଡି ନାହାନ୍ତି କି କାହା ସହ ପଠେଇ ନାହାନ୍ତି । ସବୁଥର ମୋ ସାଥିରେ ନିଜେ ଯାଆନ୍ତି । ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଟା ଆର ଦିନ ସକାଳ ଦଶଟାରୁ ଅଛି । ଆଜିଠାରୁ ନ ଗଲେ କାଲି ଆଉ ଠିକ୍ ସମୟରେ ପହଞ୍ଚି ହେବ ନି । ବାପା ଙ୍କ ମୁହଁରେ ହଠାତ୍ ଚିନ୍ତାର କଳାବାଦଳ ଛାଇଗଲା ପରି ଲାଗିଲା । ତାଙ୍କୁ ଏପରି ଚିନ୍ତିତ ଦେଖି ମୁଁ କହିଲି, “ଚାଲ ଘରକୁ ଫେରି ଯିବା । ଏଇଟା ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଟା ତ ମାତ୍ର; ଆର ଥରକୁ ଦେଇଦେବି ।“ ବାପା ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ କହିଲେ, “ନାଇଁରେ ମାଆ, ତୁ ଯିବୁ । ଲୋକେ କହୁଛନ୍ତି ଏଇଥର ହେଲେ ଏଇ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଟା ଆଉ ତିନି ଚାରି ବର୍ଷ ଯାଏ ହେବ ନି, ଉପରବାଲା ଯଦି ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ କରିଦିଏ, ତେବେ ଅନ୍ୟ ରାସ୍ତା ଟିଏ ନିଶ୍ଚୟ ଥିବ । ମୁଁ ଯାଇ ଦେଖେ ତ, ଚିହ୍ନା ପରିଚିତ ଯଦି କେହି ଆସିଥାନ୍ତି, ତୋ ସହ ପଠେଇବାର ଟିକେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରେ ।“ ଏହା କହି ବାପା ଚାଲିଗଲେ । ମୁଁ ବି ଟିକିଏ ଚିନ୍ତିତ ହୋଇ ପଡିଲି । କାହା ସହ ଯିବି, କେମିତି କରିବି…… ଇତ୍ୟାଦି…..” କିଛି ସମୟ ପରେ ବାପା ଫେରି ଆସିଲେ ଆମ ଗାଆଁର ମାନବ ଭାଇନାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ।ସେ ବୋଧହୁଏ କାହାକୁ ଛାଡିବାକୁ ଷ୍ଟେସନ୍ ଆସିଥିଲେ । ଗାଆଁରେ ଭାଇନାଙ୍କ ଘର ଆଉ ଆମ ଘର ଅଲଗା ଅଲଗା ସାହିରେ । ଶୁଣିଥିଲି ସିଏ ଟିକିଏ ବେଧୁଆ ଟା । ଗାଆଁରେ ପ୍ରାୟ ଅନେକ ଝିଅବୋହୂଙ୍କ ସହ ତାଙ୍କର ଅନ୍ୟୈତିକ ସମ୍ପର୍କ ଅଛି । ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ଟୋକି କି ବୁଢି କାହାରିକୁ ଛାଡନ୍ତି ନି । ତଥାପି ଗାଆଁ ସାରା ସବୁ ଝିଅବୋହୂଙ୍କ ମୁହଁରେ ତାଙ୍କର ଯେ ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିକି ମତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ । ତାଙ୍କର ଏସବୁ ବ୍ୟବହାରରେ ବେଳେବେଳେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ରାଗ ଆସିଲେ ବି କେତେବେଳେ ପୁଣି କୁଆଁରୀ ଯୌବନର ଅସୁମାରୀ ଢେଉରେ ହୃଦୟ ବନରେ ଏକ ଅଜଣା ଜୁଆର ମାଡି ଆସିଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି ସେ ସବୁ ବିଷୟରେ ବି ଅନୁଭୂତି ଟିଏ ସାଉଁଟି ରଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ, କେବେ କେମିତି ସେ ଆମ ସାହି ଆଡେ ବୁଲି ଆସିଲେ ନିଜ ଅଜାଣତେ ଆଖି ଦୁଇଟି ତାଙ୍କୁ କଣେଇ କଣେଇ ଚାହିଁ ରହେ ।

“ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ ଉପାୟ ମିଳେ” ବାପା କହିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାପାଙ୍କ ମୁହଁରେ ଚିନ୍ତାର କଳା ବାଦଳଟା ଉଭେଇ ଯାଇ ପ୍ରସନ୍ନତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହସର ଲହରୀ ଖେଳିଯାଉଥାଏ । ସତେ ଯେମିତି ଏକ ଅନିଶ୍ଚିତ ସମସ୍ୟାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ମୁହଁରେ ଏମିତି ହସ ଦେଖି, ମତେ ବି ଖୁସି ଲାଗିଲା ।

ଟ୍ରେନ୍ ଆସିବାର ସମୟ ହେଇ ଯାଇଥାଏ । ବାପା ମାନବ ଭାଇନା ହାତରେ କିଛି ଟଙ୍କା ଦେଇ କହିଲେ, “ଦେଖ୍, ହୁସିଆର ହେଇକି ତାକୁ ନେବୁ ଆଉ ଆଣିବୁ । କିଛି ସମସ୍ୟା ହେଲେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମତେ ଫୋନ୍ କରିବୁ ।“ ତାପରେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ଅତି ସ୍ନେହରେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ମାରି କହିଲେ, “କଥାରେ ଅଛି ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଠାରୁ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏଇ କଥାକୁ ତୁ ବି ଜଣି ରଖ । ଆଜି ଦୁଇଟା ଯାକ ମୋର ପରୀକ୍ଷା ନେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁ ତୋର ଧ୍ୟାନ ରଖିବୁ ।“ ଟ୍ରେନ୍ ଆସିଗଲା । ବାପାଙ୍କ ପାଦ ଛୁଇଁ ଆଶୀର୍ବାଦ ନେଇ ଟ୍ରେନ୍ କୁ ଚଢିଲି ।

ଆମେ ଲୋକାଲ୍ ବଗିରେ ଚଢିଥିଲେ ବି ସେତେଟା ଭିଡ ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ଦୁଇଜଣ ବସି ଗପ ସପ ହେଇ ଗଲୁ । ପ୍ରଥମ ଥର ଜଣେ ପୁଅ ପିଲା ସାଥିରେ ଏମିତି ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ବସି କଥା ହେଉଥିବାରୁ ମତେ ଟିକିଏ ଅଜବ ଲାଗୁଥାଏ । ମନ ଭିତରେ ଆଖି ସହ ଆଖି ମିଶେଇ କଥା ହେବାର ଅଭିପ୍ସା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଆପେ ଆପେ ମୁଣ୍ଡଟା ତଳକୁ ନଇଁ ଯାଉଥାଏ । ଏମିତି ମୋ ପାଠ ପଢା, ଚାକିରୀ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଇତ୍ୟାଦି ବିଷୟରେ ସେ ମତେ ପଚାରୁ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ ଲାଜେଇ ଲାଜେଇ ଉତ୍ତର ଦେଉଥାଏଁ । ମୋର ଏମିତି ଲାଜକୁଳା ସ୍ବଭାବ ଦେଖି ସେ ହସି ହସି କହିଲେ, “ତୁ ତ ମୋ ସାମ୍ନାରେ ଏତେ ଲାଜୁଛୁ, କାଲି କୋଉଠି ଇଣ୍ଟରଭ୍ୟୁରେ ଏମିତି ଯଦି ଲାଜ କରିବୁ ତ ସେମାନେ କଣ କହିବେ ଜାଣିଛୁ ?”

:- କଣ ?

:- ଆମର ଏମ୍ପ୍ଳୟୀ ଦରକାର, ପୁଅ ପାଇଁ ବୋହୂ ନୁହେଁ……..

ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଦୁହେଁ ହୋ ହୋ ହେଇ ହସି ଉଠିଲୁ । ତାଙ୍କ ସହ ଏମିତି ମଜାଳିଆ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଇ ଆଉ ହୋ ହୋ ହସିପାରିବାର ସ୍ବାଧୀନତା ପାଇ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଲାଗିଲା ପିଞ୍ଜରାମୁକ୍ତ ପକ୍ଷୀ ଟି ଯେମିତି ଖୋଲା ଆକାଶରେ ଉଡି ବୁଲିବାର ସୁଯୋଗ ଟିଏ ପାଇଛି । ପରିବାରର ଶୃଙ୍ଖଳା ଓ ସଂସ୍କାର ରୂପକ ବେଡି ଟା ଯେମିତି ବାପାଙ୍କ ଅନୁପସ୍ଥିତି ସହ ହଟିଯାଇ ସାମାଜିକ ନୀତି ନିୟମରେ ବିଦ୍ରୋହୀ ମନଟାକୁ ସ୍ବାଧୀନ ଭାବରେ ଜୀବନକୁ ଟିକେ ଜୀଇଁବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇଛି । ଏଇଆ ଭାବି ଆଉ ମାନବ ଭାଇନାଙ୍କ ମନମତାଣିଆ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଯେମିତି ନିଜ ଅଜାଣତରେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହେଇ ପଡୁଥିଲି । ଏମିତି ଆମେ ମଜା ମଜା କଥାରେ ମସ୍ଗୁଲ୍ ଥିଲୁ, ହୋ ହୋ ହେଇ ହସୁଥିଲୁ ସତ ହେଲେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି କାହାକୁ କିଛି ଖରାପ କଥା କିମ୍ବା ଖରାପ ଆଚରଣ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରି ନ ଥିଲୁ ।

ଏମିତି ମଜା ମଜଲିସ୍ କରି ହସି ଖେଳି ଆସିବା ଭିତରେ ଏତେ ଶିଘ୍ର ଯେ ରାଉରକେଲା ରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲୁ ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିଲି ନି । ସେତେବେଳକୁ, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବ ତାଙ୍କର ଅସ୍ତିତ୍ଵ କୁ କେଉଁ ଏକ କୋଠାର ଉହାଡ ତଳେ ଲୁଚେଇ ସାରିଥିଲେଣି । ଟ୍ରେନ୍ ରୁ ଓହ୍ଲାଇଲା ପରେ ସେ ଯେ ଅନ୍ୟ ଘରର ଜଣେ ପୁଅପିଲା ମୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି । ସେ ଯେ ଆମ ଘରର, ଆମ ପରିବାରର ଜଣେ ସଦସ୍ୟ ପରି ଲାଗୁଥିଲା । ଏମିତି ଦୁହେଁ ଅତି ଘନିଷ୍ଠ ପରି ଅଟୋଟିଏ କରି ହୋଟେଲରେ ପହଞ୍ଚିଲୁ । ବାପା କହିଥିଲେ, ଦୁହେଁ ଅଲଗା ଅଲଗା ରୁମରେ ରହିବାକୁ ହେଲେ ଏଇ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ର ଭିଡଭାଡ ହେଉ କି ଆଉ କୌଣସି କାରଣରୁ ହୋଟେଲରେ ସିଙ୍ଗଲ ରୁମ୍ ଗୁଡାକ ଖାଲି ନ ଥିଲା । ଏମିତି ତିନି ଚାରିଟା ହୋଟେଲ ବୁଲିଲା ପରେ ଗୋଟିଏ ସିଙ୍ଗଲ ରୁମ୍ ପାଇଲୁ ଯୋଉଠି ଦୁଇଟି ସେପାରେଟ୍ ବେଡ୍ ମିଳିବ ହେଲେ ଆମ ଆଇ ଡି ମାନଙ୍କରୁ ଦୁହେଁ ଯେ ଗୋଟିଏ ପରିବାରର ପ୍ରୁଫ୍ ହେଉ ନ ଥିବାରୁ ରୁମ୍ ଦେବାକୁ ମନା କରୁଥିଲେ । ପରେ ବାପାଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କରି ଥାନାରୁ ରାଉରକେଲା ଥାନା ସହ ଯୋଗାଯୋଗ କରି ପ୍ରୁଫ୍ ଦେଲା ପରେ ଯାଇଁ ରାଜିହେଲେ । ବାପ୍ ରେ ବାଚେଲର୍ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଲଫଡା ! ମୁଁ ଜାଣି ନ ଥିଲି ।

ସେ ଯାହା ହେଉ ରୁମ୍ ରେ ପଶି ପ୍ରଥମେ ଲଗାଲଗି ହେଇ ପଡିଥିବା ଦୁଇ ବେଡ୍ କୁ ଅଲଗା କଲୁ । ଗୋଟିଏ ରୁମ୍ । ରୁମ୍ କୁ ଲାଗି ବାଥରୁମ । ମୁଁ କହିଲି, ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ଯାଇକି ଫ୍ରେସ ଫ୍ରାସ୍ ହେଇ ଆସେ । ପରେ ତମେ ଯିବ । ସେ ତ ଷ୍ଟେସନକୁ କାହାକୁ ଗୋଟେ ଛାଡିବାକୁ ଆସି ବାପାଙ୍କ କଥାରେ ମୋ ସହ ଆସିଥିଲେ । ତେଣୁ ସାଙ୍ଗରେ ବେଗ୍ କଣ ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡେ ବି ଆଣି ନ ଥିଲେ । ସେ ସେମିତି ବେଡରେ ଗଡି ପଡି ମୋବାଇଲ ଖେଳିବାରେ ଲାଗିଲେ ଆଉ ମୁଁ ମୋର ଡ୍ରେସ୍ ଟିଏ ନେଇ ବାଥରୁମ ଭିତରକୁ । ଯଦିଓ ଗାଆଁରେ ଖୋଲା ନଈରେ ଗାଧେଇବା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ତଥାପି ସହର ଭିତରେ ବାଥରୁମ ରେ ଗାଧେଇବା ଏଇଟା ମୋ ପ୍ରଥମ ନୁହଁ । ଆଗରୁ ବି ବାପାଙ୍କ ସହ ଅନେକ ଥର ଆସି ରହିଛି, ଗାଧେଇ ପାଧେଇ ସବୁ କରିଛି । ଗାଧେଇ ପାଧେଇ ଡ୍ରେସ୍ ଚେଞ୍ଜ କରି ବାହାରି ଦେଖେ ତ ଭାଇନା ଖାଲି ଗାମୁଛାଟିଏ (ହୋଟେଲ ବାଲାଏ ଦେଇଥିବା) ପିନ୍ଧି ବେଡରେ ପଡି ମୋବାଇଲ ଖେଳୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଘରେ ଥିଲା ବେଳେ ବାପା ଲୁଙ୍ଗି ପିନ୍ଧି ରହିବାର ଦେଖିଛି ତଥାପି ଗଜା ମରଦ ଟୋକାଟାକୁ ଏମିତି ଆଣ୍ଠୁ ଯାଏ ଏତେ ପତଳା ଗାମୁଛା ଟିଏ ଗୁଡେଇ ହେଇଥିବାର ଦେଖି ମତେ ଟିକେ ଲାଜ ଲାଜ ଲାଗିଲା । କାହିଁକି କେଜାଣି ମୋ ଆଖି ଦୁଇଟି ତାଙ୍କ ସେଇ ଖୋଲା ଦେହଟାକୁ କଣେଇ କଣେଇ ଅନେଇ ରହୁଥାଏ ।

ଏମିତି ସେ କିଛି ସମୟ ମୋବାଇଲ ଖେଳିବା ପରେ ଉଠି ବାଥରୁମ କୁ ଚାଲିଗଲେ । ମୋବାଇଲ ଟା ତାଙ୍କର ବେଡରେ ପଡିଥାଏ । ମସ୍ତ୍ ବଡ ଆଣ୍ଡ୍ରଏଡ୍ ମୋବାଇଲ ଟା । ଆମ ଘରେ ତ ମୋବାଇଲ ନ ଥିଲା, କେବେ କେମିତି ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କର ଖୁଚୁଡୁ ଖାଚୁଡୁ କରି ଚଲେଇଛି ଯାହା । ତାଙ୍କ ମୋବାଇଲ ଟାକୁ ଏମିତି ପଡିଥିବାର ଦେଖି ହାତରେ ଉଠାଇ ଆଣିଲି । ପେଟର୍ଣ୍ଣ୍ ଲକ୍ ରେ M ମାରିଦେବାରୁ ଖୋଲି ଗଲା । ଭିଡିଓ ଗେଲେରୀରେ ଯାହା ଦେଖିଲି, ମୋର ତଣ୍ଟି ଶୁଖିଗଲା । ସବୁ ନଙ୍ଗଳା ନଙ୍ଗଳା ପୁଅ ଆଉ ଝିଅ । ବାବାରେ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କ ନଙ୍ଗଳା ଦେହରେ ଏମିତି ଥାଏ କି ? ସେଇଟା ଯେ କଣ ଜାଣିବା ଆଗରୁ ବାଥରୁମ ଖୋଲିବା ଶବ୍ଦରେ ମୋବାଇଲ ଟାକୁ ତାଙ୍କ ବେଡ୍ କୁ ଫିଙ୍ଗି ମୁହଁ ମାଡି ଖଟରେ ପଡିଗଲି । ସେତେବେଳକୁ ମୋ ହୃଦ୍ ସ୍ପନ୍ଦନ ଟା ବଢିଯାଇ ମୁହଁରୁ ଗରମ ପବନ ଅଣଚାଶ ବେଗରେ ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଇ ବହୁଥାଏ । ସେଇଟାକୁ ଦେଖି କାହିଁକି କେଜାଣି ମୋ ସାରା ଦେହଟା ଏକ ଅଜଣା ଶିହରଣରେ ଥରି ଉଠୁଥାଏ । ସେ ବୋଧହୁଏ ଗାଧେଇଲେ ନି, ହାତ ମୁହଁ ଧୋଇ ଯାହା ଫ୍ରେସ୍ ହେଇ ଥିଲେ । କାରଣ ତାଙ୍କର ଟାୱଲ୍ ଟା ଶୁଖିଲା ଥିଲା । ମୁଁ ସେମିତି ମୁହଁ ମାଡି ଶୋଇ ରହି ତାଙ୍କର୍ ସେଇ ସ୍ଥାନକୁ କଣେଇ ଚାହୁଁଥାଏ । ତାଙ୍କର ବି ତ ସେମିତିକା ଗୋଟାଏ ଥିବ ! ହେଲେ ଚିତ୍ର ଠାରୁ ବାସ୍ତବ ଟା ଯେ କେମିତି ଥରେ ଦେଖିବାର ଇଚ୍ଛା ଟା ଯେମିତି ମୋ ମନଟାକୁ ଅଥୟ କରି ପକାଉଥାଏ । ସେ ସେମିତି ଠିଆ ହୋଇ ମୋବାଇଲ ଉଠାଇଲେ । “ଆରେ ମୁଁ ତ ସେଇ ଗେଲେରୀଟାକୁ ତରବରରେ କ୍ଲୋଜ୍ କରିନି…… ଇସ୍……….. ସେ ମତେ କଣ ଭାବିବେ !!!!”

ଏତିକିବେଳେ ସେ ମୋବାଇଲ ଧରି ନିଜେ ନିଜେ ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ହେଲେ “ବେଟେରୀ ଟା ପୁରା ଲୋ ହେଇ ଗଲା ନା କଣ, ସୁଇଚ୍ ଅଫ୍ ହେଇଯାଇଛି ଯେ….. “ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଆଶ୍ବସ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ମନରେ ଉଠି ପଡି ପଚାରିଲି, “ଚାର୍ଯର୍ ଟା ବି ଆଣି ନ କି ?” ସେ ମୋ ଆଡେ ଦେଖି ଟିକିଏ ମୁରୁକି ହସି କହିଲେ, “ଟାୱଲ୍ ଟିଏ ବି ଧରି ନି ପରା ! ଏଇଠି ପୋଛି ହେବା ଗାମୁଛା ଟା ପିନ୍ଧିଛି !” କହି ଗାମୁଛାଟିକୁ ସାମାନ୍ୟ ଟେକିଲା ପରି କରି ଛାଡିଦେଲେ । ଏଇ ସୁଯୋଗରେ ମୁଁ ତାଙ୍କର ସେଇ ସ୍ଥାନକୁ ଅନେଇ କହିଲି,

:- ଚାର୍ଜ କେମିତି କରିବ ?

ଗାମୁଛାଟିକୁ ଗୋଲେଇକି ଗୁଡେଇ ହୋଇଥିବାରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖା ନ ଗଲେ ବି ଦୁଇ ଜଙ୍ଘ ଉପରେ ଅଣ୍ଟା ତଳୁ ଆଣ୍ଠୁରୁ ସାମାନ୍ୟ ଉପର ଯାଏ ଫୁଲିଲା ପରି ଜଣା ପଡୁଥାଏ । ସେ କହିଲେ, “ରିସିପ୍ସନ୍ ରେ ଯାଇ ଦେଖେଁ, ଜୁଗାଡ ତ କରିବାକୁ ପଡିବ ।“ ଏହା କହି ମୋ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ପେଣ୍ଟ ଟିକୁ ଗଳେଇ ହେଲେ ମୋ ଆଡେ ପଛ କରି । ଗାମୁଛା ଟି ଢାଙ୍କି ହେଇଥିବାରୁ କିଛି ଦେଖା ଯାଉ ନ ଥାଏ ତଥାପି ଆଖି ଆଗରେ ଭେଣ୍ଡା ଟୋକାର ଡ୍ରେସ୍ ଚେଞ୍ଜ କରିବା ଦେଖି ମତେ କେମିତି କେମିତି ଗୋଟିଏ ଲାଗି ଯାଉଥାଏ । ସେ ସେମିତି ପେଣ୍ଟ ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବାହାରି ଗଲେ ।

 

ଜଣେ ଜବାନ୍ ଭେଣ୍ଡା ଟୋକା ସହ ହୋଟେଲ ର ଗୋଟିଏ ରୁମରେ ରାତି ବିତେଇବା ଜଣେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୌବନା କୁଆଁରୀ ଝିଅ ର ମନରେ ଏମିତି ସବୁ ଅଜବ ଭାବନା ଆଣିଦେବ କେବେ ଭାବି ନ ଥିଲି । ପୁଣି ସେଇ ଭାବନା ଗୁଡିକ ଏତେ ଭାବ ବାଭୋର କରି ମୋ ସମଗ୍ର ତନୁମନରେ ଏକ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଉନ୍ମାଦନା ଭରିଦେଉଥାଏ ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ପାରୁ ନି । ଦେହ ମନଟା ଖାଲି ଝୁମିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ଗୋଟିଏ ଚାର୍ଯର୍ ଧରି ଫେରି ଆସିଲେ । ତାଙ୍କ ବେଡ୍ ଉପରେ ଥିବା ଇଲେକ୍ଟ୍ରି ବୋର୍ଡରେ ଚାର୍ଜ ଲଗେଇ ଦେଇ ବାହାରୁ ଘେରାଏ ବୁଲି ଆସୁଛି କହି ପୁଣି ବାହାରି ଗଲେ । ଏଥର ମୁଁ ରୁମଟାକୁ ଭିତର ପଟୁ ଲକ୍ କରି ଦୌଡ଼ି ଗଲି ତାଙ୍କ ବେଡ୍ ଉପରକୁ । ସେମିତି ଚାର୍ଯର୍ ଲଗେଇ ଫଟାଫଟ୍ ଖୋଲିଦେଲି ସେଇ ଭିଡିଓ ଫାଇଲ୍ । ଆଉ ଡେରି ନ କରି ଫାଷ୍ଟ ଭିଡିଓ ଟାକୁ ପ୍ଲେ କଲି । ସେଥିରେ ଯାହା ସବୁ ଦେଖିଲି କଣ ଆଉ ଲେଖିବି, ଝିଅଟି ବେଡରେ ବସିଥାଏ, ପୁଅପିଲା ଟା ଆସିବାରୁ ଉଠିକି ତାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା, ତାପରେ ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରକୁ ଭିଡିଧରି ଓଠରେ ଓଠକୁ ଲଗାଇ ଚୁଚୁମା ଚୁଚୁମି ହେଲେ । ଏମିତି ଦୁହେଁ ଧରାଧରି ହେଇ ମୁହଁକୁ ମୁହଁରେ ଲଗେଇ ଠେଲା ପେଲା ହେଉ ହେଉ ପୁଅଟା ସେ ଝିଅର ପିଠିସାରା ହାତ ବୁଲେଇ ବୁଲେଇ ପଛପଟ କୁ ଚିପି ଦେଉଥାଏ, ଏତିକିରେ ସେ ଝିଅଟା ପୁଅର ଉପରକୁ ଚଢିଯିବାକୁ ଗୋଡ ଟେକି ଦେଉଥାଏ । ତାପରେ ହଠାତ୍ ଝିଅଟି ବୁଲିପଡି ପୁଅପଟକୁ ପିଠି କରିଦେଲା, ପୁଅଟି ପଛପଟୁ ତାର ଦୁଇ ହାତରେ ଝିଅର ଛାତିକୁ ଆଉଁସି ଆଉଁସି ଦଳି ପକେଇଲା । ଝିଅଟି ଆହୁରି ତା ଛାତିକୁ ଡେରି ସେମିତି ଉପରକୁ ମୁଣ୍ଡ ଉଠେଇ ପୁଅର ଓଠକୁ ଚୁଚୁମିବାରେ ଲାଗିଲା । ଓଃ…… କି ଦୃଶ୍ୟ ! ଦେହ ମୋର ଝୁମିଗଲା । ଏକ ଅଜଣା ଉନ୍ମାଦନାରେ ସାରା ଶରୀରଟା ଯେମିତି ଥରି ଉଠିଲା । ଛାତି ଟା ଅଚାନକ ଶୁଗୁବୁଗେଇ ଗଲା । ପୁଅଟା ଏମିତି ସେ ଝିଅକୁ କୋଳରେ ବସେଇ ତା ଛାତିଟାକୁ ଚିପୁ ଚିପୁ ପିନ୍ଧିଥିବା ସାଲୁଆର୍ ଟାକୁ ଉପରକୁ ଟେକି ଖୋଲିଦେଲା । ଝିଅ ଟା ଭିତରେ ସେମିଜ୍ ଫେମିଜ୍ ନ ପିନ୍ଧି ଖାଲି ବ୍ରା ଟି ଭିଡି ହେଇଥିଲା । ପୁଅଟା ତା ବ୍ରା ସହିତ ସେଇ ଦୁଇଟାକୁ ଦି ଚାରିଥର ଦଳି ପକେଇ ସେଇଟା କୁ ବି କାଢି ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା  ଆଉ ଦୁଇ ହାତରେ ଚିପି ଚିପି ଶେଷରେ ଯେତେବେଳେ ପାଟିରେ ପୁରେଇ ଦେଲା, ମୋ ଦେହରେ ଯେମିତି କିଏ ନିଆଁ ଲଗେଇ ଦେଲା ପରି ଲାଗିଲା । ଏମିତି ସେଇ ଦୁଇ ଟାକୁ ପାଟିରେ ପୁରେଇ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଖାଉ ଖାଉ ଝିଅର ଲେଗିନ୍ସ୍ ଟାକୁ ବି ତା ଭିତରର ଛୋଟ ପେଣ୍ଟ ସହିତ କାଢି ପକେଇଲା । ଓଃ ମାଇଁ ଗଡ୍ ! ତାର ସେଇଠି ତ ଗୋଟିଏ ବି ବାଲ ନାହିଁ, ପୁରା ଚିକ୍କଣ । ସେଇଟାକୁ ବି ସେ ବେଧୁଆଟା ହାତରେ ଚକଟି ଯେମିତି ଆଙ୍ଗୁଳି ଟିଏ ଗେଞ୍ଜି ଦେଇଛି, ମୋ ଜଙ୍ଘ ସନ୍ଧିର ସେଇଥିରୁ ସାଲୁବାଲୁ ହେଇ ଏକ ନୂଆ ପ୍ରକାରର କୁଣ୍ଢେଇ ହେବା ଅନୁଭବ ହେଲା । ସେମିତି ଖଟରେ ଚିତ ହୋଇ ପଡି ଗୋଟିଏ ହାତରେ ମୋବାଇଲ ଧରିଥାଏ ଆଉ ଅନ୍ୟ ହାତଟା ଆପେ ଆପେ କେତେବେଳେ ଛାତିକୁ ତ କେତେବେଳେ ଜଙ୍ଘ ମଝିକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଉଥାଏ । ଯେତେ ଯେତେ ଏସବୁ କରୁଥାଏ ସେତେ ସେତେ ଦେହଟା ମୋର ଯେମିତି ହୁତୁ ହୁତୁ ହେଇ ସେଇ ଅଜଣା ଭୋକରେ ଆହୁରି ଆହୁରି ଜଳି ଉଠୁଥାଏ । ଠିକ୍ ଏତିକି ବେଳେ କବାଟରେ ଠକ୍ ଠକ୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମୁଁ ଚମକି ଯାଇ ମୋବାଇଲ ବନ୍ଦ କରି ବହି ଦି’ଟାକୁ ମେଲେଇ ସାମାନ୍ୟ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲାପରି କବାଟ ଖୋଲିଲି……..

ଏହା ପରେ କଣ ହେଲା ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା ପାଠକ ପାଠିକା ମାନେ ମୋ ଇମେଲ୍ ([email protected]) ରେ ମେଲ୍ କରି ଜଣେଇବେ । କାରଣ ମୋ ପାଖରେ ମୋବାଇଲ ନାହିଁ, କମ୍ପ୍ୟୁଟର କୋର୍ସ୍ ଗଲାବେଳେ ମେଲ୍ ଚେକ୍ କରିବି ।ସେତେବେଳ ଯାଏଁ ସମୟ ଦିଅନ୍ତୁ, ଷ୍ଟୋରି ଟାକୁ କମ୍ପ୍ଳିଟ୍ କରିବାକୁ………..